Apollo 13

Rok 1995 był dla Jamesa Hornera chyba jednym z najbardziej pracowitych oraz udanych lat twórczości. Kompozytor otrzymał w tym czasie aż dwie nominacje do Oskara i chociaż nie przyznano mu nagrody, jego dzieła zyskały popularność. I co tu dużo mówić, słynny Braveheart nadal pozostaje w czołówce najlepszych ścieżek dźwiękowych. Dużym uznaniem cieszy się również Casper, Jumanji czy trudno już dostępna Spitfire Grill. W roku 1995 ukazała się także płyta z muzyką do filmu Apollo 13. Soundtrack ten (podobnie jak Braveheart) otrzymał nominację do Oskara, ale czy rzeczywiście dzieło to powinno zostać nagrodzone statuetką?

Czytając recenzje Apollo 13 byłem już właściwie pewien, że jest to ścieżka, którą warto mieć w swojej kolekcji. Zachwycony pięknem Braveheart postanowiłem kupić tę płytkę i przyznam, że wcale nie żałuje swojego wyboru. Soundtrack ten jest bogaty w wiele pięknych melodii. Wspaniałe motywy przewodnie wyrażają dumę amerykanów próbujących osiągnąć swój wymarzony cel, którym stał się księżyc. Już pierwszy utwór Main Title (a właściwie jego początek) wydaje się być zapowiedzią czegoś wielkiego. Podwójne uderzenie werbli wywołuje u słuchacza pewne poruszenie. Nagły rytm sprawia wrażenie wzniosłości i brzmi jak hymn wojskowy. Słyszymy tu jeden z głównych motywów na płycie, melodię graną na trąbce. Na początku jest to samotny dźwięk instrumentu, który później zostaje uzupełniony barwną i smutną partyturą. W innych utworach Horner raczy nas różnymi ciekawymi sekwencjami. Najbardziej chyba podoba mi się All System Go The Launch gdzie znajduje się bardzo dużo ciekawych motywów. Ten przewiewny dziesięciominutowy utwór wydaje się być oddechem świeżości. Jest lekki i bardzo miło się go słucha. I tu właśnie Pan James pokazuje również klasę dzięki wspaniałym werblą, które znakomicie współgrają z resztą instrumentów. Są one tak dobrze wkomponowane w tło, że na początku nie zwraca się na nie uwagi mimo iż odgrywają ważną rolę tworząc znakomity podkład dla innych instrumentów. Werble są też słyszalne w Master Alarm, utworze otwierającym kolejny rozdział przygód bohaterów, podczas gdy statek ulega awarii. Tutaj muzyka z kolei jest dość bombastyczna, ale bardzo dokładnie przemyślana. Co chwile słychać dziwne dźwięki tak jakby te partytury zostały nagrane w środku metalowej maszyny. Ten utwór szczególnie przypadł mi do gustu z uwagi na specyficzną atmosferę, którą wytwarza. Bardzo podoba mi się też Darkside Of The Moon a właściwie jego początek. Słyszymy tam piękne wokale Annie Lennox. Kiedy się tego słucha odnosi się wrażenie, że sam księżyc nuci smutną melodię i oddaje ją kosmicznej otchłani, to naprawdę piękne. Punktem kulminacyjnym soundtracku jest Re-entry & Splashdown, kiedy załoga Apollo 13 szczęśliwie powraca na ziemię. I znowu mamy okazję zachwycać się pięknym motywem, wspomnianym już przeze mnie wcześniej. Niestety nie mogę uznać tego utworu za wyjątkowy. Zbyt miejscami ciągnące się partytury wprawią nie jednego słuchacza w lekkie znużenie. Jednak wszystko rekompensuje End Titles, kosmiczna piosenka, z którą chciałoby się odlecieć w nieznane, zostawić wszystkie kłopoty i niespełnione nadzieje.

Muzyka do filmu Apollo 13 to ciekawe dzieło i kolejny dowód wybitnych zdolności Jamesa Hornera. Muszę jednak napisać parę słów o pewnej niespodziance dla spragnionych słuchaczy. Płyta jest bowiem wzbogacona o dialogi głównych bohaterów i piosenki z lat siedemdziesiątych. O ile same rozmowy nie stanowiąc dla mnie mankamentu (ba, powiedziałbym nawet, że są tu wskazane) o tyle piosenki są dla mnie nie do zniesienia. Mam tu głównie na myśli Honky Tonkin czy Purple Haze. Sam pomysł wprowadzenia piosenek nie był wcale zły. Niektóre nawet pasują i miło się ich słucha, ale niestety stanowią one prawie połowę trwania całej ścieżki!! Ale jak to mówią: wszystko to kwestią gustu, jednemu się odoba, drugiemu nie i tak już jest. Pozostaje mi jeszcze odpowiedzieć na pytanie czy soundtrack Apollo 13 powinien otrzymać statuetkę? No cóż, to również jest kwestia gustu...;)


Przeczytaj także:

Apollo 13 - Academy Promo

Tweet