Quincy Delight Jones urodził się 14 marca 1933r. Grę na trąbce opanował jako dziecko. Wcześnie też, w czasie studiów w Berklee College of Music, zainteresował się aranżacją. Jego mistrzem i pierwszym nauczycielem był Clark Terry. W 1951 r. wszedł do zespołu Lionela Hamptona - jako wykonawca i także autor aranżacji. To z Hamptonem odwiedził Europę w składzie godnym uwagi, grały tam bowiem wschodzące gwiazdy amerykańskiego jazzu: Clifford Brown, Art Farmer, Gigi Gryce i Alan Dawson. W momencie odejścia od Hamptona w 1953 r. pisał aranżacje dla Oscara Pettiforda (1952), Arta Farmera, Clifforda Browna (1953), ale także dla Raya Anthony'ego, Counta Basiego, Jamesa Moody'ego, George'a Wallingtona, Clarka Terry'ego, Cannonballa Adderleya, Jimmy'ego Clevelanda, Dinah Washington, Paula Quinichette'a, Gene'a Krupy i Tommy'ego Dorseya. Dopiero w połowie lat 50. zaangażował się na dłuższy czas do Dizzy'ego Gillespiego (rezultatem album z 1956 r. "World Statesman") i przygotował światową trasę koncertową trębacza.

Potem, w latach 50. i na początku 60., wspierał wielu wokalistów, pisząc partytury i kierując orkiestrami dla celów koncertowych i nagraniowych. Wśród nich byli m.in. Frank Sinatra, Billy Eckstine, Brook Benton, Dinah Washington (współpraca z nią przyniosła album "The Swingin' Miss D'"), Johnny Mathis i Ray Charles, którego znał od dzieciństwa. Kontynuował pisanie aranżacji big bandowych, komponował i aranżował albumy dla Basiego ("One More Time" oraz "Li'l Ol' Groovemaker... Basie").

Sporym uznaniem cieszyła się orkiestra Jonesa, z którą koncertował w Europie. Wśród muzyków sławą i perfekcją emanowali Benny Bailey, Clark Terry, Melba Liston, Phil Woods, Budd Johnson. W tym okresie Jones błyskawicznie zdobywał mocną pozycję w amerykańskiej muzyce popularnej. Nie tylko grał, ale też komponował i aranżował, nabierała rozpędu jego działalność producenta płyt. Pierwotnie, jako producent płytowy, Jones pracował dla paryskiego odgałęzienia firmy Mercury - Barclay, potem jednak został pierwszym ciemnoskórym wiceprezesem nowojorskiego oddziału Mercury. Następnie spędził 12 lat w A&M Records, aby wreszcie założyć własną firmę Qwest. W latach 70. i 80. był producentem wielu projektów, z których większość odniosła komercyjny sukces (np. albumy Arethy Franklin, George'a Bensona, Michaela Jacksona, Brothers Johnson i innych popularnych artystów). Wspólnie z Bensonem wydał "Give Me The Night", Jacksonowi zaś pomógł w tworzeniu albumów "Off The Wall" i "Thriller" (ten ostatni był najlepiej sprzedającym się albumem wszech czasów). W 1985 r. stał się producentem przeboju-hymnu "We Are The World".

Kariera Quincy`ego Jonesa w branży filmowej rozpoczęła się w 1964r. Wtedy słynny reżyser Sidney Lumet powierzył mu napisanie ilustracji do swojego dramatu psychologicznego "Lombardzista". Jones w ciągu kilku lat wyrobił sobie bardzo mocną pozycję w Hollywood będąc zatrudniany przeważnie w filmach komediowych i różnej maści dramatach. Najczęściej współpracował właśnie z Sidneyem Lumetem, spotkali się na planie aż pięciokrotnie. Oprócz tego Quincy Jones współpracował m.in. z tak wybitnymi reżyserami jak Sydney Pollack, Norman Jewison, Steven Spielberg, Edward Dmytryk, Richard Brooks, Peter Yates, J. Lee Thompson czy Sam Peckinpah. W połowie lat 70-tych znacząco ograniczył liczbę projektów filmowych bardziej zajmując się karierą muzyka i producenta muzycznego, po czym całkowicie porzucił pisanie dla potrzeb kina. Na duży ekran powrócił dopiero w 1985r, kiedy Steven Spielberg powierzył mu napisanie ilustracji do swojego filmu "Kolor Purpury". Jego praca zaowocowała nominacjami do wielu prestiżowych nagród a ścieżka dźwiękowa zdobyła bardzo dużą popularność, lecz wysiłek ten kosztował Quincy`ego Jones załamanie nerwowe i na bardzo wiele lat zniechęcił go do pisania muzyki filmowej. ?To była bardzo ciężka praca i mocno się przy niej wypaliłem. Przeżyłem później załamanie nerwowe. Przez 2 lata nie mogłem słuchać radia? - wspomina artysta.

W ciągu swojej niezbyt długiej kariery kompozytora filmowego Amerykanin był pięciokrotnie nominowany do Oskara: za partytury do filmów: "Z Zimną Krwią", "Banning", "Z Miłości do Ivy", "Kolor Purpury" jak również za piosenkę do tego ostatniego filmu. Zdobył także trzy nominacje do Złotego Globu: za "Ucieczkę Gangstera", "Kolor Purpury" a także piosenkę do filmu "Kwiat Kaktusa". W 1977r zdobył prestiżową nagrodę Emmy za napisaną wspólnie z Geraldem Friedem muzykę do popularnego serialu "Korzenie".

Wybrana filmografia:

1985 - The Color Purple

1978 - Czarnoksiężnik z Krainy Oz (The Wiz)

1977 - Korzenie (Roots)

1974 - Now You See It

1973 - Bang Bang

1972 - Sanford and Son
1972 - Dig
1972 - Killer by the Night
1972 - Ucieczka Gangstera (The Getaway)
1972 - Diamentowa Afera (The Hot Rock)
1972 - The New Centurions

1971 - Dolary (Dollars)
1971 - Brother John
1971 - Honky
1971 - Taśmy Prawdy (The Anderson Tapes)
1971 - The Bill Cosby Special

1970 - Eggs
1970 - Mother
1970 - The Last of the Mobile Hot Shots
1970 - Za Miastem (The Out-of-Towners)
1970 - They Call Me Mister Tibbs

1969 - The Bill Cosby Show
1969 - Bob i Carol i Ted i Alice (Bob & Carol & Ted & Alice)
1969 - Kwiat Kaktusa (Cactus Flower)
1969 - John i Mary (John and Mary)
1969 - Złoto Mackenny (Mackenna's Gold)
1969 - Of Men and Demons
1969 - Włoska Robota (The Italian Job)
1969 - Bądź w Porcie Nocą (The Lost Man)

1968 - A Dandy in Aspic
1968 - Z Miłości do Ivy (For the Love of Ivy)
1968 - Jigsaw
1968 - Split Second to an Epitaph
1968 - Fałszywy Zabójca (The Counterfeit Killer)
1968 - Piekło z Bohaterami (The Hell with Heroes)
1968 - Podział (The Split)

1967 - Banning
1967 - Enter Laughing
1967 - Komisarz Ironside (Ironside)
1967 - W Upalną Noc (In The Heat Of The Night)
1967 - Z Zimną Krwią (In Cold Blood)

1966 - Śmiertelna Sprawa (The Deadly Affair)
1966 - Walk Don't Run

1965 - Miraż (Mirage)
1965 - Wątła Nić (The Slender Thread)

1964 - Lombardzista (The Pawnbroker)