Ted

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Chyba tylko Amerykanie potrafią tak mistrzowsko łączyć kilka, wydawałoby się, odległych gatunków filmowych w jednym czysto rozrywkowym dziele. Tym razem sztuka ta udała się w Tedzie, nowym filmie Setha MacFarlane`a, twórcy rewelacyjnego serialu animowanego Family Guy. Ted jest komedią podwójną, bo zawiera elementy komedii romantycznej, jak i tej, powiedzmy, bardziej męskiej, bazującej na świńskich, bezpruderyjnych żartach rodem z Family Guy czy z South Park. Mało tego, jeden z dwóch głównych wątków filmu dotyczy męskiej przyjaźni 33-letniego faceta i...pluszowego misia, tytułowego Teda. Sposób, w jaki wprowadzono tego fantastycznego bohatera do świata realistycznego uważam za szalenie inteligentny i zabawny, dlatego nie będę go czytelnikowi zdradzał. Na dodatek MacFarlane zaserwował widzom bardzo solidny wątek sensacyjny, choć w nieco pastiszowym ujęciu. Jak on to wszystko pomieścił w jednym filmie? Dziwić nie powinni się ci, którzy widzieli chociaż kilka 20-minutowych odcinków Family Guy, zawierających więcej treści niż niejeden film pełnometrażowy. Tedowi lekkości dodaje nie tylko mistrzowska reżyseria i przekonujące aktorstwo, ale i znakomita muzyka.

Skomponował ją Walter Murphy, który od 2000 roku wraz z Ronem Jonesem odpowiada za oprawę muzyczną Family Guya. W Tedzie - podobnie jak we wspomnianej kreskówce - wybrzmiewa muzyka w bardzo amerykańskim stylu, łącząca elegancki jazz z utworami symfonicznymi, napisanymi według hollywoodzkich wzorców z lat 90. Klimat całej ścieżki dźwiękowej oddaje piosenka Everybody Needs a Best Friend, którą słyszymy w opisowej sekwencji, towarzyszącej napisom początkowym. Ma ona klasyczną budowę i bigbandowe brzmienie, nawiązujące do ery swingu. Z klasą wykonuje ją Norah Jones, grająca w filmie epizodyczną rolę samej siebie. Oldschoolowość piosenki, jak i większości utworów score`u, nie tylko wprowadza do filmu przyjemny klimat, ale i przygotowuje grunt pod wulgarny dowcip wielu scen, a jednocześnie efektownie uwypukla absurdalny humor Teda. Dzięki tej chytrej metodzie, wypróbowanej już w Family Guyu a także w South Park, nawet mniej tolerancyjny widz mimowolnie zaangażuje się w opowiadaną historię.

Stąd też muzyka ilustracyjna została napisana w stylu kompozycji z familijnych filmów lat 90. Kompozytor mocno nawiązał w niej do twórczości Johna Williamsa, zwłaszcza do takich dzieł, jak E.T., Indiana Jones czy Home Alone. Taka muzyka sprawia, że widz jak dziecko akceptuje przyjętą konwencję i po prostu świetnie się bawi podczas seansu. Ale Williamsowskie utwory nie są tylko wyrachowaną zagrywką. Murphy pamięta bowiem o najważniejszym, czyli o emocjach. Umiejętnie podkreśla uczucia bohaterów, przy których jest bardzo blisko. A ponieważ artysta ma nieprzeciętny talent oraz fantastyczny warsztat, robi to w sposób poruszający i efektowny.

Gorąco polecam obejrzenie filmu i wysłuchanie soundtracku. Mała oryginalność utworów jest w przypadku Teda zaletą, którą powinno się dostrzec po seansie. Płytę dodatkowo uatrakcyjniają świetnie dobrane piosenki. Warto! ^*metra

Tweet