Dziedzictwo Bourne'a (The Bourne Legacy)

Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Dziedzictwo Bourne`a w wersji książkowej, napisanej przez Erica Van Lustbadera, to kontynuacja historii Jasona Bourne`a - postaci stworzonej trzydzieści parę lat temu w wyobraźni Roberta Ludluma. W filmie Tony`ego Gilroya, w którym z tamtej opowieści zachował się już tylko tytuł, oglądamy historię Aarona Crossa, jednego z licznych superagentów ?wyhodowanych? przez tajne komórki operacyjne Departamentu Obrony USA. Wymiana drewnianego Matta Damona na Jeremy`ego Rennera to jeden z niewielu plusów obrazu Gilroya. Reżyser pełnymi garściami czerpie z dorobku filmowej trylogii Douga Limana i Paula Greengrassa, jednak Dziedzictwu brak jest tej świeżości, która kiedyś przesądziła o sukcesie tamtych produkcji.

Kolejnym oprócz strony wizualnej elementem Dziedzictwa, który w bezpośredni sposób odwołuje się do tamtej serii, jest muzyka. Kompozytor James Newton Howard napisał partyturę imitującą styl ścieżek dźwiękowych Johna Powella do drugiej, a przede wszystkim trzeciej odsłony cyklu o Bournie. Charakterystyczne połączenie żywej orkiestry i elektroniki, podobna jak u Anglika koncentracja na motorycznych właściwościach ilustracji i niemal identyczna co w Ultimatum instrumentacja poszczególnych utworów - to wszystko zbliża Dziedzictwo do swoich poprzedników. Jeśli do tego dodać cytat z głównego tematu serii (w utworze Legacy) oraz nową, odświeżoną aranżację Extreme Ways Moby`ego, otrzymujemy pozornie idealną kontynuację muzycznej trylogii Powella.

Niestety, diabeł jak zawsze tkwi w szczegółach. Największą słabością Dziedzictwa Bourne`a jest brak czegoś, co je wyróżnia. Howard skupił się na naśladowaniu Powella, ale brak mu swobody, z jaką tamten wymyślał najbardziej zakręcone figury muzyczne. Jego muzyka jest ciężka, schematyczna, a poszczególne utwory są wyjątkowo mało różnorodne i zlewają się ze sobą. Nie ma tu ani interesujących tematów, ani popisowych aranżacji, którymi mógłby zaskoczyć słuchacza, na długi czas przykuwając jego uwagę. Podczas gdy Powell z wrodzoną sobie lekkością potrafił równoważyć suspens chwytliwą melodią i nie bał się łączyć akcji z liryką, Howard w najlepszym razie próbuje urozmaicić barwę swojej muzyki dodawaniem kolejnych instrumentów. Jednak ani gitara elektryczna (świetna w kawałku Simon Ross), ani bliskowschodnie ^*akcenty (Program Shutdown) nie są stanie podnieść tej ścieżki z poziomu banału.

Trzeba sobie powiedzieć, że w przypadku Dziedzictwa Bourne`a Howard poszedł po linii najmniejszego oporu. Stworzył muzykę do bólu wtórną i pozbawioną jakiegokolwiek autorskiego charakteru. Taką, co jednym uchem wpada, a drugim wylatuje. Poprzestającą na dynamizowaniu ekranowych pościgów czy bijatyk, bez wnoszenia niczego więcej do filmu. O jakiejkolwiek funkcji dramatycznej czy narracyjnej nie ma w jej przypadku mowy. To prawda, że taki obraz, jak ten Gilroya, nie stawia przed kompozytorem wygórowanych wymagań, jednak szkoda, że twórca o takim dorobku jak James Newton Howard pozwolił się w ostatnich latach zredukować do roli naczelnego chałturnika Hollywood. Dziedzictwo Bourne`a tylko ten trend potwierdza.

Tweet

Zobacz także:

Tożsamość Bourne`a (The Bourne Identity)

Krucjata Bourne`a (The Bourne Supremacy)

Ultimatum Bourne`a (The Bourne Ultimatum)