Niemożliwe (The Impossible)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Z Niemożliwym Juana Antonio Bayona mam ten sam problem, co z Operacją Argo Bena Afflecka. Oba filmy opowiadają historie, które wydarzyły się naprawdę, w realistyczny sposób rekonstruując najdramatyczniejsze chwile. Siłę ich imponujących sekwencji (w przypadku Operacji Argo - akcji, a Niemożliwego - katastroficznych) osłabiają jednak gatunkowe klisze. U Bayona są nimi rozwiązania dramaturgiczne rodem z horroru a także melodramatyczny patos. O ile sceny stylizowane na horror, chociaż groteskowe, można wytłumaczyć stanem umysłu bohaterów - poszkodowanych przez Tsunami (zwłaszcza dzieci) - o tyle nieznośny patos jest już kwestią smaku. Niestety w Niemożliwym wrażenie kiczu pogłębia muzyka Fernando Velázqueza.

Już na początku filmu kompozytor gra na emocjach widza. Obserwujemy kochającą się rodzinę, która pamiętnego 2004 roku przyleciała do Tajlandii na wakacje. Sceny, w których widzimy, jak małżeństwo układa swoich synów do snu albo bierze udział w obrzędzie puszczania lampionów zostały zilustrowane ckliwym utworem (na płycie The Best Holiday Season Ever). Velázquez skorzystał ze sprawdzonych schematów łapania widza za serce, konstruując tematy na bazie oklepanych romantycznych figur i prostych napięć harmonicznych. W większości scen wydały mi się one kiczowate. Wyjątek stanowi utwór Go and help people, w którym temat został wpleciony w bardziej rozbudowaną fakturę i efektownie spotęgował emocje w dynamicznie filmowanej scenie poszukiwania bliskich ofiar.

Velázquez napisał utwory na kwintet smyczkowy i fortepian. Kompozytor wykorzystał możliwości artykulacyjne instrumentów smyczkowych, zwłaszcza w muzyce do scen grozy. Na tym polu wyraźnie zaczerpnął z dokonań swojego rodaka Alberto Iglesiasa. Słuchacze odnajdą w Niemożliwym liczne podobieństwa do Skóry, w której żyję. Wśród nich natarczywą figurację skrzypiec i wiolonczeli albo niezwykle charakterystyczny sposób budowania napięcia - poprzez nakładanie ruchliwych, zróżnicowanych dynamicznie i artykulacyjnie warstw kwintetu (utwór But she`ll be ok, right?). Duże wrażenie robi pozornie chaotyczny, ekstremalny utwór Is it over?, sugestywnie oddający przerażającą silę fali.

Szkoda, że ciekawe (choć niezbyt oryginalne) rozwiązania kompozytorskie zostały w Niemożliwym zdominowane przez tani melodramatyzm. Niewątpliwie jednak omawiany soundtrack zyska grono wielbicieli, którzy lubią tego typu wzruszenia. Przekonajcie się w kinie, czy do niego należycie. Film warto obejrzeć choćby ze względu na imponujące efekty.

Tweet