Intruz (The Host)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Na Intruza szedłem z obawami, świadomy grafomaństwa autorki jego literackiego pierwowzoru. Niestety, scenarzysta i reżyser Andrew Niccols nie próbował ingerować w kiczowatą fabułę powieści Stephenie Meyer, ani nawet skorygować jej żenujących dialogów rodem z najtańszego harlequina. Czy jednak ponad dwugodzinny seans był dla mnie czasem straconym? Jako miłośnik muzyki filmowej mogę powiedzieć, że nie. Intruza oglądałem z zainteresowaniem właśnie ze względu na rewelacyjną ścieżkę dźwiękową Antonia Pinto. Skupia ona wszystko to, co we współczesnej muzyce filmowej najbardziej fascynujące, a jednocześnie oferuje dużo nowego. Jestem pełen podziwu dla brazylijskiego kompozytora, że udało mu się w Intruzie wykreować niepowtarzalny klimat i uwiarygodnić emocje bohaterów.

Muzyka silnie oddziałuje na widza, zwłaszcza na początku filmu, gdy co raz zmienia swoją funkcję. Sugestywnie podkreśla emocje bohaterów, a jednocześnie efektownie wspomaga narrację. Pod tym względem szczególne wrażenie zrobiła na mnie scena pierwszego spotkania Melanie i Jareda - reprezentantów ludzkości, którzy ukrywają się na Ziemi przed jej najeźdźcami. Muzyka podkreśla siłę namiętności zakochanych, przełamującą strach przed niebezpieczeństwem (utwór Inside your mind). Pinto osiąga ekspresję przy użyciu wyrafinowanych środków. Stosuje ciepłe, ale nieckliwe harmonie oraz lotne frazy, odwracając w ten sposób uwagę od kiczowatych dialogów. Gustowne połączenie nowoczesnej elektroniki z orkiestrą symfoniczną pozwoliło odzwierciedlić tęsknotę bohaterów za dawną rzeczywistością, wydobyć uczucia ludzi w futurystycznym świecie dobrych, ale bezdusznych istot.

W Intruzie Pinto inteligentnie żongluje muzycznymi stylami. Retrospekcje, ukazujące zakochanych, wzbogacił skromnym tematem gitar, przywodzącym na myśl Brokeback Mountain Gustavo Santaolalli (Soul Mates). Z kolei do ambientowego utworu Star Crossed, wybrzmiewającego w romantycznej scenie, niespodziewanie wplótł rzewną kadencję rodem z amerykańskiego musicalu. Niespodzianek harmonicznych i brzmieniowych jest w Intruzie więcej, dlatego każdy, kto lubi się wsłuchiwać w tego typu niuanse, będzie omawianą kompozycją bardzo usatysfakcjonowany.

Na seans dobrze jest się wybrać z grupą przyjaciół. W większym gronie łatwiej wpaść w głupawkę, niezbędną do bezbolesnego odbioru niektórych scen. Bo chociaż Pinto uratował film Niccolsa, to jego wszystkich wad zatuszować nie mógł.

Tweet