House of Cards

Kup tę płytę w: iTunes za 11.99

Jeśli polityka naprawdę wygląda tak, jak ją pokazują twórcy House of Cards, to można mieć powody do przygnębienia. Idee, szlachetne cele, programy są w niej tylko pretekstem do knucia intryg i bezwzględnej walki o władzę. Nawet główny bohater prezentuje typowo makiaweliczną postawę. Niezależnie od wniosków płynących z serialu, ogląda się go znakomicie. Scenarzyści zadbali o to, żeby widz mógł utożsamić się z bohaterami i z zainteresowaniem śledzić ich losy. Realia Waszyngtonu i Białego Domu odtworzono z wielkim pietyzmem, co potwierdzają pracujący tam dziennikarze. Serial imponuje pod każdym względem, jednak w recenzji, jak zwykle, skupię się na samej muzyce, tym bardziej, że zasługuje ona na szerszy opis.

Napisał ją Jeff Beal, doświadczony kompozytor muzyki filmowej i telewizyjnej, który zilustrował już wiele seriali, m.in. Carnivale, Rzym i Detektywa Monka. W House of Cards jego utwory odgrywają bardzo ważną rolę, ale nie angażują widza chwytliwymi melodiami czy efektownymi sekwencjami rytmicznymi. W tym wypadku tworzenie wyrazistych tematów byłoby niemądre i szkodliwe dla całego dzieła - filmu przecież bardzo realistycznego. Specyficzną gęstą atmosferę opowiadanej historii Beal wykreował kolorystyką, inteligentnie łącząc harmonie i zestawiając instrumenty (akustyczne i elektroniczne). Metodę artysty wyraźnie słychać już w intrygującej czołówce, zbudowanej na ruchliwym groovie basu (stanowiącego motyw przewodni całej kompozycji), krótkich, niepokojących motywach fortepianu (które później przejmują ^*smyczki) i przenikających się mrocznych frazach sekcji instrumentów smyczkowych i dętych blaszanych oraz trąbki solo. Tematowi drapieżności dodają akordy gitary elektrycznej, a tajemniczy klimat współtworzy dyskretna elektronika. Utwór błyskotliwie ilustruje dwa światy pokazane w serialu - świat polityki widzianej oczami opinii publicznej i świat zakulisowych intryg. Czujemy tu narodową dumę, a jednocześnie niepokój przed czymś złym.

Ta ambiwalencja jest w kompozycji Beala najbardziej intrygująca. Artysta wiele scen zilustrował w sposób przewrotny, podkreślając niejednoznaczną moralność niektórych postaci. Na przykład w efektownej sekwencji, ukazującej przygotowania młodej dziennikarki do udzielenia pierwszego wywiadu dla telewizji słyszymy utwór z jednej strony motoryczny i podniosły, oddający ekscytację bohaterki, a z drugiej - niepokojący (utwór Zoe`s First Close-Up). Tę zmienną znaczeniowość kompozytor wydobywa poprzez zestawienie ze sobą akordów durowych, molowych i zmniejszonych. Sugeruje w ten sposób widzowi, żeby spojrzał na postać w szerszym kontekście, podkreśla też znaczenie z pozoru mało istotnego wydarzenia. Na podobnej zasadzie muzyka oddziałuje w scenach dramatycznych. Np. kiedy widzimy wściekłego Francisa Underwooda, niemogącego dodzwonić się do żony, wybrzmiewający utwór I`ve Known Everything jakby antycypuje kolejne kroki bohatera, rzewnymi motywami fortepianu podkreśla uruchomienie psychologicznego mechanizmu postaci.

Muzyka Beala pomaga utożsamić się z bohaterami, nawet tymi najpodlejszymi, wydobywając ich ludzkie cechy. Ciepły utwór Claire and Adam wyraziście oddaje tęsknotę żony Francisa - kobiety antypatycznej, pozbawionej skrupułów - za czułością. Z kolei selektywnie brzmiący One Bite At a Time podkreśla przebiegłość głównego bohatera. W ogóle należy powiedzieć, że każdy moment, w którym Francis wpada na jakiś chytry pomysł, został efektownie uchwycony przez kompozytora.

Beal w swoim dziele wykorzystał elementy ilustracji filmów noir. Muzyczny kod tego gatunku jest zresztą często stosowany przez kompozytorów, piszących muzykę do thrillerów politycznych. Charakterystyczne zimne, niepokojące, ale i melancholijne frazy oraz współbrzmienia najwyraźniej słychać w scenach nocnych rozmów Francisa i jego żony przy papierosie. W połączeniu ze zdjęciami (światło!) i przekonującą grą wybitnych aktorów muzyka tworzy niezwykłą atmosferę.

Chociaż kompozycja Beala silnie oddziałuje w obrazie, słuchana na płycie może okazać się momentami trochę nużąca, zwłaszcza dla słuchaczy niezaznajomionych z serialem. Dziwi mnie, że muzykę wydano na dwupłytowym albumie, nie dokonując selekcji utworów. Nie wszystkie sprawdzają się przecież jako dzieła autonomiczne. Od czego są jednak takie serwisy, jak Spotify czy iTunes. W dzisiejszych czasach nie trzeba już kupować całych płyt, można samemu skonstruować swój album. Radzę zapoznać się z soundtrackiem w tej czy innej formie, ale dopiero po obejrzeniu House of Cards.

Tweet