Dziewczynka w trampkach (Wadjda)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Dziewczynka w trampkach Haifai al-Mansour to przykład rzadko oglądanego pod naszą szerokością geograficzną kina saudyjskiego (choć nakręconego w koprodukcji z Niemcami). Historia tytułowej Wadjdy, rezolutnej nastolatki uparcie i na przekór wszystkim dążącej do zdobycia upragnionego roweru, ujęła widzów na całym świecie i w swoim czasie była liczącym się kandydatem w walce o nominację Amerykańskiej Akademii Filmowej dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Siłą opowieści, oprócz fantastycznej roli młodziutkiej Waad Mohammed, jest jej uniwersalność i bezpretensjonalność. Reżyserka nie epatuje sentymentalizmem. Unika też prostych z zachodniego punktu widzenia ocen na temat sytuacji społecznej kobiet w świecie Islamu, jednocześnie nie ignorując problemów i ograniczeń, z którymi muszą się one zmagać na co dzień.

Muzykę do filmu napisał niemiecki kompozytor Max Richter. Jego wybór do tego projektu nie był przypadkowy. Współproducentem Dziewczynki w trampkach była firma Razor Film, odpowiedzialna m.in. za nominowany do Oscara Walc z Baszirem, za soundtrack do którego Richter otrzymał Europejską Nagrodę Filmową i kilka innych prestiżowych wyróżnień.

Obraz taki jak ten al-Mansour nie wymaga rozbuchanej ścieżki dźwiękowej. Kompozycje Niemca są stonowane i raczej budują tło niż służą narracji. Dominuje w nich drżące brzmienie cymbałów oraz gitary, kreujących wraz z nienachalną, subtelną elektroniką senną, nieco odrealnioną atmosferę. Miejscami Richter dynamizuje muzykę z pomocą bliskowschodnich perkusjonaliów (Movement), gdzie indziej przełamuje dominujący nastrój ciepłymi dźwiękami wiolonczeli (The Vision, Wadjda`s Journey) czy fortepianu (Sequence), ale to tylko momenty. Na tle tych raczej melancholijnych utworów wyróżniają się optymistyczny, melodyjny The Release, na swój sposób kojarzący się mi z Powrotem z kultowego Bandyty, a także utwory źródłowe - w tym rockowy Tonguetied zespołu Grouplove czy energetyczny 121 Solo, ciekawie łączący orientalną instrumentację i wokal ze smyczkowymi ostinatami.

Dziewczynka w trampkach to nie jest soundtrack, który dostarcza słuchaczowi szczególnych wrażeń czy emocji. Jego siła leży w prostocie. Muzyka Richtera sprawdza się zarówno, gdy odbieramy ją w pełnym skupieniu - wtedy możemy dać się jej porwać i na chwilę przenieść się w inny świat - jak i przy zupełnie wyłączonej uwadze, jako dyskretny dźwiękowy towarzysz. Stanowi alternatywę wobec symfonicznego brzmienia, nie mówiąc już o dźwiękowej papce dominującej w amerykańskich produkcjach. Szczególnie jednak polecam sam film - czarujący i przejmujący, lekki a zarazem absolutnie na serio. Opowiadający o dziecięcych marzeniach, ale kompletnie pozbawiony infantylności. Pod tym względem przypomina mi inny wspaniały obraz, irański film Dzieci niebios. Kto go oglądał, ten wie o co chodzi, a kto nie widział, powinien koniecznie nadrobić.

Tweet