Moderniści (The Moderns)

W obecnej dekadzie Mark Isham uczynił wiele ku temu, by jego nazwisko stało się synonimem sformułowania ?hollywoodzki rzemieślnik?. Coraz bardziej zapomniany w środowisku scoremaniaków kompozytor wyraźnie zgnuśniał i stracił serce do tworzenia muzyki filmowej - produkuje ostatnimi czasy jedynie nieciekawe, niezainspirowane i pozbawione polotu prace. Są one zupełnym przeciwieństwem prac powstałych w pierwszych kilkunastu latach jego kariery w ?fabryce snów?. Artystyczne wzloty kompozytora w tamtym okresie były między innymi związane z nazwiskiem reżysera Alana Rudolpha (z którym Isham niestety już nie współpracuje). Rudolph, będący wielkim miłośnikiem kina Roberta Altmana, wyspecjalizował się w tworzeniu powolnych, kameralnych i skupiających się na relacjach międzyludzkich dramatów, wyróżniających się między innymi dopieszczoną warstwą wizualną i klasową oprawą muzyczną.

Dokładnie w powyższy sposób scharakteryzować można filmowe dzieło Alana Rudolpha z 1988 r. - Moderniści. W obrazie tym reżyser przenosi nas do Paryża lat 20-tych XX wieku i na tle losów fikcyjnego, niespełnionego malarza Nicka Harta, portretuje ówczesny światek artystyczny. Obfitujący w barwne postacie, zawierający wątki tragiczne i komiczne, pięknie sfilmowani i zilustrowani muzycznie Moderniści są jednym z najbardziej satysfakcjonujących obrazów Alana Rudolpha. Na planie filmu reżyser po raz trzeci współpracował z Markiem Ishamem. Do nowych kompozycji Ishama, nie wywołując stylistycznego zgrzytu, dorzucono w filmie również fragmenty starszej ilustracji, napisanej w 1985 r. do innego obrazu tego samego reżysera - Trouble in Mind. Cofnijmy się na chwilę do tej produkcji. Jak przyznał bez skrępowania Alan Rudolph, zdecydował się on skorzystać z usług Marka Ishama, ponieważ ze względów finansowych poszukiwał kogoś grającego na wielu instrumentach i do tego brzmiącego dobrze. Jak pokazały kolejne ilustracje, w tym Moderniści, budżet przeznaczony na muzykę się zwiększył, rozrósł się aparat wykonawczy, ale muzyka amerykańskiego artysty w filmach Alana Rudolpha nie zatraciła kameralnego, nastrojowego charakteru, uzyskując bogatszy koloryt.

W muzyce do Modernistów obok typowych dla epoki instrumentów - skrzypiec, kontrabasu, fortepianu pojawia się gitara elektryczna, mandolina, marimba i syntezatory. Warto dodać, że Ishamowi udało się zwerbować do projektu świetnych muzyków, jak basista Patrick O`Hearn i perkusista Ed Mann (obydwaj współpracowali wcześniej z Frankiem Zappą) czy skrzypek Sid Page. Sam kompozytor zaś gra tym razem na trąbce i obsługuje syntezatory. Z jednej strony, w muzyce źródłowej Mark Isham decyduje się być wierny stylom epoki, z drugiej, w ilustracji dramatycznej, nie stawia sobie stylistycznych ograniczeń, zderzając między innymi ze sobą elementy jazzowe, ambientowe a także popowe. Moderniści wypełnieni są bardzo dobrej jakości materiałem melodycznym (w tym dwoma tematami głównymi, słyszalnymi w Les Modernes i La Valse Moderne), gdzieniegdzie podlanym ambientowymi plamami dźwięków. Isham uwspółcześnia też na potrzeby ilustracji klasyczną francuską piosenkę ?Parlez-Moi D`Amour?, którą na albumie usłyszymy również w oryginalnej wersji, w wykonaniu Lucienne Boyer.

Mark Isham w Modernistach nie stara się super-dokładnie odzwierciedlać tego co dzieje się na ekranie a raczej próbuje z pomocą swoich melodii przekazywać słuchaczom pragnienia i marzenia głównych bohaterów opowieści, towarzyszyć procesowi twórczemu, czy wreszcie próbuje oddać klimat tętniących życiem kafejek, w których spotykała się paryska bohema, dając momentami pole do popisu obdarzonemu ciepłym, niskim głosem wokaliście Charléliemu Couture. Isham w żadnym momencie swej ilustracji nie przekracza pewnego stopnia dramaturgii i intensywności emocjonalnej (ta wstrzemięźliwość emocjonalna jest wspólną cechą wszystkich prac napisanych przez Amerykanina do filmów Alana Rudolpha). Jego muzyka oprócz walorów melodycznych i estetycznych ma także niepodważalne walory relaksacyjne - Isham jednak nie redukuje swych utworów do formatu lekkostrawnej papki.

Moderniści nie są zdecydowanie pracą kalibru Czarnej Dalii czy Fly Away Home - nie zawierają w sobie takiego bogactwa emocjonalnego ani technicznej złożoności. Jest to w zestawieniu z dwoma powyższymi kompozycja nieskomplikowana, acz prostota idzie tutaj w parze z wyrafinowaniem. Do Modernistów chce się wracać a nadto bardzo dobrze skrojony, nie za długi album nie pozwala słuchaczowi na znużenie. Piękne tematy ze szczyptą romantyzmu ubrane w elegancki, szykowny strój łączący tradycję z nutą nowoczesności, sprawiają, iż Moderniści plasują się w gronie najbardziej urokliwych i stylowych dokonań Marka Ishama na polu muzyki filmowej.

Tweet