Krwawy Romeo (Romeo Is Bleeding)

Nakręcony w 1993 r. Krwawy Romeo należy do ciekawszych przedstawicieli gatunku neo-noir. Obserwujemy w filmie poczynania Jacka Grimaldiego (granego przez Gary`ego Oldmana), skorumpowanego, zachłannego policjanta opłacanego przez mafię, patologicznego kłamcy i babiarza notorycznie zdradzającego swoją żonę - człowieka ?wiedzącego co dobre a co złe, ale nie dbającego o to?. Wiedzie on rozrywkowe życie, w którym jednak w pewnym momencie dochodzi do totalnej katastrofy. Mimo, że postać Jacka jest w gruncie rzeczy żałosna, to film świetnie się ogląda. Historia jest barwna, efektowna i przerysowana. Ma się chwilami wrażenie, że cała przygoda głównego bohatera jest jego snem - wrażenie to potęgują zdjęcia Dariusza Wolskiego i muzyka Marka Ishama.

Amerykański muzyk i kompozytor był kiedyś specjalistą od jazzu numer jeden w Hollywood. Gdy zabierał się za tworzenie ilustracji do obrazu wymagającego właśnie takiej gatunkowo oprawy, miało się gwarancję, że powstanie co najmniej solidna muzyka. Od razu mogę napisać, że Krwawy Romeo nie jest tutaj wyjątkiem od reguły. Jako, że obraz reprezentuje nurt neo-noir i osadzony jest we współczesności, Isham potraktował projekt jako pole do eksperymentów stylistycznych, w którym jednak projekcie naczelną rolę będą odgrywać jazzowe środki wyrazu. Ilustracja Amerykanina jest wyjątkowa nie tylko dlatego, że efekt jego eksperymentów jest jedyny w swoim rodzaju, ale dlatego, że artysta zdecydował się oddać trąbce i skrzydłówce (flugelhorn) prowadzenie narracji przez spory czas trwania score`u. Instrumenty te wędrują za Jackiem Grimaldim, ale nie cały czas. W paru miejscach w ilustracji pojawia się jako instrument wiodący harmonijka ustna (tym razem nie wywołująca westernowych skojarzeń), przypisana do postaci demonicznej femme fatale Mony Demarkov, ale także symbolizująca utratę kontroli nad własnym życiem przez głównego bohatera.

Ilustracja Krwawego Romeo jak mało która pozycja w dyskografii Marka Ishama jest popisem jego gry na instrumentach dętych. Muzyk odgrywa całe spektrum emocji i odczuć od szczęścia, przez ból i rozpacz po przerażenie - od powolnych, rozwlekłych fraz po bardzo krótkie, szorstkie, wyraźnie wzorując się na stylu gry Milesa Davisa. Ale nie tylko improwizacjami Krwawy Romeo stoi, są też melodie, w tym pojawiający się czterokrotnie na przestrzeni score`u temat Grimaldiego, nostalgiczny i odzwierciedlający jego samotność - jakże typowy dla ilustracji kina noir. Jest on odgrywany głównie na trąbce i to właśnie prezentacja tego tematu przez Marka Ishama w rozdzierającym serce, pełnym rozpaczy utworze Empty Chambers / Romeo Is Dreaming, jest najbardziej zapadającym w pamięć momentem ilustracji.

W Krwawym Romeo wariacje tematyczne i improwizacje pojawiają się w towarzystwie m.in. brzmień kontrabasu, wibrafonu i fortepianu, ale również pozytywki i metalicznie brzmiących idiofonów, dzięki czemu część kompozycji uzyskuje ciekawą, nieco odrealnioną atmosferę. Ponadto w mroczniejszych fragmentach ilustracji, tłem dla partii instrumentów jazzowych są ciężkie, syntetyczne brzmienia z niemal hip-hopowym ^*beatem czy wreszcie w muzyce akcji, loopy i dynamiczna, syntetyczna perkusja. W tym ostatnim elemencie ilustracji twórcze wysiłki kompozytora przyniosły najmniej frapujący efekt a muzyka brzmi miejscami topornie. Pojawiają się tutaj tanie zagrania, które Isham niestety zacznie szerzej stosować w ilustracjach thrillerów w obecnym stuleciu.

Wielka szkoda, że kompozycja Marka Ishama została dość brutalnie potraktowana w obrazie - część utworów pojawia tam mocno okrojona a w pierwszych dwudziestu minutach filmu muzyka pełni marginalną rolę, schowana za narracją prowadzoną przez Gary`ego Oldmana. Dopiero od momentu pojawienia się utworu Nightmare on Maple Street, muzyka wychodzi na pierwszy plan i zaczyna odgrywać istotną rolę dramatyczną - chwilami wraz z warstwą wizualną tworząc mariaż doskonały.

Krwawy Romeo pochodzi z okresu, w którym Mark Isham jako kompozytor filmowy wykazywał się sporą kreatywnością i nie unikał wyzwań a swoją twórczością odciskał wyraźne piętno na różnych gatunkach filmowych. Ponadto często z powodzeniem udzielał się w swoich pracach jako muzyk. Ilustracja ta należy do ulubionych kompozycji Amerykanina, dlatego, że jak przyznaje, mógł zagrać tutaj w takim stylu, jaki najbardziej mu odpowiada. Jego wykonawcze popisy stanowią piece de résistance tej ilustracji, ale nie sposób przejść obojętnie również wobec otoczenia brzmieniowego. Niewątpliwie Krwawy Romeo posiada własną, ciekawą osobowość muzyczną. Album polecam szczególnie tym słuchaczom, którzy zetknęli się jedynie z najnowszymi pracami Marka Ishama i rozczarowani zrezygnowali po tym doświadczeniu z dalszej eksploracji jego dyskografii. Isham przełomu lat 90-tych i Isham czasów obecnych to artyści różnego kalibru. ^*aria

Tweet

Zobacz także:

Moderniści (The Moderns)