Suma wszystkich strachów (The Sum of All Fears)

W sierpniu 1999 roku ukazała się ostatnia z typowych superprodukcji Jerry`ego Goldsmitha - The 13th Warrior. Następne dwa lata i kolejne trzy filmy (Hollow Man, Along Came a Spider i The Last Castle) stanowiły już tylko przeciętny, choć nadal poprawny, standard kompozytora. Dopiero w czerwcu 2002 roku Jerry Goldsmith powrócił na pierwszą linię frontu za sprawą Phila Aldena Robinsona i jego The Sum of All Fears. Jak widać kompozytor potrzebował takiego projektu, by w nowym wieku wejść na kolejny etap w rozwoju swojego ponad 40-letniej kariery.

Jerry Goldsmith napisał do filmu cztery nowe tematy przewodnie. Pierwszy z nich pojawia się na początku, tuż po tytułowej piosence, The Mission. To bez wątpienia najlepszy utwór z całego soundtracku i jeden z najlepszych tematów przewodnich z ostatnich lat. Mamy tu połączenie trzech elementów. Partii wokalnej Shana Blake Hill, sekcji żeńskich chórów i etnicznego (Środkowo-Wschodniego) brzmienia orkiestry symfonicznej, gdzie na szczególną uwagę zasługują typowe dla Jerry`ego sekcje ^*waltorni. Szkoda tylko, że ten piękny temat mamy do posłuchania tylko dwa razy - na początku i na końcu.

Kolejne dwa tematy przewodnie reprezentują dwa kraje - Stany Zjednoczone i Rosję. Temat "amerykański" to proste fanfary na waltorniach z rytmicznym akompaniamentem sekcji smyczkowej (Changes). Drugi z nich, dramatyczny temat "rosyjski" prezentuje się dużo lepiej. W zależności od orkiestracji mamy tu wersję spokojniejszą (The Bomb) i bardziej doniosłą, oficjalną (That Went Well). Jako czwarty mamy obecny kilkakrotnie temat arabski - The Deal i His Name Is Olson.

W pierwszych kompozycjach można też odczuć solidną obecność partii chóralnych. W partyturze pojawia się także, choć dużo skromniej, muzyka akcji (Clear the Stadium i Real Time). Prezentuje ona znane już momenty z U.S. Marshals i Air Force One, choć nie tak ekscytujące jak oryginał. Reszta muzyki to typowa kompilacja różnych motywów klasycznych i bliskowschodnich. Ich mocną stroną jest także obecność tematów przewodnich, np. How Close? i The Same Air.

Jeśli chodzi o piosenki to tytułowy If We Could Remember Yolandy Adams mamy tu dwukrotnie, na początek i koniec. Efekt zgrania psuje trochę obecność w środku If We Get Through This (3:40) w wykonaniu Tabithy Fair. Natomiast 3-minutowa opera Pucciniego Nessun Dorna pasuje nawet do soundtracku. Trudno się dziwić, wszak producentem był sam Jerry Goldsmith. Album byłby dużo lepszy do słuchania, gdyby wszystkie piosenki przesunąć na koniec, a z dwóch wersji If We Could Remember zdecydować się na jedną.

Z całą pewnością The Sum of All Fears jest najlepszym muzycznie z całej serii o Jacku Ryanie. W muzyce tej wyraźnie daje się odczuć minione wydarzenia z 11 września 2001 roku. Choćby udział kompozytora w produkcji tytułowej piosenki, stanowiącej jakby kolejny hołd ofiarom z 11 września. A jednak... W twórczości każdego kompozytora jest taki moment, kiedy ?jeden rozmiar pasuje do wszystkiego?. Tzn. jeden motyw do każdego filmu. Dzięki temu każdy wie czego oczekiwać po danym kompozytorze, nawet nie widząc jeszcze filmu. Oczekujemy dobrej muzyki, ale niczego rewelacyjnego, nowego. Do grona tego możemy zaliczyć jednego z największych kompozytorów filmowych - Jerry`ego Goldsmitha. Dokładnie wiemy, co oczekiwać w jego filmach - kilka pięknych melodii (specjalne wyróżnienie za główny temat przewodni), sporo sekcji dętych i perkusyjnych oraz muzyki elektronicznej w dramatycznych momentach przewijających się przez film oraz ?action score?, tam gdzie wymaga tego fabuła. I to dokładnie dostaniemy w przypadku The Sum of All Fears. ^*action score

Tweet