Human Traffic

Human Traffic, kult, klasyka i jedno z najważniejszych dzieł dla kultury klubowej. Nie tylko ze względu na tematykę, daleką od moralizatorskiego przedstawienia młodzieży gustującej w chemicznych dopalaczach i głośnej dyskotekowej muzyce, ale też, a może przede wszystkim, przez swój soundtrack będący niczym innym jak hymnem współczesnego clubbingu. Czegóż bowiem spodziewać można się po dwupłytowej kompilacji, na której udzielają się Fatboy Slim, Orbital, Matthew Herbert, William Orbit, Lucid, Carl Cox, Underworld, Primal Scream.. i inni wielcy orędownicy muzyki elektronicznej, znajomością których powinien odznaczać się każdy szanujący się clubber.

Pierwsza płyta to dość zróżnicowane granie funkowo-hip-hopowo-ambientowe, przerywane co jakiś czas dialogami filmowymi (też z resztą uważanymi za kultowe). Obok mocniejszych uderzeń bitu Fatboy Slima usłyszymy tu także bardzo znany utwór Lucid Scared, czy temat przewodni Matthew Herberta i Roberta Hello, które zaliczamy już do chilloutowej muzyki (chłodnej, odprężającej), a także kawałki Public Enemy (ich nie trzeba chyba nikomu przedstawiać) i choćby przez to ciężko jednoznacznie określić atmosferę panującą na tym właśnie krążku. Takie zróżnicowanie nie tylko sprawia, iż soundtrack nie ma prawa być monotonnym, ale jednocześnie czyni go bezdyskusyjnie prominentnym krążkiem na imprezę.

Druga część albumu to odzwierciedlenie muzyki granej w klubie, do którego udają się bohaterowie filmu i z tego tytułu jest już bardziej ujednolicona. Usłyszymy tu przede wszystkim techno, lecz nie takie, które grane jest teraz na wszelkich imprezach zwanych emfatycznie "klubowymi" (i słusznie określane jako "łup łup łup"), ale ambitne, będące niejako klasyką gatunku. W końcu usłyszymy tu Underworld z ich sztandarowym Kittens, czy Energy55 z Cafe del mar `98. To twórcy, których przeciętny młodziak wychowany na Ace of Base czy innych tego typu zespołach zalewających rynek muzyki tanecznej pod szumną nazwą "techno" znać nie będzie. Jednak ktoś, kto tak jak ja słuchał tego typu muzyki od jej początków, kiedy jeszcze wydawnictwa Love Parade nie były tylko beznamiętną sieczką, na samo wspomnienie o tych muzykach westchnie z nostalgią i utęsknieniem za czasami, w których takie granie było standardem.

Jednoznaczna ocena tegoż albumu jest na dobrą sprawę ciężka do zrealizowania. Nie wszystkie utwory zasługują na wysokie noty, jednakże całość to materiał na rewelacyjną imprezę spod znaku prawdziwego clubbingu - to prawdziwa encyklopedia tanecznej muzyki elektronicznej. A przy okazji ścieżka dźwiękowa do znakomitego filmu.

Tweet