Sypiając z wrogiem (Sleeping With The Enemy)

Jaka powinna być muzyka do thrillera? Mroczna, dramatyczna, niepokojąca - zwłaszcza gdy autorem jest specjalista od tego typu klimatów - Jerry Goldsmith. Sleeping With The Enemy, będący całkiem niezłym przedstawicielem tego gatunku, pokazuje że niekoniecznie.

Zacznę nietypowo, bo od czegoś w rodzaju podsumowania. Soundtrack z Sleeping With The Enemy posiada jedną wielką zaletę i jedna wielka wadę. Zaletą jest oczywiście wspaniały temat główny. To bardzo pogodna, słodka melodia grana głównie przez flet i skrzypce, a także rozmaite fagoty i klarnety z akompaniamentem fortepianu i sekcji smyczkowej. W tle słychać też coś w rodzaju syntetycznych cymbałek, co nadaje muzyce nieco dziecinnego wyrazu. Gdy jednak główną rolę przejmują skrzypce, robi się lirycznie, poetycko, jednym słowem pięknie! Trzeba zaznaczyć, że nie jest to jakaś krótka melodyjka, ale całkiem rozbudowany temat. Przyjemnie jest się w nim rozsłuchać i rozmarzyć. Jeśli miałbym go do czegoś porównać, to przypomina mi trochę połączenie romantycznego tematu ze Star Trek Insurrection i klimatów z Rudy. Naprawdę piękny motyw. Jeden z najładniejszych w kategorii "łagodnych".

Jeśli chodzi o wadę, to jest nią fakt, że oprócz wspomnianego tematu, niewiele jest fragmentów, które w jakiś sposób bardziej przykułyby naszą uwagę. Właściwie piękne są tylko te utwory, w których występuje podstawowa melodia. W pełnej krasie słyszymy ją aż na ośmiu trackach. Oczywiście ów temat jest aranżowany na różne sposoby, ale tylko w sferze podkładu i akompaniamentu. Linia melodyczna pozostaje nienaruszona i zawsze brzmi tak samo. Mimo to, poprowadzona ręką mistrza orkiestra, na skutek rozmaitych instrumentacji, wydobywa z właściwie tej samej melodii, zupełnie odmienne nastroje.

Nie zapominajmy jednak, że jest to thriller. I tak mamy tu szereg fraz typowych dla tego gatunku. Mam jednak wrażenie, że nie są one szczytem możliwości kompozytora. W filmie spisują się oczywiście bez zastrzeżeń, ale jako samodzielna muzyka wypadają dość średnio. Zdarzają się momenty wręcz nudne, gdzie słychać tylko pojedyncze dźwięki. Na szczęście jest ich niewiele. Rozczarowani będą fani ^*"action score". Tylko trzykrotnie orkiestra przyspiesza, nie oferując jednak tak potężnego i zawrotnego brzmienia, z jakiego znany jest Goldsmith.

Pozostałe fragmenty to niezwykle wolne, senne frazy partii smyczkowych i fortepianu. Choć nie są niczym nadzwyczajnym, stwarzają całkiem miły klimat, który porywa nas w sfery rozmaitych uczuć i nastrojów. Słucha się tego całkiem przyjemnie - szczególnie w nocy z zamkniętymi oczami. Soundtrack zawiera też jedną piosenkę. Jest to lekki i optymistyczny w wymowie kawałek w wykonaniu Vana Morrisona. Numer wszystkim dobrze znany, bo wykorzystywany również w reklamach.

Ogólnie mimo monotematyczności opisywany soundtrack wart jest uwagi. Szczególnie jeśli ktoś tak jak ja potrafi bez opamiętania zachwycać się choćby fragmentem partytury. Osobiście wolę jeden bardzo dobry temat niż kilka przeciętnych, a mamy tu przecież naprawdę bardzo ładny, uczuciowy motyw. Idealny dla wszystkich tych, którzy lubią delikatne, romantyczne melodie. Sleeping With The Enemy pokazuje, że Jerry Goldsmith to nie tylko potężnie brzmiąca, rozszalała jak huragan orkiestra. Pokazuje że kompozytor potrafi także (a może przede wszystkim) tworzyć proste, ale bardzo ładne tematy. Aby stworzyć dobry "action score" wystarczy być po prostu dobrym rzemieślnikiem. Ale żeby sięgnąć w głąb duszy słuchacza trzeba czegoś więcej. Jerry ma to coś i za to właśnie go uwielbiam. ^*action score

Tweet