Niewidzialny (Stealth)

Niewidzialny to najnowszy film akcji, jaki wyszedł spod ręki Roba Cohena. Twórca ten specjalizuje się w produkowaniu spektakularnych, efektownych a zarazem płytkich produkcji tworzonych z myślą o popcornowej, amerykańskiej młodzieży, takich jak XXX, Szybcy i wściekli czy Tunel. Nie inaczej jest w przypadku Niewidzialnego. To futurystyczny film akcji opowiadający losy trzech młodych amerykańskich pilotów latających na supernowoczesnych maszynach niewidzialnych dla radarów. To jedna z takich produkcji, gdzie fabuła jest tylko dodatkiem do całej masy efektów specjalnych, CGI, wybuchów i fajerwerków. Rob Cohen przy większości swoich produkcji współpracował z amerykańskim kompozytorem Randy Edelmanem. Tym razem jednak zdecydował się po raz drugi skorzystać z usług twórcy ukrywającego się pod pseudonimem BT. Brian Transeau - bo tak się naprawdę nazywa, to młody twórca z małym jeszcze doświadczeniem w branży filmowej, specjalizujący się w elektronicznych brzmieniach, głównie techno i trance - przez wiele lat współpracował z Paulem Oakenfoldem. BT stworzył do tej pory muzykę do filmów Monster, Wyścig, Podejrzany oraz Szybcy i wściekli.

Score, jaki Transeau skomponował na potrzeby Niewidzialnego jest pewnym przełomem w jego karierze. Pierwszy raz zdarzyło mu się łączyć na dużą skalę elektronikę z orkiestrą symfoniczną. Miała powstać muzyka zgodna z obowiązującymi trendami i taka niestety też powstała. Mówię niestety, ponieważ Stealth stał się dobrym przykładem na to, co jest nie tak ze współczesną muzyką filmową. Mamy rozbudowaną do granic możliwości orkiestrę symfoniczną, 85-minutowy ^*score plus kilka popowych piosenek - wszystko to razem wypełnia prawie każdą minutę filmu. Mamy modne połączenie elektroniki z orkiestrą, w części kompozycji znać wyraźną inspirację twórczością ?kompozytorów? z ^*Media Ventures, a w szczególności Trevora Rabina - płytkie emocjonalnie i nieco prymitywne kompozycje, w których dominują ciężkie syntezatory, elektryczne gitary, głośna sekcja dęta i rytmiczne ^*smyczki. BT w wywiadzie dla serwisu IGN przyznał, że zainspirowała go również twórczość Beli Bartoka, jednakże myślę, że Bartok słysząc muzykę pana Transeau z pewnością przewróciłby się w grobie.

Pierwsze kompozycje z albumu dają nadzieję na udany score. W Stealth Main Title następuje prezentacja tematu głównego - militarnej melodii z wybijającymi się na pierwszy plan ^*waltorniami. Jeszcze ciekawszy jest EDI`s Arrival - tu pierwszy raz pojawia się drugi wiodący temat - mroczny i nieco złowieszczy, napisany dla sztucznej inteligencji, nowoczesnego komputera pełniącego rolę pilota super-myśliwca. W pierwszej połowie albumu dominuje rytmiczna, lekka w odbiorze akcja w stylu trance/techno, jak i inspirowania stylem <sup>*</sup>MV. Również pojawiają się utwory o zabarwieniu etnicznym (Thailand) i relaksujące, rockowe kawałki (Love Theme). Im bliżej finału, tym bardziej zaczyna dominować underscore - zarówno minimalistyczne, senne jak i wzbogacone o etnikę, akcja staje się bardzo chaotyczna i hałaśliwa, dominują furiackie dęciaki i rozwichrzone smyczki - najwyraźniej BT zapatrzył się w muzykę Christophera Younga. Etnika zaczyna pełnić nieco ważniejszą rolę, pojawiają się ekspresyjne, męskie wokalizy w orientalnym stylu. Przy etnicznych kompozycjach i nie tylko nich zresztą, pojawia się oznaczenie ?additional music by Trevor Morris and Michael Dimattia?. Nie potrafię jednak powiedzieć jak duży udział w tworzeniu score`u mieli dwaj wymienieni panowie - czy chodzi tu o ^*orkiestracje, konkretne motywy czy też wstawki etniczne.

Poza filmem Stealth okazuje się być zupełnie przyzwoitym scorem. Album jest długi i liczy aż 28 utworów, jednakże wydaje mi się, że tym razem Varese trafiło dobrze z długością muzyki na albumie. Balans między underscore a melodyjnymi kompozycjami jest poprawny. (Mnie osobiście po krótkim czasie zdecydowanie przejadł się dominujący na albumie głośny i zaaranżowany na jedno kopyto action-score w stylu ?wall-to-wall?, ale to oczywiście kwestia gustu.) Nie zapominam jednak, że nie jest to kolejny komercyjny album pana BT, lecz ilustracja filmowa i stąd dość niska ocena. Za działanie w filmie należy się szkolna dwójka. Film jest przesadnie przeładowany muzyką i w wielu scenach pełni ona rolę typowego wypełniacza. Została umieszczona na siłę i po prostu nie działa. W tak typowym, hollywoodzkim filmie akcji, jakim niewątpliwie jest Stealth, muzyka miała za zadanie głównie podkręcenie tempa i uczynienie filmu bardziej ekscytującym. Udało się to w pięćdziesięciu procentach. Wiele scen ogląda się bez żadnych emocji, umieszczona trochę ?na chama? muzyka nie daje rady nawet zadziałać na podświadomość słuchacza, będąc kompletnie zagłuszona przez ryk silników i odgłosy eksplozji. Ilustracja dramatyczna mająca na celu pogłębienie emocjonalne scen, sprawiła w wielu momentach wrażenie wrzuconej na chybił-trafił i nie spełnia dobrze swojej funkcji. Pan Transeau jest niezłym aranżerem i kompozytorem, ale jeszcze wiele wody w Wiśle upłynie zanim stanie się dobrym kompozytorem filmowym.

Tweet