Różowa Pantera (The Pink Panther)

Są takie filmy, które nigdy się nie zestarzeją i pomimo upływu czasu wciąż ogląda się je z olbrzymią satysfakcją. Jednym z nich jest niewątpliwie powstała w 1963 r. Różowa Pantera. Każdy kolejny kontakt po latach z tą komedią, utwierdza mnie tylko w przekonaniu, że Blake Edwards stworzył dzieło nieśmiertelne i całkowicie pozbawione wad - posiadające świetną intrygę obracającą się wokół tytułowego diamentu, przepełnione elegancją i czarem oraz humorem nigdy nie przekraczającym granicy dobrego smaku a ponadto idealnie wyważone, w którym wszystkie składniki serwuje się z umiarem, dzięki czemu w czasie seansu nie dochodzi ani do przesytu ani do znudzenia. Zdecydowanie, Różowa Pantera to coś więcej niż klasyczna kreacja Petera Sellersa, jako gamoniowatego inspektora Clouseau i animowana czołówka z różowym kociakiem oraz towarzyszący jej tytułowy temat muzyczny napisany przez Henry`ego Mancini, acz trzeba przyznać, że bez tych składników, mielibyśmy do czynienia z dziełem nieporównywalnie mniej charakterystycznym.
 
Saksofonowo-orkiestrowy temat tytułowy z Różowej Pantery, należy wraz z takimi melodiami jak Star Wars Main Title i James Bond Theme do ścisłej czołówki najbardziej popularnych i rozpoznawalnych tematów filmowych XX wieku. Henry Mancini stworzył nie tylko melodię nadającą pierwszemu i kolejnym filmom o przygodach Clouseau (a także serialowi animowanemu, będącemu rozwinięciem wspomnianej wcześniej czołówki), indywidualną osobowość muzyczną, ale skomponował temat, który wyszedł bardzo daleko poza produkcję, do której go napisano, trafiając do klasyki popkultury i zostając jednym z muzycznych symboli lat 60-tych. The Pink Panther Theme to także przykład kompozycji jednakowo wysoko cenionej przez tzw. masowego słuchacza jak i przez krytykę muzyczną - w ogromnej mierze dzięki tematowi tytułowemu, ilustracja napisana do Różowej Pantery zdobyła w 1964 r. nominację do Oscara a ponadto została jakiś czas temu uznana przez American Film Institute za jedną z 25 najważniejszych ilustracji filmowych wszech czasów.
 
Rzecz jasna, ilustracja muzyczna komedii Blake`a Edwardsa, nie kończy się na ikonicznym temacie głównym, aczkolwiek stanowi on jej rdzeń a pozostałe elementy ilustracji dramatycznej nie są już tak udane i charakterystyczne. Całość jest bardzo krótka i zwięzła, trwa dosłownie kilkanaście minut - można powiedzieć, że Henry Mancini zilustrował Różową Panterę po europejsku - nie tylko uzupełniając muzycznie jedynie wybrane sceny filmowe, które wymagały komentarza, ale także unikając częstego w hollywoodzkich komediowych ilustracjach mickey-mousingu, a więc bardzo wiernego naśladowania z pomocą dźwięków tego co się dzieje na ekranie. Trzeba powiedzieć, że kompozytorowi zadanie bardzo ułatwił Peter Sellers - Clouseau w jego wydaniu jest bowiem tak zabawny i absorbujący uwagę, że liczne sceny z jego udziałem nie wymagały już żadnego dodatkowego komentarza ze strony Henry`ego Mancini. W tej sytuacji kompozytor zdecydował się przede wszystkim oprawić muzycznie podchody filmowych złodziejaszków - zręcznie wykorzystuje i rozwija tutaj temat tytułowy, jak również stworzył kilka barwnych muzycznych epizodów, m.in. zwracających uwagę odbiorcy na filmowe lokacje.
 
Ilustracja dramatyczna ginie trochę w filmie pod natłokiem obficie występującej muzyki źródłowej, pełnej kolorytu i entuzjazmu, oddającej ducha filmowych miejsc i epoki a także demonstrującej modne wówczas style muzyczne, a więc m.in. bossa novę i rumbę, ale również prezentującej jazz w typowym dla Henry`ego Mancini wydaniu, lekkim i melodyjnym - Amerykanin wytworzył na przełomie lat 60-tych styl, który pozwala uznać go za prekursora popularnego obecnie smooth jazzu. Świetnie wykonane przez najlepszych hollywoodzkich muzyków sesyjnych, okraszone klasowymi melodiami, kompozycje źródłowe Manciniego będą atrakcją przede wszystkim dla miłośników stylu easy listening i dla nich raczej przeznaczone jest też ogólnie wydanie albumowe, jako, że muzyka ilustracyjna, jest na nim bardzo ubogo reprezentowana - producenci pozostawili tu jedynie trzy kompozycje o największej autonomiczności, w tym The Pink Panter Theme, przez co album traci na różnorodności. Żadna inna z ilustracji dramatycznych napisanych przez Amerykanina do omawianej serii nie została tak brutalnie potraktowana a co gorsza oryginalne taśmy zaginęły i nie ma szans, by kompozycja Manciniego doczekała się kompletnego wydania. Niemniej jednak wydanie albumowe RCA jest wartościową pozycją, z którą warto się zapoznać.

Tweet