Gdzie leży prawda (Where The Truth Lies)

Klimat lat `70 ubiegłego wieku, zabójstwo i zniszczona przyjaźń - oto na czym opiera się film "Where The Truth Lies" znanego reżysera Atoma Egoyana. W rolach głównych wystąpili Kevin Bacon i Colin Firth. Dwóch przyjaciół komików, poróżniła śmierć znalezionej w hotelowym pokoju dziewczyny... Film z 2005 roku nie odbił się szerokim echem w świecie filmu. Do stworzenia klimatu muzycznego odpowiedniego dla takiego obrazu poproszono stałego współpracownika Atoma Egoyana - Kanadyjczyka Mychaela Dannę - kompozytora o świeżym podejściu do ilustracji filmowej. To od filmu tego reżysera zaczęła się w 1987 roku kariera Mychaela Danny. W ciągu kilkunastu lat pracowali razem przy 5 filmach. Mychael Danna jest specjalistą w tworzeniu muzyki z elementami etnicznymi a także wykorzystaniem instrumentów elektronicznych. Filmy z jego muzyką to głównie nurt kina niezależnego ale czasami pisze również do hollywoodzkich produkcji jak np. 8 mm z Nicholasem Cage w reżyserii Joela Schumachera. Wciąż pełen pomysłów, z indywidualnym stylem, komponuje interesującą, choć wymagającą skupienia muzykę.

"Where The Truth Lies" Mychael Danna opatrzył typowym symfonicznym brzmieniem charakterystycznym dla tzw. "noir-cinema". Cały ^*score nie jest zbytnio zróżnicowany, opiera się o dwa, trzy tematy dominujące. Pierwszy z nich da się słyszeć już w rozpoczynającym płytę "Maureen" - to mroczna, zwiastująca tajemnicę jaką będzie opowiadał film kompozycja - melodia prowadzona przez orkiestrę symfoniczną okraszona jest miłym dla ucha ^*glissando na harfie. Znacznie bardziej ciekawe jednak są takie kompozycje jak następujące po nim "Hollywood And Wine" z powolnym tempem orkiestry i ciemną barwą wysuwających się na pierwszy plan wiolonczel. Danna kreuje tym samym atmosferę sekretu, zagadki i zbrodni... Utrzymane w tym samym charakterze są "I`ll see you inside" czy "Which floor?" z przywodzącymi na myśl kompozycje z lat `60 cymbałkami. Króciutkie "Should Get Some Sleep" czy "He`s not like that" to drugi temat z filmu, tym razem odmienny stylistycznie. Danna oparł się tu na gitarze elektrycznej, keyboardzie i perkusji oraz flecie solo. To muzyka stworzona do dramatycznych scen w filmie. W "This Is My Daughter" Danna powtarza swój temat z "Maureen" - w bardziej rozbudowanej formie. Zbudowany w tonacji mollowej utwór bazuje na smutnej melodii granej przez sekcję smyczkową a zmysłowe ^*glissanda na harfie czy solówki na klarnecie oraz keyboardzie imitującym wibrafon tworzą nastrój niesamowitej tajemnicy. To naprawdę interesująca kompozycja, choć bardzo wolna, smutna i aby ją w pełni docenić należy jej kilka razy wysłuchać. "End Of Story" kontynuuje tę interesującą część scoru - tu kompozytor skupił się na niskich akordach fortepianu, symbolizujących zbliżające się niebezpieczeństwo i tworzących suspens a także na sekcji smyczkowej grającej ^*crescendo jeden z tematów soundtracku. Ta ścieżka, jak również inne po niej następujące są wyraźnie inspirowane muzyką Bernarda Herrmanna. Sam klimat zaś takich kompozycji jak wspomniany "End Of Story" czy "This Is My Daughter" poprzez wykorzystanie charakterystycznych instrumentów i aranżacji, przypomina mroczne, jazzowe scory a la John Barry.

Warte uwagi na płycie są jeszcze: "The Truth Had Come Out" ze stylowymi solówkami na skrzypcach i współgrającym z nimi fortepianem czy arcygroźny i dramatyczny "Who`s Gonna Pay Me?" z hipnotyzującą melodią w stylu Herrmanna wygrywaną na wiolonczelach i skrzypcach. Odskocznią od mrocznego, ciemnego scoru są jazzowe melodie w "Palace Del Sol" czy "Chinese Restaurant" oraz zaśpiewanej przez Kevina Bacona i Colina Firtha "There`ll be no next time". Najdłuższe na płycie "The Tape" to zarazem najbardziej interesująca kompozycja muzyczna. Nagłe szarpnięcia na kontrabasach i wiolonczelach, solówki na skrzypcach i brak wyraźnej linii melodycznej - oto co cechuje ten wyraźnie suspensowy kawałek na soundtracku. Smaczku dodają mu niskie akordy grane na fortepianie, słyszane już nie po raz pierwszy na tej płycie.

Im dłużej słucha się tego scoru tym więcej niuansów można w niej znaleźć. Sam temat "Maureen" - liryczno-suspensowy, czy ciekawa aranżacja, stylizowana często na jazzowe scory takich mistrzów jak Barry czy Herrmann są godne uwagi. Jednak kompozycja Mychaela Danny jako całość nie pociąga zbytnio i nie chce się do niej często wracać. Bardzo wolne tempo muzyki(z nielicznymi wyjątkami) i niewielkie zróżnicowanie tematyczne wprowadza słuchacza w stan hipnozy, prowadzącej do... uśpienia. Idealnie nadaje się na wieczory, kiedy mamy problemy z zaśnięciem. Nie oznacza to, że nie pasuje do charakteru obrazu, jaki ilustruje - jego funkcja ilustracyjna właśnie jest wypełniona, szkoda tylko, że w oderwaniu od obrazu, potrafi nieco znudzić...Skreślając ją popełniłbym błąd, ale nie jest to też majstersztyk, tylko sprawne rzemiosło muzyczne.

Tweet

Zobacz także:

Capote

Kama Sutra: A Tale of Love