Dreamgirls

O Dreamgirls powiem wprost: tak ogromnych musicalowych emocji nie doświadczyłem od czasu genialnych Blues Brothers i Blues Brothers 2000. Najnowszy film Billa Condona (scenarzysty przebojowego Chicago) to absolutna bomba - niesamowite połączenie wspaniałego widowiska z niezwykle wzruszającym dramatem. Dreamgirls opowiada o zespole The Dreamettes, założonym przez trzy czarnoskóre piosenkarki soul, które udały się na konkurs talentów i choć nie zdobyły nagrody (niesłusznie), to poznały pewnego menedżera (Jamie Foxx), otwierającego im wkrótce drogę do błyskotliwej kariery. Jednak nie wszystko potoczyło się jak w bajce. Menedżer, z początku życzliwy i dobry człowiek, zamienił się w cynicznego oszusta, wykorzystującego innych dla własnych interesów. To on wyrzuci najbardziej utalentowanych muzyków zespołu, żeby móc produkować łatwo sprzedające się utwory na niższym poziomie artystycznym. Historię tę ogląda się z zapartym tchem, naprawdę trudno oderwać wzrok od ekranu. Przyczynili się do tego między innymi aktorzy, zwłaszcza Jamie Foxx i Jennifer Hudson, którzy stworzyli znakomite kreacje. Ale Dreamgirls to przede wszystkim kapitalna muzyka.

Film wypełnia mnóstwo fantastycznych, niesamowicie energetycznych piosenek w stylu soul, r&b, bluesa i disco. Większość charakteryzuje przeszywający ^*groove, nadawany przez soczystą sekcję rytmiczną, oraz to ?coś?, co potrafią wykrzesać tylko czarnoskórzy muzycy - niebywałą energię i timing. Utwory występują zarówno w tradycyjnej formie - wykonywane w filmie na koncertach - jak i musicalowej, czyli stanowią integralną część fabuły - dialogi scenariusza są wyśpiewywane, zwykle w kulminacyjnych momentach opowieści.

Muzyka, oprócz tego, że wprawia w niebywały trans, potrafi też bardzo mocno poruszyć. Ja sam kilka razy uroniłem łezkę podczas seansu. Szczególnie wzruszyłem się, kiedy Keith Robinson, Anika Noni Rose i Eddie Murphy śpiewali fenomenalną, niosącą nadzieję piosenkę Patience z piękną, soulową harmonią i cudownym, mięsistym brzmieniem wokalistów. Ale prawdziwą emocjonalną bombą są utwory, wykonywane przez Jennifer Hudson, zwłaszcza I Am Telling You I`m Not Going (absolutna potęga!), Love You I Do i I Am Changing. Moim zdaniem tą utalentowaną, młodą aktorkę i piosenkarkę można śmiało nazwać drugą Arethą Franklin. Podobnie, jak znana z Blues Brothers mistrzyni soulu, Hudson obdarzona jest wspaniałym, silnym głosem, szeroką skalą, ma olbrzymie możliwości i przede wszystkim artystyczną duszę. Życzę jej równie wspaniałej kariery, jaką ma za sobą Franklin.

Z dynamicznych, energetycznych kawałków moją szczególną uwagę zwrócił otwierający zarówno album, jak i film utwór Move. Prym wiedzie w nim Huston, a uzupełniają ją chórki Rose i Beyonce Knowles, jednej z najpopularniejszych współczesnych piosenkarek r&b. Szybki, motoryczny rytm, brawurowe wstawki sekcji instrumentów dętych blaszanych i przede wszystkim perfekcyjny śpiew, sprawiają, że nie można słuchać tego numeru bez podniecenia. Podobne emocje wywołuje Steppin` To The Bad Side a także Jimmy`s Ra, który z werwą godną Jamesa Browna wykonuje Eddie Murphy (jeszcze raz zwracam uwagę na porażający groove mięsistej perkusji i bassu).

Nie chcę opisywać wszystkich piosenek Henry`ego Kriegera, żeby nie odbierać słuchaczom przyjemności odkrywania ich smaczków. Zaznaczę tylko, że nieco większe wrażenie robią one w połączeniu z obrazem i mogą wywołać mniejsze emocje u tych, którzy nie znają kontekstu fabularnego utworów. Dlatego najpierw radzę obejrzeć znakomity film Condona, a dopiero później zaopatrzyć się w soundtrack.

P.S. Wytwórnia Sony wydała soundtrack Dreamgirls również w wersji deluxe, który zawiera drugą płytę z dodatkowymi kompozycjami i nowymi aranżacjami utworów z pierwszego krążka. Poza tym wydanie to oferuje 20-stronicową książeczkę z ładnymi zdjęciami z filmu.

Tweet