300

Płytę dostarczyła firma:

W ostatnich latach w Hollywood powstało sporo ekranizacji komiksów i choć były one bardzo różnej jakości, chyba można powiedzieć, że filmowcy wskrzesili ten gatunek filmowy. Kilka z niedawnych adaptacji tzw. powieści graficznych okazało się całkiem zajmującą rozrywką. Przykładem niech będzie znakomity Batman: Początek czy Sin City. Ten drugi obraz powstał na podstawie niebanalnego komiksu Franka Millera i dzięki wiernemu oddaniu przez scenarzystów wszystkich jego wątków oraz niezwykle oryginalnej realizacji potrafił bardzo mocno zaintrygować. Teraz na ekranach kin możemy oglądać drugą z kolei adaptację historii obrazkowej Millera - 300 - w reżyserii Zacka Snydera. Opowiada ona o jednej z najsłynniejszych bitew - starciu trzystu Spartan z potężnymi oddziałami Persów pod Termopilami w 480 r. p.n.e. Przyznam, że na ten film wybierałem się z pewnymi obawami, ale ostatecznie pozytywnie mnie zaskoczył. Absolutnie nie można go traktować jako dzieło historyczne, ale raczej fantastyczne, na kanwie prawdziwych wydarzeń. 300 to świetne kino rozrywkowe, imponujące od strony wizualnej (zdjęcia i efekty równie niecodzienne jak w Sin City) i przede wszystkim zachęcające do zagłębienia się w historię Sparty, a chyba o to chodzi.

Niekonwencjonalność realizacyjna 300-tu przejawia się również w muzyce napisanej przez młodego i słabo znanego kompozytora Tylera Batesa. W przeciwieństwie do ilustracji większości epickich filmów przygodowych, ta prezentuje nieco inną stylistykę. Oprócz orkiestry symfonicznej i potężnego chóru, które są zwykle domeną tego typu produkcji, usłyszymy w niej mocną, agresywną elektronikę i perkusję, a nawet ostre gitarowe riffy. Takie urozmaicenie brzmieniowe miało zapewne służyć atrakcyjnemu unowocześnieniu filmu a także nadaniu mu jeszcze większego dynamizmu. Niestety wysiłki kompozytora spełzły na niczym. Jego muzyka tak naprawdę nie odgrywa aż tak znaczącej roli w filmie, jak można by się tego spodziewać. Stanowi jedynie tło, które w rzeczywistości nie wpływa znacząco na rozwój dramaturgii, a tylko nieznacznie kreuje klimat opowieści. Widz zwróci uwagę raczej na olśniewającą stronę wizualną 300-tu, niż na ich oprawę muzyczną.

Słuchając dzieła Batesa, zarówno w połączeniu z obrazem, jak i na płycie, odniosłem wrażenie, że kompozytor chciał trafić do świadomości odbiorcy przede wszystkim wolumenem brzmienia. Tu ?wcisnął? głośną, motoryczną perkusję, tam ostre gitary, gdzie indziej monumentalny chór albo nachalne elektroniczne sample. Biedy artysta namęczył się dodając coraz więcej głośnych elementów, a nie zrobiło to żadnego wrażenia. Bates nie pomyślał bowiem o jakiejkolwiek formie utworów, spójności, tylko zwyczajnie poupychał mnóstwo środków do jednego worka. No i powstał hałaśliwy, toporny miszmasz, o którego słuchaniu w oderwaniu od obrazu w ogóle nie ma mowy. Podczas seansu utwory Batesa jakoś działają, to znaczy pasują i, tak jak powiedziałem wcześniej, czasami budują klimat. Ale nic poza tym.

W 300-tu nie mogło zabraknąć elementów etnicznych, choćby dla zilustrowania scen z Persami. Niestety i na tym polu kompozytor się nie popisał. Właściwie skopiował wszystkie pomysły oraz rozwiązania wypracowane przez innych twórców, zwłaszcza związanych z dawną organizacją ^*Media Ventures. Charakterystyczne partie wokalne, instrumentarium, identyczna motywika a także brzmieniowe tło (sample). Bates nie wykazał się żadną inwencją twórczą. Czarę goryczy przelewa fakt, że najciekawsze momenty jego partytury zostały skopiowane z dzieł klasycznych, zwłaszcza Wagnera i Beethovena. Słyszymy na przykład ?nawiązania? do Złota Renu (The Agoge) albo Eroiki (Remember Us).

Niestety szansa na stworzenie wreszcie oryginalnej ilustracji epickiego filmu została zmarnowana. Powstała kompozycja banalna w połączeniu z obrazem, a jako dzieło autonomiczne wręcz pokraczna. Dlatego pieniądze radzę wydać na bilet do kina, a soundtrackiem w ogóle nie zawracać sobie głowy.

Tweet

Zobacz także:

Miasto Grzechu (Sin City)

Król Skorpion (The Scorpion King)