Niczego nie żałuję (Mome, La / La Vie En Rose)

Płytę dostarczyła firma:

Miłośnicy wielkiej francuskiej piosenkarki Edith Piaf wreszcie doczekali się jej filmowej biografii. Trudnego zadania opowiedzenia językiem filmowym niezwykle barwnego życia słynnego paryskiego ?Wróbelka? podjął się Olivier Dahan. Kariera tego dotąd mało znanego reżysera i scenarzysty może teraz nabrać tępa, bowiem Niczego nie żałuję jest dziełem bardzo udanym. Przyznam, że z biografią Piaf po raz pierwszy zetknąłem się właśnie w kinie, dlatego trudno mi ocenić ten obraz od strony merytorycznej. Jednak historia artystki przedstawiona przez Dahana wydała mi się sugestywna i mocno mnie poruszyła, na co duży wpływ miało doskonałe aktorstwo, zwłaszcza rewelacyjnej Marion Cotillard w roli głównej. Minusem filmu są pewne dłużyzny - pierwsze 40 minut to ciąg nieszczęść, które zamiast poruszać, zwyczajnie męczą. Nie mniej jednak każdy po wyjściu z kina powinien być usatysfakcjonowany.

Oczywiście Niczego nie żałuję wypełniają słynne piosenki Edith Piaf, co ważne, w oryginalnym wykonaniu. Film skutecznie zachęca do poznania twórczości piosenkarki, a dobrym tego początkiem może być zakup świetnego soundtracku, wydanego przez EMI. Znajdziemy w nim jedenaście przebojów, od Milord po Padam Padam, chyba nie wymagających rekomendacji. Warto natomiast powiedzieć o muzyce oryginalnej autorstwa Christophera Gunninga, z której dziewięć utworów również znalazło się na płycie.

Score miał przede wszystkim podkreślić dramatyzm scen i kompozytorowi udało się to osiągnąć znakomicie. Co więcej, oszczędne muzyczne tło doskonale komponuje się z piosenkami Piaf i wpada w ucho prawie tak samo szybko. W filmie bardzo często pojawia się smutny, wręcz przygnębiający utwór w wersjach na fortepian solo i z towarzyszeniem kwintetu - Mon Legionnaire. Słyszymy w nim ponury temat, grany w niskim rejestrze o ciemnych współbrzmieniach, nadających utworowi poważnego wyrazu. Podobny charakter, ale większe napięcie przynosi Apparition z flażoletami skrzypiec, nadającymi suspens.

Ale życie Piaf nie składało się przecież z samych nieszczęść, dlatego muzyka musiała oddawać także pogodniejsze nastroje. Gunning skomponował więc kilka lekkich utworów w jazzującym stylu, ale i zahaczających o francuski folklor. Mowa o wesołym L`Eveil, idyllicznym L`Idylle i zmysłowym Derniere Nuit, przywodzącym na myśl jeden z tematów z Czarnej Dalii Marka Ishama. Nie jest to muzyka oryginalna, ale mimo to sprawia wrażenie świeżej i bardzo przyjemnie słucha się jej w oderwaniu od obrazu.

Na płycie zamieszczono jeszcze kilka utworów dodatkowych, które pojawiły się w filmie. Są to piosenki śpiewane przez aktorów (np. ze scen prób, śpiewania na ulicy itp.), zdecydowanie najmniej atrakcyjne, skierowane wyłącznie do słuchaczy zaznajomionych z filmem. Ale duży plus dla wydawców, którzy rozsądnie ułożyli materiał, dzieląc go na trzy części.

Niczego nie żałuję jest moim zdaniem jednym z najlepszych soundtracków pierwszej połowy 2007 roku. Chce się do niego wracać.

Ocena muzyki oryginalnej na płycie: (3,5/5)
Ocena muzyki oryginalnej w filmie: (4/5) ^*Score

Tweet