Cienka czerwona linia (Thin Red Line)

Wlasnie slucham tej plyty i za kazdym razem gdy to robie, przypominaja mi sie sceny z filmu... a chyba o to w muzyce filmowej chodzi. Muzyka naprawde doskonala, jak dla mnie to nie ma lepszego soundtracku... goraco polecam, zobacznie filmu i przesluchanie plyty oczywiscie..

Nie będę się specjalnie rozpisywał. Powiem tylko, że jest to najbardziej dojrzała po "Hannibalu" kompozycja Zimmera. Sam spodziewałem się kolejnej dawki wojskowych rytmów, tak charakterystycznych dla tego kompozytora, w końcu to film wojenny! A tu taka niespodzianaka - muzyka łagodna, szlachetna i po prostu piękna. Momentami słuchając konkretnych fragmentów wydaje mi się, że Zimmer storzył dzieło transcendentne. Ten człowiek to chodzący geniusz - innego określenia nie znajduję.

Ta muzyka powstawała niemal dwa lata - i to słychać w każdej nucie na tej płycie - to już nie tylko muzyka fimowa - to doznanie arystyczne - coś niezwykle poeyckiego, wyciszonego, inteligentnego a także przejaw prawdziwgo geniuszu Zimmera.Nie ma sensu ponownie rozpisywać się o niezykłej różnorodności stylów i atmosfery w partyturach Zimmera bo przy "The Thin Red Line" nawet to już nie ma znaczenia. Odważyłbym się stwierdzić, ze to dzieło, które sprawia, ze człowiek staje się trochę mądrzejszy. Podobnie jak i sam film nie wszyscy odkryją je za pierwszym razem. Jeśli już zaś odkryją, to nie zapomną. Płyty tej nie odkrył np. Christian Klemenson (www.filmtracks.com) pryznając jej *** co jest jawnym nieporozumieniem. Starch, smutek, nostalgia, spokój, wyciszenie, kontemplacja i pozbawione ckliwości i patosu antywojenne przesłanie - to tylko słowa. Ich prawdziwa głębię znaleźć można w filmie i na płycie. Thin Red Line - filmowa i muzyczna poezja dla bardziej wrażliwych słuchaczy. I nic więcej pisać nie trzeba...

Zgadzam się w pełni z Panem Zimm44:) To już nie tylko doskonały soundtrack - to genialne dzieło!!! Pierwsze spotkanie z tym albumem wyglądało strasznie. Nastawiałem się na militarystyczne motywy, liczyłem na wojskowy klimat... A tutaj nic... Nawet jednego utworu z odrobiną akcji (liczyłem przynajmniej na podniosłe bębenki, pasujące do tego klimatu). Przelatywałem po utworach nie przesłuchując ich całkowicie (straszne, ale to prawda heheh). Omijałem 3 TRACK z daleka, stwierdzając, że jest nudny i tyle (no bo się powoli zaczynał okej?). Miesiąc soundtrack "leżał" w koncie (na dysku twardym:) nie zwracając mojej uwagi... Aż tu przyszedł taki dzień, kiedy chciałem odpocząć od wszelkich "action score". Więc po prostu przestałem ich słuchać. No, ale dla mnie parę minut bez muzy oznaczało coś niedobrego. Potrzebowałem czegoś spokojnego. Tak więc włączyłem "The Thin Red Line". Wtedy doznałem olśnienia! Pierwszy utwór "The Coral Atoll" - z początku groźny i niepokojący przerodził się w piękną melancholiczną kompozycję, pod koniec znów zaskakując atmosferą grozy. Zadowolony postanowiłem kontynuować przygodę. Włączyłem następny utwór - The Lagoon. Słuchając go bardzo się przejęłem, niepokojące odgłosy przypominające podmuch wiatru w jaskini, strasznie brzmiące azjatyckie śpiewy nieco mnie zdołowały, ale wczułem się w ten niezwykły klimat. Gdy przyszła kolej na "Journey to the Line", podchodziłem do tego utworu troszeczkę z dystansem. Już po minucie wiedziałem, że to będzie coś. Bardzo spodobały te flety na początku utworu, kiedy jednak do gry dołączyły się coraz to liczniejsze skrzypce, coś we mnie eksplodowało. Trudno opisać uczucie jakie mi towarzyszyło gdy w kompozycji pojawił się finałowy motyw. Aż serce podskoczyło! Na twarzy zrobiły mi się wypieki a po całym ciele przechodziły ciarki. Gdyby ktoś wtedy stał koło mnie, napewno dostałby wyładowaniem elektrycznym. Potem utwór zaczął się powoli zbliżać do końca przechodząc w spokojną i powolną grę skrzypiec (nie wiem jak Wy, ale ja wtedy miałem wersję, gdzie na końcu tej suity ludzie biją wielkie brava!!! tak mną to wstrząsnęło!). Kompozycja się skończyła.Troszeczkę dziwnie się wtedy czułem, nie wiedziałem jak się zachować! Płakać?(to nie w moim stylu), cieszyć? (absolutnie - atmosfera była taka dramatyczna i ponura, że nie takie rzeczy w głowie). Wtedy , w odpowiednim momencie włączył się "Light" - odprężający kawałek (przynajmniej z początku), przez którym się trochę rozmarzyłem, dalej - "Beam" zastanawiający i dziwny utwór, z podobnym motywem do "The Lagoon". Następnie budujący napięcie "Air" - piękny a zarazem przesiąknięty głęboką grozą, najbardziej utkwił mi w pamięci zaraz po "Journey to the Line". Pozostałe utwory były coraz lepsze. Bez wyjątków. Nie mogłem uwierzyć, że istnieje na tej ziemi jakiś album, który tak mnie wciągnie. Ciągle chętnie wracam do tej ścieżki, a każda kompozycja cały czas ma w sobie tyle samo mocy co na początku.