Jaja w tropikach (Tropic Thunder)

Choć jego żywiołem jest zwariowana komedia, Ben Stiller ma na swoim koncie również kilka poważniejszych projektów. Jako aktor wystąpił między innymi w głośnym Imperium Słońca Stevena Spielberga. Podobno właśnie wtedy zrodził się pomysł opowiedzenia historii o zmaganiach gwiazdorów na planie hollywoodzkiego filmu wojennego, z której po wielu latach powstał właśnie Tropic Thunder.

Ta utrzymana w konwencji filmu akcji, pełna gagów satyra na "Fabrykę snów" spotkała się z bardzo ciepłym przyjęciem. Mimo że zawarty w niej humor jest daleki od brytyjskiego wyrafinowania, nie można było odmówić filmowi inteligentnych i trafnych spostrzeżeń na temat toczących branżę absurdów.

Poprzedni film Stillera pt. Zoolander (obśmiewający z kolei świat mody) zilustrował swoją muzyką David Arnold. Teraz to zadanie otrzymał Theodore Shapiro, artysta znany głównie ze ścieżek dźwiękowych do komedii. W przeciwieństwie do poprzednich filmów, tu nacisk został położony przede wszystkim na akcję. Muzyka do Tropic Thunder została oparta na schematach, które dominują we współczesnych filmach sensacyjnych, ze wskazaniem na styl stajni ^*Media Ventures/Remote Control Productions oraz serii o Jasonie Bourne autorstwa Johna Powella. Znaczna część muzyki to bliski kuzyn kompozycji Anglika, w bardzo podobny sposób wykorzystujący sekcję smyczkową, elektroniczne sample i ?brudne? brzmienie gitary elektrycznej. Do tego doliczyć możemy liczne rockowe partie, pokrewne temu, co w niedawnym Iron Manie zaserwował Ramin Djawadi. To i spora dawka egzotyki w postaci różnego rodzaju fletów, fletni i różnorodnej mieszanki instrumentów perkusyjnych tworzą w przybliżeniu obraz całej pracy Shapiro - pracy z jednej strony ?na serio?, z drugiej będącej zamierzonym pastiszem, który w zestawieniu z absurdalnymi wydarzeniami na ekranie ma być jednym ze źródeł humoru.

Utworów typowo ?z przymrużeniem oka? można znaleźć tu kilka - nie jest ich szczególnie dużo, ale są to często najbardziej satysfakcjonujące fragmenty tej ścieżki dźwiękowej. W do bólu dramatycznym You`re My Brother, który otwiera album, mamy niemal cały przykrój hollywoodzkich ilustracji - wsparty przejmującą wokalizą temat emocjonalny, pełną adrenaliny muzykę akcji, motyw heroiczny na instrumentach dętych blaszanych i wreszcie smyczkową elegię. Melodie z tego utworu wracają w podobnym zestawieniu, ale już w nie tak wyolbrzymionej postaci, w finałowych Blow the Bridge oraz Real Tears. Panda Attack, ze swoimi groźnymi wejściami sekcji blaszanej i charakterystyczną rytmiką, to natomiast sympatyczny ukłon w stronę Alana Silvestriego i jego Predatora.

Równie zabawną grą z konwencjami są utwory, które Shapiro napisał na potrzeby towarzyszących filmowi zwiastunów, czyli dramatyczny Satan`s Alley i pełen ciepła Simple Jack Trailer, ten ostatni wyraźnie nawiązujący do Forresta Gumpa (kolejne odwołanie do Silvestriego). Jednak aby w pełni docenić te utwory, wypada wcześniej obejrzeć film. Na koniec mamy jeszcze Cue Bill Conti, wyjątkowo trafnie nazwany hołd złożony kompozycjom z oscarowych gal.

Muzyka Shapiro, choć dobrze spełnia swoje zadanie, jest w przeważającej większości zwykłą dźwiękową tapetą. W dodatku bardzo wtórną. Owszem, w przypadku muzyki filmowej w ogóle, a szczególnie tej ścieżki, której zadaniem było właśnie powielanie oklepanych schematów, oryginalność - choć ważna - nie powinna być główną podstawą oceny. Nie mogę jednak uciec od przekonania, że w tym przypadku warto mimo wszystko sięgnąć do ciekawszych oryginałów niż efektywnego, acz na dłuższą metę średnio porywającego pastiszu.

Tweet

Zobacz także:

Tożsamość Bourne`a (The Bourne Identity)

Krucjata Bourne`a (The Bourne Supremacy)

Łzy Słońca (Tears Of The Sun)

Dick i Jane: Niezły ubaw (The Fun With Dick And Jane)