The Oxford Murders (Los Crimenes de Oxford)

Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Z muzyką Roque Bañosa do The Oxford Murders zetknąłem się przypadkiem. Płytę kupiłem przy okazji pobytu w Hiszpanii, bez oglądania filmu i mając jedynie fragmentaryczne pojęcie, co mogę na niej usłyszeć. Soundtrack ten, ilustrujący historię kryminalną, osadzoną w uniwersyteckiej scenerii Oksfordu, został bardzo pozytywnie przyjęty ojczyźnie kompozytora, otrzymując m.in. prestiżową nagrodę Goi (główne wyróżnienie tamtejszego przemysłu filmowego). Nie jest to zresztą pierwszy sukces Bañosa na rodzimej scenie. Ten stosunkowo młody, wszechstronnie wykształcony i dobrze odnajdujący się w różnych konwencjach kompozytor jest od kilku lat wyjątkowo popularny w swoim kraju.

The Oxford Murders opowiada o serii zagadkowych zabójstw, które na własną rękę próbują rozwiązać szanowany profesor i jego uczeń (w tych rolach John Hurt i Elijah Wood). Klasyczne ramy opowieści otrzymały ze strony kompozytora równie klasyczne wsparcie. Zaproponowana przez Bañosa stylistyka ma w sobie coś z klimatu noir - czarnego kryminału, gdzie mrok łączył się z melancholią, a romantyzm z tragizmem. Choć temat przewodni niesie tu przede wszystkim brzmienie smyczków i fletu, równie dobrze sprawdziłby się on np. w aranżacji na trąbkę (taką w typie Chinatown). Po raz pierwszy słyszymy go w Oxford Crimes i od tego momentu przewijać się będzie przez całą płytę. Choć wariacje, w jakich się pojawia, są różne, najokazalej prezentuje się właśnie w tym pierwszym utworze.

Drugi ważny temat tej ścieżki dźwiękowej to temat miłosny. Na albumie figuruje jako Lorna`s Theme a pochodząca z niego melodia pojawia się jeszcze m.in. w Martin`s Woman. Ten muzyczny wątek zbudowany został na dwóch nie przenikających się płaszczyznach - pierwszą z nich tworzą stonowane, nieśpieszne dźwięki klawesynu, natomiast drugą stanowi znacznie bardziej emocjonalne brzmienie instrumentów smyczkowych. Na ile ta dwoistość ma uzasadnienie w historii, tego orzec niestety nie mogę. Faktem jest, że utworu słucha (mi) się bardzo przyjemnie.

Nad całym pozostałym materiałem, jaki zgromadzony został na płycie, mocno daje o sobie znać duch Bernarda Herrmanna. Długie i przeciągłe dźwięki sekcji smyczkowej mogą przywodzić na myśl bądź to duszny nastrój Psychozy, bądź mroczny romantyzm rodem z Zawrotu głowy. Niekiedy więcej tu Herrmanna niż Bañosa. Jeśli chodzi o sceny akcji, to jest podobnie. Ich dynamikę budują przede wszystkim smyczkowe ostinata - technika, w której wykorzystaniu to właśnie ten kompozytor osiągnął mistrzostwo. Baños uzupełnia je okazjonalnie o partie fortepianu czy kotłów, ale te instrumenty są tu najczęściej na drugim planie. Najmniej Herrmannowsko wśród tego rodzaju utworów wypada Bus Chasing, gdzie z kolei bliżej jest do twórczości Zimmera czy Goldenthala (te podobieństwa mogą być oczywiście czysto przypadkowe albo - co równie możliwe - są po prostu efektem moich wolnych skojarzeń, gdyż o bezpośrednich nawiązaniach nie ma tu mowy).

Muzyka do The Oxford Murders, choć napisana z dużym smakiem, nie jest ani odkrywcza, ani szczególnie porywająca. To pierwsze nie jest tak naprawdę poważnym zarzutem - Baños w końcu sięgnął do rozwiązań wysokiej próby i nie wątpię, że był to - mając na uwadze film - dobry wybór. Niestety, album jest wskutek tego dość przewidywalny muzycznie. Ponura, ale nie pozbawiona romantyzmu nastrojowość muzyki powinna mimo to znaleźć swoich amatorów, tym bardziej nie odradzam sięgnięcia po tę płytę. ^*aria

Tweet

Zobacz także:

Iberia

FILM: Roque Banos - Los Crimenes de Oxford - Suite