Jak wytresować smoka (How To Train Your Dragon)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Johnowi Powellowi udała się przez ostatnie lata nie lada sztuka. Wyrobił sobie markę jako kompozytor idealny zarówno do dorosłego kina akcji, jak i produkcji animowanych, skierowanych przede wszystkim do młodszej części widowni. Tę wszechstronność potwierdził również w tym roku ścieżkami dźwiękowymi najpierw do Green Zone Greengrassa, a teraz do najnowszej baśni z wytwórni DreamWorks pt. Jak wytresować smoka. Ten ostatni film już zdążył zaskarbić sobie przychylność widzów i to nie tylko w swojej docelowej grupie wiekowej. Z podobnym przyjęciem spotkała się muzyka Powella, szybko awansując na jeden z bardziej dyskutowanych tegorocznych soundtracków.

Na wstępie podkreślę, że Powella cenię za wiele rzeczy. Artysta niewątpliwie wniósł powiew świeżego powietrza do hollywoodzkiej muzyki filmowej za sprawą swoich nieszablonowych pomysłów, odwagi w eksperymentowaniu z różnymi technikami, oryginalności stylu, a także biegłości w zakresie sztuki ^*kontrapunktu. Niestety, pod wieloma względami i stanowczo za często muzyka Powella okazuje się dla mnie zbyt przytłaczająca. Jednym z tego powodów są przeładowane ^*orkiestracje, tworzące wrażenie niczym nieuzasadnionego chaosu. Drugą jest wyjątkowo jak dla mnie niestrawne tempo wielu jego utworów, podkręcone do poziomu, który skutecznie utrudnia skupienie się na detalach bardzo efektownych w końcu kompozycji.

Powyższe plusy i minusy odnoszą się również do Jak wytresować smoka. W porównaniu na przykład z Piorunem czy Johnem Hancockiem to ścieżka spójniejsza i wreszcie w pełni symfoniczna, jednak pod wieloma względami to ten sam Powell co zawsze - charakterystyczne, wpadające w ucho melodie oraz głośna, pędząca na złamanie karku muzyka ilustracyjna.

Otwierający soundtrack This is Berk niczym klasyczna uwertura wprowadza po kolei najważniejsze muzyczne wątki tej opowieści. Kompozytor łączy brzmienia o celtyckiej proweniencji z awanturniczym rozbuchaniem w stylu gdzieś pomiędzy Wyspą piratów a Piratami z Karaibów. Co to pierwsze ma w ogóle wspólnego z historią o smokach i Wikingach, nie podejmuję się dociekać (przypomina to trochę przypadek Konia wodnego Howarda, gdzie osadzona w Szkocji historia zilustrowana została muzyką o wyraźnie irlandzkim charakterze). Tak czy owak tematów jest tu w bród, a spośród nich najbardziej wyróżnia się ten, który w pełnej heroicznej krasie rozbrzmiewa między innymi w Test Drive i Coming Back Around, jednych z najlepszych utworów tej ścieżki dźwiękowej. Równie dobrze ta melodia prezentuje się w wersji lirycznej w uroczym Forbidden Friendship. Perełkami są także See You Tomorrow oraz The Vikings Have Their Tea. Pierwszy to skoczny taniec, podobny do Quidditch Wolrd Cup Patricka Doyle`a z czwartego Harry`ego Pottera. Drugi to dla odmiany wyjątkowo spokojny, pastoralny utwór, rozpisany na skrzypce i fujarkę.

Znacznie mniej porywające są kompozycje do scen akcji. Powell stworzył typowy dla siebie muzyczny rollercoaster, który przez moment bywa ekscytujący, jednak później - jak każda tego typu przejażdżka - zaczyna coraz bardziej męczyć. Wystrzeliwane w tempie karabinu maszynowego melodie, dodatkowo przytłoczone przez przesadny aparat wykonawczy, mają bardzo niewiele czasu, by porządnie wybrzmieć, zaś poszczególne sekcje orkiestry zbyt często sprawiają wrażenie, jakby próbowały siebie wzajemnie przekrzyczeć. Jest w tym wszystkim coś z maniery typowej dla większości kompozytorów ze stajni nieboszczki ^*Media Ventures (choć nie tylko dla nich).

Jako ścieżka dźwiękowa Jak wytresować smoka jest dziełem więcej niż udanym. Mimo że w filmie robi spektakularne wrażenie, na samej płycie się trochę zawiodłem. Zważywszy na jej wyjątkowo pozytywny odbiór przez innych słuchaczy, problem zapewne leży bardziej w moich osobistych preferencjach niż w samej muzyce. Nie chciałbym komukolwiek odbierać przyjemność poznawania tego albumu, jednak osoby szukające ciekawych baśniowo-przygodowych soundtracków zachęcałbym w pierwszej kolejności do sięgnięcia np. po wspomnianego wcześniej Konia wodnego Jamesa Newtona Howarda. Jeśli chodzi o Powella, jego ostatni krążek zapewnił mi co najmniej kilka wyjątkowo miłych wrażeń, jednak nie aż tyle, bym wracał do niego regularnie.

Tweet

Zobacz także:

Jak wytresować smoka 2 (How To Train Your Dragon 2)

X-Men: Ostatni Bastion (X-Men: The Last Stand)

Ewolucja (Evolution)

Uciekające kurczaki (Chicken Run)

Koń wodny: Legenda głębin (The Water Horse: Legend Of The Deep)