Książę Persji: Piaski Czasu (The Prince of Persia: The Sands of Time)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

W poprzedniej recenzji napisałem, że reżyser Ridley Scott od dłuższego czasu angażuje do swoich projektów kompozytorów z Remote Control Productions. Z grupą tą nie rozstaje się również Jerry Bruckheimer, legendarny już hollywoodzki producent, odpowiedzialny za tak kasowe filmy, jak Piraci z Karaibów, Pearl Harbor czy Skarb narodów. Efektowny, acz nieraz przekraczający granicę kiczu styl kompozytorów, łączący epicką tematykę z nowoczesnym brzmieniem i rozrywkową produkcją, świetnie sprawdza się w popcornowym kinie Bruckheimera.

Najnowszy film, Książę Persji: Piaski Czasu, został zilustrowany muzycznie przez Harry`ego Gregsona-Williamsa. Artysta ten, choć ostatnio mocno krytykowany, na pewno jest specjalistą dziedzinie komponowania przygodowej muzyki do obrazów o baśniowym charakterze. Wystarczy przypomnieć Królestwo Niebieskie, Opowieści z Narnii czy Sindbada: Legendę Siedmiu Mórz. Książę Persji ma wiele z cech wspomnianych kompozycji - ^*orkiestracje, sposób budowania narracji - jednak wyróżnia się przede wszystkim tematyką. Nic dziwnego - akcja filmu rozgrywa się w Persji, a więc Gregson-Williams większość tematów oparł na skali arabskiej. Charakterystyczny jest również koloryt utworów. Pulsujące rytmy bębnów, halucynogenne frazy fletu czy gęste elektroniczne tekstury przywodzą na myśl odległe pustynie i kulturę starożytnego Iranu.

Na szczęście kompozytor zadbał o odpowiedni balans brzmieniowy oraz wartki rozwój, dzięki czemu muzyka nie przytłacza (co często ma miejsce w podobnych stylistycznie partyturach), słucha się jej lekko, jak dobrej rozrywki. Przykładem takiego umiejętnego rozluźniania brzmienia może być dynamiczny utwór akcji Raid on Alamut. Słyszymy w nim potężną orkiestrę z chórem. Ciężkie motywy instrumentów dętych blaszanych prą do przodu razem z bohaterami sceny w asyście motorycznego akompaniamentu dynamicznego kwintetu smyczkowego i donośnych bębnów. Gregson wprowadza do tej dźwiękowej masy powietrze wijącymi się frazami smyczków albo eterycznie brzmiącymi fletami. Robi to niezwykle sprawnie, dzięki czemu w utworze ani na moment nie opada napięcie.

W omawianej kompozycji cieszą również niespodzianki harmoniczne, które choć same w sobie nie są niczym niezwykłym, to nadają Księciu Persji koniecznej przecież baśniowości. Dla przykładu wskażę wspaniałe współbrzmienie wprowadzające do ostatniej prezentacji tematu przewodniego w utworze The Prince of Persia. Podobnych efektownych rozwiązań - również aranżacyjnych - jest w dziele Gregsona-Williamsa bardzo wiele, co sprawia, że chce się do niego wracać.

Wszystkie moje pochwały dotyczą jednak - o dziwo - tylko płyty. Z niezrozumiałych dla mnie powodów muzyka wyjątkowo bezbarwnie prezentuje się w filmie, a wręcz irytuje banalnością, która nie razi w oderwaniu od obrazu. Prawdopodobnie zawinili dźwiękowcy, tak montując utwory z pozostałymi odgłosami ścieżki dźwiękowej, że cały trud Gregsona-Williamsa poszedł na marne. Jego utwory tracą równowagę w połączeniu z odgłosami walk, pędzących koni czy dźwiękami efektów specjalnych. Widz słyszy głównie melodię i motoryczny akompaniament, który bez wypełnienia wydaje się straszliwie trywialny. Szkoda, bo Książę Persji: Piaski Czasu to naprawdę udane dzieło rozrywkowe. Dlatego szczególnie polecam samą płytę.

Tweet