Opowieści z Narnii: Podróż Wędrowca do Świtu (The Chronicles Of Narnia: The Voyage Of The Dawn Treader)

Płytę dostarczyła firma:  Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Od ekranizacji kolejnych części Opowieści z Narnii C. S. Lewisa nie oczekuję wiele. Po prostu liczę na to, że spełnią one podstawowe kryteria baśni dla dzieci - w ciekawy sposób opowiedzą niegłupią historię i oczarują widza kinową magią. Sztuka ta, moim zdaniem, w pełni udała się na razie twórcom adaptacji pierwszej części sagi - Lwa, Czarownicy i Starej szafy. Podróż wędrowca do Świtu, najnowszy film na podstawie prozy angielskiego pisarza, usatysfakcjonuje już chyba tylko bardzo młodego kinomana (do którego jest wszak skierowany). Pozostałych razić może styl, który uległ zmianie w stosunku do poprzednich części, realizowanych, co istotne, przez inne studio i reżysera. Podróż Wędrowca do Świtu to film konwencjonalny, oparty na utartych schematach, dlatego niespecjalnie atrakcyjny. Niemniej jednak dzięki porządnej realizacji nie wywołuje uczucia zażenowania, jak choćby Książe Kaspian (druga narnijska produkcja), kilka jego scen ogląda się z przyjemnością, a niektóre obrazy zapadają w pamięć - na przykład okręt holowany przez smoka na spokojnym morzu.

Muzyka autorstwa Davida Arnolda idealnie wpisuje się w stylistykę narracji Podróży Wędrowca do Świtu. Słuchając jej - zarówno w trakcie seansu, jak i na płycie - odniosłem wrażenie, że taki był właśnie cel kompozytora, pewnie na polecenie reżysera Michaela Apteda, z którym - dodajmy - stale współpracuje. Utwory muzyczne barwnie korespondują z obrazem i spełniają w nim liczne funkcje ilustracyjne, co jest przede wszystkim zasługą orkiestratora Nicholasa Dodda. Nie mogę jednak powiedzieć, żeby muzyka wnosiła do opowieści coś więcej albo wyraźnie współtworzyła magiczny świat Narnii. Schematyczność fabuły odbiła się niestety na kompozycji Arnolda. Bo chociaż artysta stworzył kilka tematów o wyraźnie baśniowej poetyce, które tchnęły ducha w pojedyncze sceny, to nie wyszedł on poza utartą konwencję ilustrowania obrazu, wyczuwalną zarówno w formie, jak i ogólnym brzmieniu utworów. Trudno tu uniknąć porównań z oprawą muzyczną poprzednich części Opowieści z Narnii. Ich twórca Harry Gregson-Williams zdecydował się na kontrastującą popową stylistykę, która zaskakująco efektownie zagrała z obrazem, a przede wszystkim wniosła do opowieści charakterystyczne brzmienie i dużo świeżości. Należy przy tym zauważyć, że Williams miał do czynienia z bardziej inspirującym materiałem filmowym (przynajmniej w Lwie, Czarownicy i Starej Szafie.

Chociaż kompozycję Arnolda uważam za mało oryginalną i przewidywalną, to niewątpliwie posiada ona cechy, które spodobają się części miłośników muzyki filmowej, zwłaszcza entuzjastom tradycyjnych ilustracji fantasy. Mam na myśli przede wszystkim wyrazistą melodykę z chwytliwym tematem przewodnim na czele. Artysta stworzył szereg ciepłych, pogodnych fraz, które dość silnie oddziałują w sekwencjach opisowych, a i w oderwaniu od obrazu dają przyjemne wrażenia estetyczne. Moją uwagę zwrócił na przykład pogodny utwór Reepi Cheep z bardzo sugestywną wdzięczną i lotną frazą smyczków (urokliwie ornamentowaną przez flety), ilustrującą radosny dryf pluskających syren. Z kolei scena z Łucją w niewidzialnym dworze zyskała na fantastyczności, dzięki finezyjnemu połączeniu motywów czelesty, eterycznych smyczków i zwiewnej, wirtuozowskiej wręcz partii fletu (Lucy and The Invisible Mansion). Podobnych w charakterze utworów jest w omawianej kompozycji więcej i moim zdaniem są one jej najmocniejszą stroną.

Szkoda, że nie kontrastuje z nimi równie interesująca muzyka akcji oraz underscore efektownie podkreślający wydarzenia rozgrywane na ekranie. Utwory tego typu są w omawianej kompozycji napisane w sposób sztampowy, przez co ani szczególnie nie oddziałują w filmie, ani nie przyciągają uwagi na płycie. Ale ponieważ stoją na wysokim poziomie warsztatowym i mają elementy, które nieustannie ekscytują fanów muzyki filmowej, mogą zyskać niemałe grono wielbicieli.

Reasumując: soundtrack Opowieści z Narnii: Podróż Wędrowca do Świtu polecam przede wszystkim miłośnikom tradycyjnej konwencji ilustrowania obrazu. Pozostali również znajdą w nim kilka ciekawych i zwyczajnie pięknych utworów, do których chce się wracać, ale ogólnie kompozycją Arnolda mogą być rozczarowani. ^*score

Tweet

Zobacz także:

Opowieści z Narnii (The Chronicles Of Narnia: The Lion, The Witch And...

Opowieści z Narnii: Książę Kaspian (The Chronicles of Narnia: Prin...

Gwiezdne wrota (Stargate: The Deluxe Edition)