Prawdziwe męstwo (True Grit)

Płytę dostarczyła firma:  Kup tę płytę w: iTunes za 10.99

Skoro do westernu zabrali się artyści tak wybitni i intrygujący jak bracia Coen, od razu nasunęło się pytanie, co poprzez ten gatunek chcieli powiedzieć. Czy ich Prawdziwe męstwo - ^*remake klasycznego filmu Henry`ego Hathawaya z 1969 roku - miało przewrotnie odbrązowić Dziki Zachód? Czy może Coenowie postanowili nakręcić pastisz? W interpretacji tego filmu bardzo pomaga skomponowana do niego muzyka autorstwa Cartera Burwella - na pozór banalna, ale naprowadzająca widza na właściwy trop.

Większość utworów Burwell oparł na XIX-wiecznych hymnach gospel, niektóre z nich są po prostu ich aranżacjami. Pomagają więc widzowi przenieść się do Ameryki tamtych czasów, ale - co najistotniejsze - widzianej oczyma czternastoletniej dziewczynki. Bracia Coen zapytani przez dziennikarkę Gazety Wyborczej o muzykę odpowiedzieli: Tak naprawdę kluczowy w "Prawdziwym męstwie" jest głos narratorki - dziewczynki, która opowiada całą historię. Chcieliśmy, aby widzowie weszli do jej głowy i śledzili wydarzenia jej oczami. Muzyka miała wspomóc ten proces. I rzeczywiście, Burwell nie podkreśla brutalności i brudu Dzikiego Zachodu, lecz kładzie nacisk na przygodę. Kiedy na początku filmu widzimy dziewczynkę, która tuż po śmierci swojego ojca idzie dobić pewnego targu, słyszymy wesoły, sielski temat fortepianu. Żałobę kompozytor ignoruje, bo działania dziecka motywowane są, jak się wydaje, innymi uczuciami.

Tematy kompozytor zaaranżował na westernową modłę, z bardzo charakterystycznym podziałem ról poszczególnych sekcji orkiestry. We współbrzmieniach wyczuwalna jest przestrzeń pomiędzy niskimi dźwiękami (kontrabasy i kotły) a wysokimi (smyczki oraz instrumenty dęte), która sugestywnie oddaje rozległe krajobrazy Dzikiego Zachodu. Melodyka natomiast kreuje radosny klimat wielkiej przygody. Burwell całkiem na serio buduje również suspens, odwołując się do ilustracji klasycznych westernów z epoki ich świetności. Złowrogie piony orkiestry, celowo toporne, archaicznie brzmiące motywy wytwarzają gęstą atmosferę zagrożenia.

Charakter muzyki nie oznacza, że Coenowie nakręcili schematyczny western. Postacie są w nim bowiem pogłębione i niejednoznaczne, a obraz Dzikiego Zachodu realistyczny, ukazany bez naiwnego idealizmu. Artyści nie zapomnieli jednak, że western powinien opowiadać o walce dobra ze złem. Coenowie opowieść tę snują z autentyczną pasją, a kompozycja Burwella dodaje jej intensywności. Dobra muzyka podkreśla to, co w filmie najważniejsze. ^*smyczki

Tweet