Rodzina Borgiów (The Borgias)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Gdyby wszystkie odcinki pierwszego sezonu Rodziny Borgiów trzymały poziom dwóch ostatnich, mógłbym z czystym sumieniem polecić cały serial. Niestety, lwią część emisji wypełniły obrazy okrucieństwa i rozpusty na dworze papieskim w XV wieku, przez co opowiadana historia jest w duże mierze jałowa myślowo i zwyczajnie nużąca. Oczywiście tytułowy ród hiszpańsko-włoski przyczynił się do pogłębienia zepsucia kościoła, czym niechlubnie zapisał się w historii. Ale przecież znany był też ze sprawowania mecenatu nad największymi artystami, a jeden z jego najważniejszych członków, papież Aleksander VI zasłynął z wielkich osiągnięć politycznych. W serialu zabrakło mi właśnie ukazania tych paradoksów. Zatrzymała mnie jednak przy nim wspaniała realizacja. Piękne zdjęcia Paula Sarossy, w niektórych scenach przypominające renesansowe obrazy, imponująca scenografia i kostiumy oraz interesujące kreacje aktorskie (zwłaszcza Holliday Grainger w roli Lukrecji) sprawiły, że Rodzinę Borgiów mimo wszystko dobrze się ogląda. Również niektóre elementy oprawy muzycznej stanowią mocny punkt produkcji Showtime.

Mam na myśli przede wszystkim utwór towarzyszący dosyć długiej, bardzo efektownej pod względem plastycznym czołówce oraz znakomicie dobrane dzieła muzyki sakralnej z epoki, głównie Palestriny. Te drugie wybrzmiewają w scenach uroczystości kościelnych i pomagają widzowi poczuć ich atmosferę. Wybitna polifonia chóralna występuje również, na zasadzie kontrastu, w scenach morderstw albo schadzek kochanków, co jednak uważam za efekciarstwo i przeestetyzowanie. Odnieść można nawet wrażenie, że twórcy w ten sposób upajają się okrucieństwem.

Wspomniane Main Titles z czołówki jest moim zdaniem najefektowniejszym utworem oryginalnym w Rodzinie Borgiów. Skomponował go, łącznie z całą muzyką ilustracyjną, Trevor Morris, autor ilustracji wielu seriali na czele z Dynastią Tudorów. Temat przypomina trochę Anioły i Demony Hansa Zimmera, ze względu na połączenie chóru z syntezatorami i orkiestrą a także zastosowanie charakterystycznego dla niemieckiego kompozytora rodzaju formotwórczej motoryki. Artysta zachował odpowiedni balans pomiędzy nowoczesnością (charakter motywów, elektronika, narracja) a elementami bezpośrednio nawiązującymi do czasu i miejsca akcji filmu (chór, ruchliwa hiszpańska gitara). Pod tym względem Morris wykazał się większym wyczuciem niż w kiczowatej Dynastii Tudorów.

Większość pozostałych utworów kompozycji Morrisa stanowi raczej bezbarwny underscore. Artysta posługuje się w nich sprawdzonymi rozwiązaniami, które nie mają większej mocy oddziaływania w filmie. Słyszymy więc długie dźwięki smyczków albo przeciągły śpiew sopranów chóru w scenach napięcia. Akcja natomiast zilustrowana została przede wszystkim bębnami, co jest niestety powszechną metodą w telewizyjnych produkcjach historycznych. Wszystko skąpane w elektronicznym sosie sampli z bazy Remote Control Production.

W ilustracji Morrisa można jednak odnaleźć trochę jasnych punktów. Na przykład utwory z niepokojącymi gitarowymi ^*pasażami (Rome 1492, Hallway Vampires), nadające ścieżce charakterystycznego rysu. Ładny jest też rzewny temat Lukrecji i Cezarego.

Na pewno Rodzina Borgiów pod kilkoma względami wyróżnia się na tle innych serialowych kompozycji ostatnich miesięcy, ale nie wnosi niczego nowego do muzyki filmowej. Wciąż pozostaje nam czekać na wartościowy soundtrack z historycznej produkcji telewizyjnej.

Tweet