Hotel Marigold (The Best Exotic Marigold Hotel)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Bardzo atrakcyjny w odbiorze soundtrack, nie wymagający dla docenienia jego walorów słuchania w połączeniu z obrazem. Hotel Marigold jest zresztą filmem dosyć błahym i nużącym (mimo pierwszorzędnego aktorstwa), a muzyka pełni w nim funkcję uzupełniającą, niebezpośrednio wpływając na dramaturgię całego dzieła. Niuanse wielu utworów zagłuszają w filmie inne odgłosy, najczęściej gwar indyjskich ulic, na których rozgrywa się część akcji (dźwięki klaksonów, warkot silników, nawoływania, krzyki). Miłośnicy muzyki filmowej większą przyjemność będą zatem czerpać z płyty. Należy jednak powiedzieć, że dla niektórych ciekawy może się okazać sam koncept ścieżki dźwiękowej.

Kompozytor Thomas Newman zdecydował się na napisanie utworów, które oddają nastrój scen, ale nie pełnią w nich funkcji czysto ilustracyjnych. Artysta zdynamizował niektóre sekwencje, lecz zrezygnował z dokładnej synchronizacji muzyki z filmowym montażem. Dostrzegam w tym chęć celowego nieuporządkowania, pozwalającego na wiarygodniejsze oddanie atmosfery indyjskiego miasta. Widza, który wcześniej wysłuchał soundtracku, może zaskoczyć dobór części materiału muzycznego do pewnych scen. Na przykład głębokie mistyczne dźwięki gitary ^*basowej okraszane selektywnymi i tajemniczymi ^*figuracjami syntezatora (utwór Cricket Spell), które kojarzą się ze scenami w świątyni, wybrzmiewają wtedy, kiedy widzimy jedną z bohaterek (dynamicznie filmowaną), przemierzającą wąskie, ubogie uliczki i zaułki. Mistyczna wymowa muzyki świadczy o tym, że kompozytor skoncentrował się tu przede wszystkim na warstwie psychologicznej - podkreślił stan ducha samotnej emerytki, która w nowej rzeczywistości przeżywa silne uczucia. W Hotelu Marigold Newman niejednokrotnie antycypuje nastrój sceny, wprowadzając go już w scenie wcześniejszej, efektownie dynamizując narrację.

Hotel Marigold należy do najbardziej rozrywkowych kompozycji Thomasa Newmana i na pewno spodoba się wielu miłośnikom muzyki filmowej, nie tylko fanom kompozytora. Ta kolorowa i zróżnicowana muzyka jest przesiąknięta hinduskim folklorem, który niezwykle efektownie łączy się z charakterystycznymi dla stylu kompozytora elementami. Utwory zwracają uwagę oryginalnym brzmieniem, ale i Newmanowsko-hinduską motoryką, a także licznymi wirtuozowskimi partiami czterech multiinstrumentalistów: Johna Beasleya, George`a Doeringa, Steve`a Tavaglione i Pedro Eustache. Thomas Newman sięgnął po hinduskie instrumentarium, wykorzystał też wiele elektrycznych odpowiedników tradycyjnych instrumentów, np. sitara czy shahi baaja. Całość brzmi bogato i przestrzennie. Newman pokazał wysoką formę, dlatego nie pozostaje nam nic innego, jak czekać na nowego Bonda (Skyfall) - przy dźwiękach Hotelu Marigold. Ze względu na klimat muzyki polecam płytę szczególnie teraz, w okresie wakacyjnym.

Tweet