Pamięć absolutna (Total Recall)

Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Jeśli nie cierpicie na zaniki pamięci, Pamięć absolutna niczym Was nie zaskoczy. I bynajmniej nie dlatego, że jest ^*remakiem filmu Paula Verhovena z 1990 roku. Film Lena Wisemana sprawia wrażenie, jakby został skonstruowany na bazie kilku dzieł z gatunku science-fiction. Niemal każdy element jego scenografii wygląda znajomo - miasta, wnętrza, pojazdy, roboty przypominają te z Gwiezdnych wojen, Łowcy androidów albo Raportu mniejszości. Szybka akcja rodem z gier komputerowych (nagromadzenie szczęśliwych oswobodzeń jest tu wręcz męczące) wypełnia niemal cały seans, ale niespecjalnie trzyma w napięciu. W Pamięci absolutnej najbardziej podobały mi się szwarccharaktery - zabawnie przerysowana - choć nie jestem pewien, czy celowo - postać Lori (Kate Beckinsale) oraz Cohaagen, z fantazją grany przez Brayana Cranstona, gwiazdę serialu Breaking Bad.

Niestety muzyka Harry`ego Gregsona-Williamsa nie należy do mocnych elementów Pamięci absolutnej. Podobnie jak scenografia, jest ona szalenie wtórna. Utwory wypełniają motoryczne rytmy perkusji oraz ostinato smyczków, które słyszeliśmy już setki razy. Gregson-Williams nabudował swoją kompozycję elektroniką, ale olbrzymia ilość sampli nie posłużyła mu ani do wykreowania futurystycznego klimatu w filmie, ani do zbudowania napięcia, ani nawet nie wzbogaciła brzmienia. Elektronika narobiła tylko sporo niepotrzebnego hałasu. Co ciekawe, mnogość warstw brzmieniowych nie poszerzyła funkcji ilustracyjnych muzyki. Przeciwnie - w wielu scenach akcji utwory zlewają się z efektami dźwiękowymi. Nie sądzę więc, żeby przeciętny widz w ogóle poczuł działanie kompozycji.

Gregson-Williams nie zdecydował się zilustrować wątku miłosnego - dość sympatycznego i wartego podkreślenia. W scenach miłosnych słyszymy banalny ambient, tak jakby uczucie miało być również science-fiction. Najciekawszym muzycznym momentem w filmie jest scena, w której główny bohater uruchamia tajną pocztę video-głosową, grając pierwsze takty Allegretta z Sonaty d-moll op. 31 nr. 2 Ludwiga van Beethovena. Tylko ta ciekawostka zwraca uwagę podczas seansu. Zakup soundtracku zdecydowanie odradzam. Szkoda czasu i pieniędzy.

Tweet