Hobbit: Niezwykła podróż (The Hobbit: An Unexpected Journey)

Kup tę płytę w: iTunes za 11.99

Dzielenie na trzy części ekranizacji tak krótkiej powieści jak Hobbit od razu wydało mi się dziwaczne. W kinie boleśnie się o tym przekonałem. Hobbit: Niezwykła podróż, pierwsza część nowej trylogii Petera Jacksona, trwa blisko trzy godziny i jest śmiertelnie nudna. Pełną infantylnych i kabotyńskich zwrotów akcję scenarzyści rozwlekli do granic możliwości. Podczas seansu mógłbym przysnąć, gdyby nie szok, spowodowany rozczarowującą warstwą wizualną filmu. Hobbita obejrzałem w wersji HFR 3D, prezentującej nową technologię wyświetlania obrazu - 48 klatek na sekundę (dwa razy więcej niż w standardowym filmie). HFR zapewnia większą płynność i ostrość, ale uzyskiwany w ten sposób realizm zupełnie nie sprawdza się w filmie fantasy. W Hobbicie bliskie plany, sceny w pomieszczeniach wyglądają jak teatr telewizji, natomiast sceny walk jak gra komputerowa. Skutkiem tego bardzo ciężko jest wejść do fantastycznego świata i zaangażować się w opowiadaną historię. Spora część dzieła Jacksona przypomina raczej materiał z planu - na twarzy starego Bilbo Bagginsa zauważyłem nawet make-up! Jedynie dalekie plany wyglądają naprawdę znakomicie - końcowa sekwencja lotu ptaków z krasnoludami na grzbietach zapiera dech w piersiach. Perfekcyjnie dopracowano również efekt 3D.

Film Jacksona mogła w jakimś stopniu ożywić muzyka, dodając mu magicznego pierwiastka. Niestety, kompozycja Howarda Shore`a sztuczność obrazu tylko potęguje. Dzieje się tak z powodu jej niefortunnej formy i nietrafionych środków kompozytorskich. Shore napisał dość staromodną ścieżkę dźwiękową, momentami bliską operze. W Hobbicie zarówno sposób użycia muzycznych tematów, jak i metody ilustracyjne trącą myszką. Każdy teatralny gest czy wejście bohatera zostało podkreślone patetycznym, iście Wagnerowskim zwrotem harmonicznym czy motywem. Podobnie jest z tematami. Kiedy na przykład w scenach akcji nagle pojawiają się krasnoludy, zawsze słyszymy ich nieprzetworzony heroiczny temat. Takie archaiczne zagrania w połączeniu z telenowelowym obrazem dają widzowi poczucie obcowania z teatrzykiem dla dzieci, a nie z rasowym kinem fantasy. Shore nieroztropnie skopiował rozwiązania z Władcy Pierścieni do Hobbita, który potrzebował innego rodzaju muzyki. Sceny walk, przypominające animowane sekwencje z gier video, zilustrował znanym z poprzedniej trylogii poważnym złowrogim chórem i intensywnymi smyczkami, co dało groteskowy efekt. Irytują pogodne, zwiewne utwory, wybrzmiewające w scenach w Shire. Wprawdzie zostały one oparte na jednym z udanych tematów Władcy pierścieni, ale ich skoczny akompaniament nieprzyjemnie wzmacnia infantylność filmowego dowcipu.

Sceny, w których muzyka efektownie wspomaga obraz można policzyć na palcach jednej ręki. Kiedy Gandalf przekazuje Thorinowi klucz, słyszymy szlachetną muzyczną kulminację, którą kojąco rozładowuje nośna fraza ^*waltorni (utwór Axe or Sword?). Shore bardzo sugestywnie oddał też atmosferę zagrożenia w scenie z leśnym czarodziejem Radgastem. Słyszymy w niej surowe, rwane motywy smyczków, prowadzące ze sobą demoniczny dialog - doskonale oddają one pośpiech czarodzieja a także niebezpieczeństwo ataku tajemnych sił. Mowa o utworze Radgast the Brown, zdecydowanie najciekawszym z całej kompozycji, a zamieszczonym jedynie w rozszerzonej wersji soundtracku. Dla niego warto sięgnąć po specjalną edycję albumu, tym bardziej, że nie jest ona dużo droższa od tradycyjnej. W Hobbicie usłyszymy też klimatyczną pieśń krasnoludów do tekstu Tolkiena - Misty Mountains - stylizowaną na rycerską balladę. Skomponowali ją David Donaldson, David Long, Steve Roche i Janet Roddick. Jej temat stanowi jeden z filarów ścieżki dźwiękowej. Warto podkreślić, że pieśń twórczo rozwinął Neil Finn (wspólnie z wymienionymi kompozytorami) w piosence Song of the Lonely Mountain, kreującą atmosferę tajemniczości i wielkiej przygody. Podoba mi się w niej instrumentarium, w którym dużą rolę odgrywa metaliczna perkusja, przywodząca na myśl odgłosy z kuźni.

Oczywiście w Hobbicie efektownie prezentują się fragmenty kompozycji Shore`a z Władcy Pierścieni, na przykład zniewalający temat Rivendell czy niezwykle inteligentnie pomyślany temat pierścienia. Jednak nie mogą one wpłynąć na moją ocenę całej ścieżki dźwiękowej. Rozczarowanie.

Tweet