Spring Breakers

Kup tę płytę w: iTunes za 10.99

Film Spring Breakers Harmony Korine`a budzi mój szacunek z dwóch powodów. Świat zdemoralizowanej młodzieży, karmiącej się popkulturą w najgorszym wydaniu, został w nim przedstawiony w sposób wiarygodny, ale dla widza nieodstręczający. Obserwujemy ciąg niekończących się imprez, na których królują alkohol, narkotyki i seks. Przeplatające się obrazki młodzieńczej autodestrukcji, wyuzdania i prymitywizmu wzbudzają ciekawość, bo budują historię z wyraźnym przesłaniem, historię bohaterów, z którymi możemy się utożsamić. Jest to zdrowa ciekawość, Korine bowiem nie uległ pokusie fetyszyzowania ordynarnego melanżu, mimo że zastosował wiele interesujących i efektownych zabiegów formalno-stylistycznych. Widz nie będzie mieć wątpliwości, że ma do czynienia z ostrą, momentami satyryczną krytyką współczesnej popkultury. Spring Breakers powinni obejrzeć entuzjaści kina Wojciecha Smarzowskiego, który, piętrząc wszelkie obrzydliwości tego świata, przekracza granice absurdu, w efekcie kręcąc filmy o niczym. Korine nie zapomina, że widz musi móc utożsamić się z bohaterem, nawet tym najpodlejszym, aby przesłanie dzieła stało się dla niego czytelne. Konstruuje więc ciekawe postaci, takie jak groteskowy gangster Alien, z jasnych dla widza powodów walczący ze swoim dawnym przyjacielem. Scenariusz, głupcze! Wirtuozi reżyserii i mistrzowie formy - uczcie się od Korine`a!

Mówiąc o ścieżce dźwiękowej Spring Breakers, musimy przejść do warstwy czysto estetycznej, chociaż należy podkreślić, że muzyka wzmacnia przesłanie dzieła. Stworzona przez Skrillexa i Cliffa Martineza mieszanka muzyki elektronicznej - dubstepu, house, techno - jest bardzo bogata, ale podczas seansu nie ekscytuje. I dobrze, ponieważ możemy spojrzeć na przedstawiony świat z dystansu, rozumiemy, ale nie współodczuwamy podniet bohaterów. Najdynamiczniejsze utwory Skrllexa, chociaż zawierają charakterystyczne dla niego brzemienia i motywy, są agresywne i zimne (za wyjątkiem hitu Scary Monsters and Nice Sprites). Wymagają więc one filmowego kontekstu, dlatego zakup płyty radziłbym dobrze rozważyć. Tym bardziej że muzyka ilustracyjna Cliffa Martineza w oderwaniu od obrazu nie prezentuje się zbyt atrakcyjnie. Martinez powtarza w niej ambientowe oniryczne brzemienia z wcześniejszego Drive, nie wnosząc wiele nowego. Dużo ciekawsza wydała mi się jego Epidemia strachu, oferująca szeroki wachlarz emocjonujących ^*beatów i oryginalnych aranżacji. Na pewno jednak miłośnicy muzyki elektronicznej odnajdą na płycie sporo atrakcji.

Niewątpliwie muzyka Skrillexa i Martineza odgrywa dużą rolę w filmie. Dynamizuje obrazy i wzmacnia oryginalną strukturę dzieła. Na uwagę zasługuje również błyskotliwy dobór istniejących piosenek, zwłaszcza użycie utworu Britney Spears w zaskakującym, trochę Tarantinowskim finale. Wszystkim polecam film, a płytę - głównie fanom Skrillexa. Zresztą, rozważcie sami po seansie.

Tweet

Zobacz także:

Drive

Epidemia strachu (Contagion)