Nawiedzony (The Haunting)

Jan de Bont podejmując się reżyserii swojego pierwszego horroru chciał mieć pewność, że muzyka do niego zabrzmi tak jak powinna. Dlatego nie sięgnął po swojego "nadwornego" kompozytora - Marka Mancinę, lecz po weterana filmów grozy - Jerry Goldsmitha.

W przeszłości Jerry Goldsmith stworzył muzykę do takich klasycznych horrorów, jak The Omen (1976), czy Poltergeist (1982). Gdy w lipcu 1999 roku na ekranach kin pojawił się The Haunting, miał on się stać wielkim powrotem do tego rodzaju muzyki. Niestety, nie stał się on kolejnym klasykiem grozy, a tylko kolejnym przedstawicielem tego gatunku filmowego w dorobku kompozytora. To jednak nie oznacza, że muzyka jest słaba. Mamy tu raczej do czynienia ze standardem; w tym pozytywnym znaczeniu tego słowa.

Jerry Goldsmith skomponował do filmu aż cztery tematy przewodnie. Najlepszy jest The Carousel. Marsz rozpisany na orkiestrę z towarzyszeniem oryginalnych organów, po którym sekcje smyczkowe wprowadzają nastrój mroku i niepewności. Motyw ten, choć w wersji bardziej dramatycznej, powróci przy Return of the Carousel.

Drugi temat, dużo bardziej mroczny z rozbudowaną sekcją smyczkową przypomina nieco brzmienie z Basic Instinct. Pojawia się on przy The Curtains, Curly Hair i The Picture Album. Całość jest bardzo poważna (suspense), typowa dla filmów grozy.

Kolejny temat to delikatny motyw romantyczny wypełniający utwór A Place For Everything. Dominuje klarnet jako instrument prowadzący oraz ^*smyczki, ale tym razem w brzmieniu dużo bardziej "miękkim" i relaksującym. Powróci on jeszcze na końcu w podsumowującym Home Safe. Motyw ten stanowi dobre ukojenie nerwów, po tych wszystkich przerażających klimatach dominujących na soundtracku.

Najbardziej dynamiczny jest czwarty temat akcji. Na pierwszy plan wychodzą tutaj sekcje ^*waltorni, ostre partie smyczkowe, basy oraz rozbudowane instrumentarium perkusyjne; całości towarzyszy także "ciemna" elektronika użyta tutaj, jak i w całym soundtracku, z prawdziwym mistrzostwem - Terror In Bed, Return of the Carousel i Finaly Home. Ten ostatni jest naprawdę przerażający.

Plusem dla kompozytora jest rozpisanie partytury na dużą orkiestrę symfoniczna, przez co brzmienie jest jeszcze bardziej potężne i klasyczne, co z pewnością podnosi wartość muzyki. Na soundtracku mamy tylko około 35 minut muzyki ilustracyjnej, ale jest to wystarczająco dla tego projektu.

The Haunting nie jest żadnym unikalnym horrorem w dorobku kompozytora. Bardziej przypomina to składankę różnych motywów i klimatów zaczerpniętych z innych filmów grozy. Mamy tu Poltergeist (1982), Basic Instinct (1992), czy Deep Rising (1998). Ale ta składanka wypada naprawdę nieźle. Nie jest rewelacyjna, ale na pewno nie rozczarowuje.

Tweet