Naciągacze (Matchstick Men)

Ja uważam, że album nie jest taki najgorszy. Podobał mi się tajemniczo-sentymentalny, a przy tym bardzo prosty "Shame On You". "Tuna Fish And Cigarettes" także nie jest najgorszy, choć bardzo kontrastuje z resztą płyty. No a "The Bankres Waltz" po prostu wymiata - nie mogłem przestać go słuchać! Ale do tego mamy tu trochę totalnego "dziwactwa". "The Sweedish Rapsody" - czegoś tak pokręconego (choć ciekawego :) jeszcze nie słyszałem. Albo kiczowate "Tijuana Taxi". Ta więc wg mnie są tu utwory znakomite, ale w ogromnej mniejszości, a do tego utwory kiczowate i ciężko przyswajalne. Z obrazem na pewno ta partytura lepiej się spisuje. Trzeba dobrze przemyśleć zakup tej płyty. Na pewno niektórzy ją pokochają, ale większość znienawidzi. :-)

Może z tymi bluzgami to przesada, ale niestety powyższa recenzja jest nieadekwatna do tego co dzieje się w tej muzyce i na płycie i myślę, ze nie powinieneś jej pisać przed dokładnym zapoznaniem i oswojeniem się z tą ścieżką. Muzyka filmowa jak sama nazwa wskazuje pisana jest do filmu, obrazy inspirują kompozytora, który obiera pewną strategię przy komponowaniu. Od razu przyznam, ze po pierwszym przesłuchaniu płyty myślałem podobnie - zbyt lekko, monotonnie, niczym do filmu w "starym kinie".Dopiero w kolejnych odsłonach ta ścieżka "odkrywa" przed słuchaczem nowe warstwy. Jest niezwykle oryginalna, pomysłowa, rytmiczna i elegancka - a stylizacja na lata 50 i 60 (jeśli się wsłuchasz to też nie do końca bo aranżacja jest świetna i często wymyka się ze stylizacji - Weird is Good) która na początku irytuje póżniej staje się wizytówką płyty i zaznacza się wyraźnie na plus. Nie mogę się również zgodzić, ze Zimmer użył motywu z "La Dolce Vita" w sposób wtórny czy nieorginalny. Choć przyznam, że nie znam oryginału to o Matchstick Men trochę już sobie poczytałem (chociażby na najbardziej znanej www.filmtracks.com) i wiem że temat ten jest adaptowany i umiejętnie zaaranżowany przez Zimmera. O wklejaniu nie ma mowy. Są jednak dwie rzeczy w recenzji, które są wyraźnie denerwujące i dowodzą braku muzycznej otwartości. Jak można stwierdzić - standardowy Zimmer - dobrze, kompozytor i muzyczny kameleon Zimmer -źle. Słuchajcie tylko tego co najbardziej typowe dla kompozytora, nie dostrzegajcie jego rozwoju i wrażliwości muzycznej bo to co znane i ograne jest najlepsze.Wspomniane przez recenzenta płyty są oczywiście bardzo dobre i charakteryzujące Zimmerowy styl ale tylko w pewnym stopniu i ograniczanie się do jednego, najbardziej znanego i charakterystycznego podejścia jest równowznaczne ze stereotypowym objęciem Hansa Zimmera w ramkę z podpisem "standard". Może troche więcej otwartości bo wg mnie Zimmer nie potyka się w swoich innowacjach a Matchstick Men to rzetelnie wykonana całość wg specyficznej koncepcji. Natomiast PS1. własciwie powinienem pozostawić bez komentarza bo skojarzenie jest na poziomie...hmm... i świadczy dodatkowo o prymitywnym podejściu. Dajcie szansę żeby ta muzyka do was dotarła. PS. Tak się składa, że znam już muzykę do The Last Samurai i myślę,że ta bardziej przypadnie autorowi recenzji do gustu bo w swojej formie jest bardziej przewidywalna i charakterystyczna dla kompozytora (z wieloma muzyczno-tematycznymi podpisami - "made by Zimmer")Choć oczywiście interesująca, wciągająca epicka i obrazowa jak przystało na wysoki budżet - ale o tym już nie tutaj. Podsumowując - dobra,ciekawa,nowatorska i oryginalna muzyka utrzymana jednak w specyficznej stylizacji, która może odstraszać ale warto się z nią oswoić.

Zgadzam się z Zbyszkiem tylko częściowo. Po pierwsze - zapoznałem się z tą ścieżką bardzo dokładnie bo sam chciałem zauważyć na niej coś interesującego (zresztą choćby Łukasz Remiś może to potwierdzić i Pan także ;-) , choć przyznaję że więcej nie zamierzam jej więcej słuchać... Po drugie - wcale nie mówiłem nigdy (i mówić nie będę) że Zimmer jako kameleon to źle. Wprost przeciwnie! Zawsze podkreślałem że próba zmiany stylizacji ogólnie przyjętej dla kompozytora jest doskonałym podejściem ale jeśli jest z umiarem przeprowadzona... Po trzecie - pisząc ostatni akapit napisałem "Miłośnicy niewątpliwego talentu Hansa Zimmera" - kierowałem to do tych osób które cenią go za "action-score", a nie da się ukryć że gdzieś tak z 93% albumów Zimmera to głównie "action-score" w mniej lub bardziej rozwiniętym stopniu ;-) ... Po czwarte - to nie ja napisałem że Hans Zimmer jest wpisany w ramkę z podpisem "standard" (czytaj : "action-score") - zresztą to jest prawda i to nie ja temu jestem winny ;-) ... Po piąte - komentarz PS1 oczywiście napisałem "z jajem" za co czytelników bez poczucia humoru przepraszam :) ... Po szóste i ostatnie - zgadzam się w 100% z ostatnimi dwoma zdaniami komentarza kolegi Zbyszka - i też nigdy nie mówiłem że "Naciągaczy" nie warto przesłuchać - każdy album warto (bez względu na osobę kompozytora czy ogóle zdanie o muzyce z płyty) , ale jedne warto raz, a inne częściej :P Każdy ma inny gust. Ja zdania o "Naciągaczach" nie zmienię. Przyznam że u mnie Zimmer jest zaszufladkowany dla "action-scorów" ale wcale nie będę go bluzgał za zmianę stylu. No chyba że tak jak w przypadku "Naciągaczy" zmiana ta będzie przesadna (napisałem to zresztą wyżej w recenzji). Pozdrawiam fanów Zimmera i tych którzy "przełknęli" to Jego nowe oblicze na tym albumie, bo mi się nie udało..

Dziwię się, jak można tak jednoznacznie szufladkować Zimmera do kategorii "action score". Poza tym z tekstu recenzji wynika, że Zimmer dopiero tą płytą próbuje zmieniać swój styl, a wcześniej znany był szerszym masom jakoby właśnie tylko z tych wielkich dynamicznych partytur. A przecież wystarczy tylko pobieżnie spojrzeć na filmografię z ostatnich tylko lat: "The Ring", "Invincible","Hannibal", "The Pledge", "Mission Impossible 2", o "The Thin Red Line" już nie wspominając. Każda z tych kompozycji wniosła coś nowego do warsztatu Hansa, w każdej poznaliśmy trochę innego człowieka niż tego, który pisał "Crimson Tide", "The Peacemaker" czy "Broken Arrow". Zresztą już w połowie lat 90 Zimemra zaskakiwał oryginalnymi pomysłami, wystarczy wspomnieć tylko "Beyond Rangoon", "The Hause Of The Spirits" czy też "Radio Flyer". Także jeśli ktoś wciąż usilnie przyprawia Zimmerowi "gębę" akcyjną, że tak to wyrażę, to albo jest bardzo tendencyjny albo po prostu nie zaznajomił się w stopniu wystarczającym z jego dyskografią. Natomiast co do samego "Matchstick Man", to nie da się nie zauważyć pewnego podobieństwa do "As Good As It Gets. Gatunek filmu podobny, oprawa również: lekki i przyjemny styl rozrywkowy, może bez aż tak wyraźnej stylizacji na lata 50 i 60.