Ziemia żywych trupów (Land of the Dead)

Nazwisko George A. Romero jest dobrze znane większości kinomaniaków. Ten 65-letni dziś twórca zasłynął nakręceniem w 1968r legendarnej dziś Nocy żywych trupów. Temat walki krwiożerczych zombie z ludźmi Romero kontynuował w Poranku żywych trupów(1978) i Dniu żywych trupów(1985). Napisał też scenariusz do mało udanego ^*remake`a Nocy… w 1990r. Mimo, że Romero ma na koncie blisko dwadzieścia innych filmów to będzie pamiętany właśnie ze względu na filmy o zombiakach. Skoro mowa o kinie zombie to mnie znacznie ciekawszy od poważnych horrorów Romero wydał się przeładowany groteskowym humorem i makabrą Powrót żywych trupów z 1985r. W bieżącym roku George A. Romero nakręcił kolejny film o zombiakach pt. Ziemia żywych trupów. W rolach głównych występują: Dennis Hopper, Asia Argento i John Leguizamo.

Do poprzednich produkcji Amerykanina muzykę tworzyli m.in. znany włoski zespół Goblin i John Harrison, jednak żadna z tych ilustracji nie potrafiła się wybić i zaistnieć w świadomości jakiejś większej grupy, aniżeli tylko miłośników horrorów. Obawiam się, że podobnie będzie z muzyką do Ziemi żywych trupów. Tym razem o oprawę muzyczną filmu zadbali Reinhold Heil i Johnny Klimek. Ci mało jeszcze znani twórcy mają już na koncie muzykę do filmów Toma Tykwera Biegnij Lola, Biegnij oraz Księżniczka i wojownik a także obrazu Zdjęcie w godzinę.

Klimek i Heil specjalizują się w używaniu syntezatorów i właśnie na elektronice w dużej mierze oparli swój score. Nie znajdziemy tu żywej orkiestry symfonicznej. Wszystko obraca się wokół wszechobecnych sampli, przerozmaitych efektów perkusyjnych i ciężkiej elektroniki. Za pomocą tych środków wyrazu twórcy stworzyli chłodny, mroczny i martwy klimat. Brak w tej pracy jakiegokolwiek materiału tematycznego, co akurat nie dziwi, wszak mamy do czynienia z muzyką do klimatycznego horroru o zombie. Zamierzone efekty panowie osiągnęli prostymi środkami. Przeważa minimalistyczny underscore, który w niejednej kompozycji ociera się o ambient i industrialne klimaty. Z mglistego muzycznego tła wyłaniają się syntetyczne jazgoty, jęki i pomrukiwania oraz brzmienia smyczków poruszających się na różnych rejestrach. Gdy trzeba, w odpowiednim momencie uderzają głośno perkusja i fortepian burząc letargiczną atmosferę. Tak prezentuje się większość kompozycji na albumie. Przy ich słuchaniu zastanawiałem się czy to jeszcze muzyka czy sound design. Ale na szczęście nie samą muzyczną tapetą w mrocznych barwach wypełniona jest ta ilustracja. Momenty ożywienia przyniosą nam takie utwory jak: Call it a Night, Last Might, Mail Slaughter czy Departament Store Raid , gdzie duet Heil-Klimek w miarę zgrabnie zebrał do kupy pulsującą elektronikę, perkusję, smyczkowe ^*dysonanse i sample dętych blaszanych. Innym razem do tego konglomeratu dołączają sample chóru, werbli i gitary elektrycznej dodając muzyce szczypty drapieżności. Lekką odmianę po tej długiej podróży przez przestrzenie wypełnione posępnym underscore i gwałtowną akcją przynosi dopiero wyważony Shoot Manolete, gdzie na scenę wkraczają spokojne ^*smyczki i fortepian nadając muzyce trochę elegijnego charakteru. Podobny charakter ma również The Massacre, w którym twórcy dodatkowo wykorzystali brzmienie syntetycznej wiolonczeli. Pojawia się tu w zasadzie jedyny na albumie w miarę wyrazisty motyw.

Nie powinienem mieć w sumie pretensji do panów Heila i Klimka, że stworzyli taką a nie inną muzykę, bo sprawdziła się ona w filmie i dobrze buduje klimat. Jest z nią jednak ten sam problem, co z wieloma innymi ilustracjami horrorów - poza filmem muzyka prawie zupełnie traci rację bytu. Ciężko brnęło mi się przez Land of the Dead. 74 minuty pomnożone razy kilka, dłużyły się niesamowicie i okazały się czasem prawie zupełnie zmarnowanym. Owszem, jest to momentami dosyć interesujący score, ale ciekawych rozwiązań jest zbyt mało, żeby polecić Land of the Dead komukolwiek. Gwoździem do trumny jest długość tego soundtracku i ogromna liczba utworów. Nie rozumiem, co skłoniło producentów z Varese do zamieszczenia na albumie całego score. Zupełnie pogrążyli w ten sposób dziełko panów Heila i Klimka. Odradzam zakup. ^*score

Tweet