Scoop (Scoop - Gorący Temat)

Płytę dostarczyła firma:

72-letni Woody Allen wciąż trzyma formę. Po wprost genialnym dramacie Wszystko Gra, luźno opartym na Zbrodni i Karze, artysta nakręcił lekką, bezpretensjonalną komedię - Scoop. Jej akcja koncentruje się na młodej studentce dziennikarstwa Sondrze Pransky (świetna Scarlett Johansson), która dowiaduje się od ducha niedawno zmarłego słynnego reportera, że wpływowy arystokrata Peter Lyman (Hugh Jackman) jest seryjnym zabójcą prostytutek. Dziewczyna, podekscytowana możliwością napisania super-reportażu, wszczyna śledztwo na własną rękę, a do pomocy zaciąga gapowatego iluzjonistę Sida Watermana (w tej roli sam Allen). Głównym źródłem komizmu są tu relacje pomiędzy śledczymi, którzy przebywając w wyższych sferach udają krewnych, a dokładnie ojca i córkę. Wynikające z tego niektóre sytuacje i dialogi bawią do łez. Bo scenariusz, jak zawsze u Allena, jest w tym filmie bardzo błyskotliwy i dopracowany.

Scoop ma również charakterystyczną dla twórcy Drobnych Cwaniaczków oprawę muzyczną, to znaczy nie skomponowaną specjalnie, lecz złożoną z klasycznych utworów. Tym razem klasycznych w dosłownym tego słowa znaczeniu - w filmie dominują najsłynniejsze tańce Johanna Straussa, Arama Khachaturiana a także części baletów Jezioro łabędzie i Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego oraz Suita Peer Gynt Edwarda Griega. Utwory te nie odgrywają w filmie wielkiej roli, właściwie ograniczają się do stylowego tła, czasami podkreślającego komizm scen, jak i nieco archaiczny charakter filmu. Ale nie mogę powiedzieć, że nie zwracają uwagi, tym bardziej, że Allen wybrał ich znakomite wykonania - Berlińskich Filharmoników pod dyrekcją nieodżałowanego Mścisława Rostropowicza (Jezioro łabędzie) i Herberta Von Karajana (Peer Gynt), Wiedeńskich Filharmoników (utwory Straussa) i London Symphony Orchestra (Taniec z szablami Khachaturiana). Klasykę dopełniają żywiołowe tańce południowo-amerykańskie w efektownych aranżacjach Lestera Lanina.

Wszystko to zostało wydane przez DECCA na płycie. Produkcja soundtracku zasługuje na pochwałę, bo pomimo różnorodności utworów, całości słucha się wyśmienicie - zadbano o spójność materiału. Pytanie tylko komu można polecić taką składankę. Na pewno nie snobistycznym melomanom - ci mają w swoich kolekcjach wiele nagrań wymienionych kompozycji, poza tym nie będą się poniżać kupowaniem płyty typu ?the best of?, w dodatku z filmową okładką. Dlatego jest to raczej pozycja skierowana do słuchaczy mających ochotę posłuchać lekkiej muzyki klasycznej. Po prostu. Być może Scoop zachęci ich do poznawania innych, już poważniejszych dzieł największych kompozytorów.

I jeszcze jedno. Niniejszą recenzję napisałem w Dzień Dziecka, kiedy przypomniałem sobie, że będąc małym brzdącem słuchałem między innymi tych utworów, które możemy wysłuchać na omawianym soundtracku. Taką lekką klasykę rodzice puszczali mi jeszcze na płytach winylowych. Jestem pewien, że w ogromnym stopniu ukształtowała ona moją wrażliwość i ukierunkowała upodobania muzyczne. Dlatego moim zdaniem rodzice małych dzieci, kupując taką płytę, jak Scoop, mogą swoim pociechom sprawić piękny prezent. Na całe życie.

Tweet