Joe Black (Meet Joe Black)

Jeśli miałbym wymienić najgorsze filmy, jakie widziałem, Joe Black Martina Bresta na pewno byłby jednym z nich. Przedstawia on wyjątkowo bzdurną historię bogatego potentata Williama Parisha, którego odwiedza śmierć w ciele przystojnego mężczyzny. W ramach zawartego układu Śmierć opóźni koniec Billa w zamian za możliwość poznania przez ten czas życia ludzi u jego boku. Nieoczekiwanie ?gość? zakochuje się w córce Parisha, z wzajemnością… Głupotę Joe Blacka potęguje strasznie manieryczne aktorstwo (Brad Pitt, skądinąd dobry aktor, stworzył tu żenującą kreację) oraz długość filmu. Trwa on - o zgrozo! - prawie trzy godziny. Jedynie bardzo dobra muzyka Thomasa Newmana może w nim zaciekawić.

Newman Joe Blacka zilustrował na swój, znany miłośnikom muzyki filmowej sposób. Skomponował muzykę ascetyczną, delikatną, intymną, a tam gdzie tego sobie życzył reżyser, nieco bardziej egzaltowaną. Na szczęście jednak artysta nie dał się wmanewrować w stworzenie hollywoodzkich muzycznych wyciskaczy łez do scen miłosnych.

Joe Black pokazuje, że Newman z niezwykłym wyczuciem potrafi podkreślić mistyczne elementy filmu. Tak jak w Zielonej Mili, tak i tu wspaniale zilustrował odrealnione wątki fabuły - na przykład pierwsze sygnały dawane Parishowi przez Śmierć. Na tym polu może on bowiem popisać się własnym stylem, jedynym w swoim rodzaju. Nie żałuje więc charakterystycznych połączeń akordów fortepianu (kwinty i kwarty) oraz raczy słuchacza nietuzinkowym brzmieniem kreowanym przez fortepian, kwintet smyczkowy, harfę i obój.

Omawiana muzyka obfituje właśnie w takie Newmanowskie rozwiązania harmoniczne, brzmieniowe i melodyczne I choć, co trzeba zaznaczyć, bliżej mu do hollywoodzkiego Zaklinacza koni, niż do na przykład zjawiskowej Drogi do zatracenia, to słuchając płyty naprawdę jest na czym zawiesić ucho.

Chciałbym jeszcze poruszyć kwestię inspiracji Newmana twórczością Karola Szymanowskiego, która - świadoma, czy nie - szczególnie daje o sobie znać w Joe Blacku. Przykładem tego może być znakomity eteryczny utwór Everywhere Freesia, którego rytm, wewnętrzna budowa, a zwłaszcza harmonia przywodzą na myśl dzieła polskiego mistrza. Jeśli mam rację (czego nie mogę być pewien), to cieszy, że jest ktoś w Hollywood, kto czerpie nie tylko z Czajkowskiego i Strawińskiego.

Szczerze polecam soundtrack Meet Joe Black. Można przy nim spędzić wiele godzin, rozkoszując się utworami dowodzącymi bogatej wyobraźni dźwiękowej kompozytora. Sam film radziłbym jednak omijać szerokim łukiem.

Tweet