Green Zone

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Nie zgadzam się z tezą postawioną w Green Zone - inwazja na Irak była błędem, bo nie znaleziono broni masowego rażenia - a przede wszystkim nie podoba mi się sposób w jaki twórcy filmu starali się ją potwierdzić. Postacie nakreślone przez scenarzystę Briana Helgelanda są tu czarno-białe i stanowią jedynie proste figury, pozwalające pokazać radykalny punkt widzenia na iracką wojnę. Niemniej jednak obraz zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. Reżyser Paul Greengrass znów zaprezentował absolutne mistrzostwo w tworzeniu kina akcji o paradokumentalnej stylistyce. Historia wciąga, napięcie ani na moment nie opada, a realia wojny irackiej oddano doskonale (przynajmniej jeśli chodzi o odtworzenie działań zbrojnych).

Można by przypuszczać, że niemały wpływ na ogólny efekt miał kompozytor John Powell, którego Greengrass zaprosił do współpracy już po raz czwarty z kolei. Artyści znaleźli bowiem wspólny język w dwóch produkcjach akcji - dwie części serii o agencie Jasonie Bournie - gdzie rwany, ale bardzo precyzyjny styl filmowania i montażu kapitalnie uzupełniał się z dynamiczną i bogatą muzyką. Tymczasem w Green Zone kompozycja Powella, chociaż wybrzmiewa bardzo często, schodzi na dalszy plan, pełniąc jedynie funkcję tła.

Nie należy się jednak dziwić. Wyjątkowo szybki montaż czy kamera z ręki oczywiście napędzają tu akcję, tak samo jak w Bourne`ach, ale przede wszystkim stwarzają iluzję prawdziwego dokumentu. Zbyt obecna muzyka, tzn. bogata tematycznie i harmonicznie, mogłaby tę iluzję zakłócić, a nawet wprowadzić fałsz. Dlatego Powell zdecydował się napisać utwory, których głównym elementem formotwórczym jest rytm. Motoryka buduje napięcie w scenach i pomaga zespolić je w czytelne sekwencje.

Szkoda tylko, że Powell się powielił. Identyczne rytmy wygrywane przez charakterystyczny już dla kompozytora zespół perkusyjny słyszeliśmy w jego wielu wcześniejszych kompozycjach. Green Zone sprawia wrażenie rytmicznego szkieletu, wyjętego z poprzednich dzieł artysty. Odbiór samej płyty jest zatem fatalny i skłania do zastanowienia się nad sensem jej wydawania. Nawet zupełnie nieautonomiczny Lot 93 (pierwsze dzieło Greengrassa i Powella) oferował słuchaczom chociaż jeden przejmujący utwór. Dlatego zakup płyty odradzam, a polecam obejrzenie filmu.

Tweet