 ur. 31 stycznia 1937, Baltimore
Philip Glass odkrył muzykę w zakładzie naprawczym sprzętu radiowego swojego ojca. Oprócz naprawiania odbiorników radiowych, Ben Glass prowadził sprzedaż płyt i, gdy jakieś sprzedawały się źle, zabierał je do domu i odtwarzał trójce swoich dzieci, próbując dojść, dlaczego nie znalazły nabywców. Okazywały się one nagraniami znakomitej muzyki kameralnej i przyszły kompozytor prędko zaprzyjaźnił się z kwartetami Beethovena, sonatami Shuberta i symfoniami Shostakovitcha oraz inną muzyką uważaną za ekscentryczną, nietypową. Było tak do jego późniejszego dzieciństwa, kiedy to Glass rozpoczął spotkania z bardziej "standardową" klasyką.
Glass rozpoczął grę na skrzypcach w wieku lat sześciu. Począł poważnie myśleć o muzyce, kiedy dwa lata później przerzucił się na flet. Jako piętnastolatek był sfrustrowany faktem, iż repertuar tego instrumentu i w ogóle całe muzyczne życie było ograniczone w powojennym Baltimore. Podczas drugiego roku w szkole średniej, postarał się o miejsce na Uniwersytecie w Chicago i, przy poparciu rodziców, przeprowadził się tam, dorabiając sobie jako kelner czy kierowca taksówki. Podczas wolnych chwil ćwiczył grę na fortepianie; skupiał swoją uwagę na takich kompozytorach jak Ives czy Webern.
W wieku lat 19 ukończył studia na Uniwersytecie w Chicago ze stopniem naukowym w matematyce i filozofii. Zdecydowany na zostanie kompozytorem, przeniósł się do Nowego Jorku i zaczął uczęszczać do Julliard School. Zrezygnował z technik 12-tonowych, których używał w Chicago, preferował takich amerykańskich kompozytorów jak Aaron Copland i William Schuman.
Do 23 roku życia uczył się z Vincentem Persichettim, Dariusem Milhaudem i Williamem Bergsmamem. Odrzucił zasady serializmu i skupił się na takich kompozytorach jak Harry Partch, Charles Ives, Moondog, Henry Cowell i Virgil Thomson, ale wciąż nie mógł znaleźć swojego własnego głosu. Ciągle poszukując, przeniósł się do Paryża i spędził dwa lata na intesywnej nauce pod kierunkiem Nadii Boulanger.
W Paryżu został wynajęty przez producenta filmowego do transkrypcji indyjskiej muzyki Raviego Shankara w zapis nutowy zrozumiały dla francuskich muzyków. Podczas tego procesu odkrył muzykę indyjską, która nadała kształt jego późniejszej twórczości. Po poszukiwaniach muzyki z terenów Północnej Afryki, Indii i Himalajów, powrócił do Nowego Jorku, zrzekł się swoich wcześniejszych muzycznych dokonań i zaczął wypełniać swoje prace nowopoznanymi wschodnimi technikami.
Do 1974 roku skomponował już spory kawałek nowej muzyki, nie tylko na użytek towarzystwa teatralnego Mabou Mines (Glass był jednym ze współzałożycieli), ale przede wszystkim dla własnej grupy muzycznej, the Philip Glass Ensemble. Okres ten znalazł swój punkt kulminacyjny w Muzyce w Dwunastu Częściach, trzygodzinnym podsumowaniu nowej muzyki Glassa. Prawdziwe apogeum to rok 1976 i napisana przez Philipa Glassa i Roberta Wilsona czteroaktowa opera Einstein on the beach.
Oprócz wspomnianej opery, Glass współpracował z Robertem Wilsonem nad kilkoma innymi projektami, m. in. the CIVIL warS (Część Rzymska) - epickie dzieło kilku kompozytorów napisane z okazji odbywających się w 1984 roku Igrzysk Olimpijskich; White Raven - opera napisana z okazji rocznicy powstania Portugalii i zaprezentowana po raz pierwszy na targach EXPO`98 w Lizbonie; oraz Monsters of Grace - cyfrowa, trójwymiarowa opera.
Glass współpracował z plejadą artystów w różnym zakresie mediów: Opera - Satyagraha, Akhnaten, The Making of the Representative for Planet 8 (libretto: Doris Lessing), The Fall of the House of Usher, Hydrogen Jukebox (libretto: Allen Ginsberg), oraz The Voyage (libretto: David Henry Hwang); Film - Koyaanisqatsi, Mishima, Powaqqatsi, The Thin Blue Line, A Brief History of Time, Candyman, Dracula; Taniec - A Descent into the Maelstrom and In the Upper Room (choreografia: Twyla Tharp); Teatr - The Photographer, 1000 Airplanes on the Roof (libretto: David Henry Hwang), The Mysteries and What`s so Funny?, oraz Orphée, La Belle et La Bete i Les Enfants Terribles (musicalowa trylogia oparta na filmie Jeana Cocteau`a); Wspólne projekty nagraniowe - Songs from Liquid Days (słowa: David Byrne, Paul Simon, Laurie Anderson i Suzanne Vega), Passages (przy współpracy Raviego Shankara); Prace orkiestralne - Itaipu (wielkie dzieło na orkiestrę i chór), Symphony No. 2, Symphony No. 3, Symfonie Low i Heroes (oba oparte na muzyce Davida Bowiego i Briana Eno), oraz Symphony No. 5 - Requiem, Bardo and Nirmanakaya, (wielka praca na chór, wokale i orkiestrę).
Philip Glass nazywany jest minimalistą, choć sam zaprzecza takiemu określeniu. Jako autor muzyki filmowej zadebiutował w 1982 roku wraz z dokumentalnym filmem Godfreya Reggio Koyaanisqatsi, który doczekał się kolejnych dwóch części. Jest autorem dobrze przyjętych soundtracków do filmów: Kundun Martina Scorsese (nominacje Złotego Globu i Grammy) czy Truman Show Petera Weira (Złoty Glob). Jest kompozytorem o charakterystycznym, indywidualnym stylu.
Wybrana filmografia:
2007 - Notatki o skandalu (Notes on a scandal)
2002 - Naqoyqatsi
2002 - Godziny (Hours, The)
1998 - Truman Show
1997 - Kundun - Życie Dalaj Lamy (Kundun)
1997 - Bent
1996 - Tajny Agent (Secret agent, The)
1995 - Candyman II: Zapusty (Candyman: Farewell to the Flesh)
1993 - Chwila życia
1992 - Candyman
1991 - Anima Mundi
1991 - Closet Land
1988 - The Thin Blue Line
1988 - Powaqqatsi
1987 - Hamburger Hill
1982 - Koyaanisqatsi
|
