ur. 2 czerwca 1944 r. w Nowym Jorku

Autor ponad czterdziestu ilustracji i adaptacji muzycznych do filmów, kompozytor musicali, dyrygent Boston Pops, Pittsburgh i Baltimore Symphony Orchestras. Jest jednym z najmłodszych przyjętych w poczet uczelni The Julliard School, gdzie rozpoczął naukę już w wieku 7 lat; ukończył również Queens College. Jest synem akordeonisty i lidera zespołu muzycznego, wyspecjalizowanego w muzyce tanecznej. Stąd fascynacja muzyką u Hamlischa już we wczesnym wieku. Zaczynał karierę, jako pianista na próbach przedstawień na Broadway`u, a później zaczął komponować piosenki do produkcji musicalowych. Początkowo nawet miał zostać artystą koncertowym, ale ze względu na obezwładniającą tremę nie wybrał tej drogi rozwoju. Skupił się na komponowaniu, a jedną z pierwszych piosenek była "Travellin` man" do show, wystawianego w północnoamerykańskim kampusie, którą później nagrała na swoim debiutanckim albumie Liza Minelli. W 1965 roku stał się znany dzięki swej piosence "Sunshine, Lollipops, and Rainbows", nagraną przez Lesley`a Gore, która gościła na Billboardzie aż przez jedenaście tygodni. Dzięki Lizie Minelli trafił do Broadway`u, gdzie zajmował się aranżacją takich produkcji jak "Funny Girl", "Fade In - Fade Out", natomiast do "Henry, Sweet Henry" oraz "Golden Rainbow" stworzył aranżacje do muzyki tanecznej.

Do przemysłu filmowego trafił już w wieku 24 lat. W 1968 roku został zaangażowany przez znanego producenta Sama Spiegel`a do jego produkcji "The Swimmer", a stało się to po tym, jak Hamlisch został zaproszony na przyjęcie, na którym gościł również Sam Spiegel. Skomponował najpierw temat wiodący, który przypadł do gustu Spiegelowi i w efekcie stworzył całą muzykę do filmu. Później, Hamlisch związał swą pracę z wybitnym reżyserem i aktorem w jednej osobie - Woodym Allenem. Był zaangażowany do jego debiutanckiego obrazu - "Take The Money And Run" z 1969 roku oraz drugiego filmu tego charyzmatycznego twórcy - "Bananas" z 1971 roku. Pierwsza nominacja do najbardziej cenionego trofeum w świecie filmu, czyli Oscara - przyszła w 1972 roku za piosenkę "Life Is What You Make It" ze słowami Johnny`ego Mercera, a śpiewaną przez Waltera Matthau w filmie "Kotch" (zrekompensowana nagrodą Golden Globe). Jak się później miało okazać - ta nominacja była prorocza i zapowiadała kolejnych siedem w tej kategorii - piosenki do filmu - na przestrzeni dwudziestu pięciu lat. I w ten sposób lata siedemdziesiąte zaczęły się wspaniale dla Marvina Hamlischa i do dziś są uważane za najlepszy okres w jego karierze. Rzeczywiście - od początku lat 70. stawał się coraz to bardziej popularny i doceniany. Za muzykę do dwóch filmów z 1973 roku otrzymał trzy Oscary jednego roku... niewiarygodne!!! Były to: Oscar `73 za muzykę do dramatu Sydney`a Pollacka "The Way We Were" z Robertem Redfordem i Barbrą Streisand i piosenkę(drugi Golden Globe) do tego obrazu oraz - za adaptację muzyczną ragtime`ów Scotta Joplina do filmu "Żądło" z fantastycznym duetem Roberta Redforda i Paula Newmana w rolach głównych. I należy tu wyraźnie zaznaczyć, iż są to chyba najbardziej znane kompozycje/aranżacje Hamlischa. "The Way We Were" należy do "żelaznego" repertuaru Barbry Streisand, możemy go znaleźć najczęściej na kompilacjach typu "The Best Of Barbra Streisand". Niestety, ten wspaniały soundtrack to rzadkość i jest bardzo trudny do zdobycia. Piosenka ta była wielkim hitem i jednocześnie pierwszym singlem Barbry Streisand, sprzedanym w wielomilionowym nakładzie. Tak samo duży sukces kasowy odnotował soundtrack do wspomnianego wyżej "Żądła". Rok 1974 był złoty dla Hamlischa.

Kompozytor jednak nie próżnował i w 1975 roku dzięki wspaniałemu musicalowi, napisanemu wespół z Edwardem Klebanem - "A Chorus Line" - podbił Broadway. Historia tego przedsięwzięcia jest bardzo ciekawa. Jego koncepcję stworzył reżyser i choreograf Michael Bennett. Interesowało go zawsze ukazanie tzw. "drugiej twarzy teatru": tych wszystkich "bezimiennych" aktorów, statystów, tancerzy, chórzystów, którzy w teatrze są tak naprawdę tylko tłem. Nigdy się nie wybijają na pierwszy plan, ich kariera zawodowa przebiega w cyklu "od teatru do teatru", bądź "od odmowy do odmowy". Bennett zaprosił w 1974 roku do wynajętego przez siebie studia dwudziestu czterech tancerzy i przeprowadził z nimi obszerne wywiady-rozmowy o ich profesjonalnej karierze i prywatnym życiu. Wszystko zostało nagrane i zarchiwizowane, a w konsekwencji wreszcie przybrało postać libretta dzięki Jamesowi Kirkwoodowi i Nicholasowi Dante. Do napisania muzyki wynajęto świeżo opromienionego sławą zdobycia trzech Oscarów w jeden wieczór Marvina Hamlischa. Słowa miał napisać Edward Kleban. Musical "A Chorus Line" zrewolucjonizował gatunek ze względu na nowe podejście do koncepcji prezentacji wątków przedstawienia. "A Chorus Line" był największym sukcesem Marvina Hamlischa w tej dziedzinie. Premiera przypadła na 15 kwietnia 1975 roku. Po stu jeden przedstawieniach, przeniesiono musical do innego teatru, gdzie grany był przez piętnaście lat - aż do 28 kwietnia 1990 roku! W sumie złożyło się to na 6137 wykonań! Był to największy hit dekady lat `70 jeśli chodzi o musicale. Również w historii musicalu, jako gatunku zyskał sobie jedno z najważniejszych miejsc. Zdobył wiele nagród - 9 nagród Tony, nagrodę dramatyczną Pulitzera, nagrody krytyków Los Angeles i Nowego Jorku, a także zyskał status Złotej Płyty od Columbia Records. Zakupiono licencje do wystawiania musicalu w ponad dwudziestu krajach i w ten oto sposób "A Chorus Line" stał się znany na całym świecie. Jedna z piosenek tego musicalu - "What I Did for Love" była nagrywana setki razy przez znanych piosenkarzy. Ten punkt kariery Hamlischa zmotywował go do kolejnej zmiany w kierunku kariery, choć może nie była ona tak wielka. Hamlisch zaczął odtąd koncertować - i to z sukcesem - w USA jako muzyk w show kabaretowych i pianista towarzyszący dużym i znanym orkiestrom amerykańskim.

Zawodowe życie Marvina Hamlischa to bardzo bogate spektrum. Oprócz licznych ilustracji filmów kinowych i telewizyjnych, z powodzeniem kontynuował z sukcesami komponowanie musicali - jak np. "They`re Playing Our Song", który napisał ze swoją ówczesną żoną Carole Bayer Sager, a który to musical był na wpół autobiograficznym dziełem o małżeńskim tandemie piszącym muzykę. Również z nią napisał jeden z największych hitów w dziejach sagi o agencie 007 - piosenkę "Nobody Does It Better". Marvin Hamlisch, jako zmiennik niezastąpionego Johna Barry`ego zyskał za nią nominację do Oscara, tak jak i za muzykę do filmu "The Spy Who Loved Me" - z pewnością jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych do serii o Bondzie. Oprócz tego Hamlisch współpracował przy nagraniach albumów wielu gwiazd muzyki, wykonawców naprawdę pierwszej klasy - np. Arethy Franklin, czy The Carpenters. W latach sieemdziesiątych współpracował z Groucho Marxem - był pianistą na jego występach kabaretowych.

Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte to kolejne sukcesy tego utalentowanego kompozytora. Choć powoli wycofuje się z biznesu filmowego, to jednak cały czas jest skupiony na pracy jako profesjonalny muzyk. Jest dyrygentem Boston Pops Orchestra, ponieważ przejął schedę po Johnie Williamsie, gdy ten zamieszkał na stałe w Los Angeles a także Pitssburgh i Baltimore Symphony Orchestras. Skomponował muzykę do tak znanych i cenionych obrazów jak "Wybór Zofii" (kolejna nominacja do Oscara), "Little Nikita", "Pennies from Heaven", "Frankie And Johnny" oraz "The Mirror Has Two Faces" z Jeffem Bridgesem i Barbrą Streisand w rolach głównych (i w roli reżyser). Barbra Streisand wybrała również kompozytora na dyrygenta swojego koncertowego tournee po USA i Wielkiej Brytanii w 1994 roku, za co Hamlisch otrzymał... dwie nagrody Emmy! Hamlisch był także producentem i zajmował się aranżacją niektórych płyt Johna Williamsa w latach `90. Ostatnio Marvin Hamlisch wyprodukował na Broadway`u kolejny musical - "The Sweet Smell Of Success" w 2002 roku.

Muzyka tego twórcy odznaczą się niezwykłą wręcz melodyjnością, nie bez kozery przecież zebrał on kilkanaście nominacji w kategorii muzyki ilustracyjnej, ale przede wszystkim - za piosenki, zarówno od Akademii, jak i od innych opiniotwórczych gremiów krytyków i słuchaczy. Talent ujawnił głównie w gatunku musicalu i aranżacjach. Jego piosenki są nacechowane pozytywnymi emocjami, kipią radością i są jak uśmiech. Może właśnie dzięki temu zyskał sobie uznanie wśród rzesz wielbicieli. Sam zaś mówi: "Muzyka to naprawdę międzynarodowy język i mam skromną nadzieję, że przyczyniam się do tego, iż ludzie posługują się nią coraz to częściej i jednoczą dzięki niej".


Filmografia:

1968 - The Swimmer
1969 - Take The Money And Run
1969 - The April Fools
1970 - Flap (The Last Warrior)
1970 - Move
1971 - Bananas
1971 - Kotch
1971 - Something Big
1972 - Fat City
1972 - The War Between Men And Women
1973 - Save The Tiger
1973 - Żądło (The Sting)
1973 - The Way We Were
1973 - The World`s Greatest Athlete
1975 - The Prisoner Of Second Avenue
1976 - The Entertainer
1977 - Szpieg Który Mnie Kochał (The Spy Who Loved Me)
1979 - Ice Castles
1979 - Same Time Next Year
1979 - Starting Over
1980 - Neil Simon`s Seems Like Old Times (Seems Like Old Times)
1980 - Ordinary People
1981 - Pennies From Heaven
1981 - The Devil and Max Devlin
1982 - I Ought To Be In Pictures
1982 - Sophie`s Choice
1983 - Romantic Comedy
1984 - A Streetcar Named Desire
1985 - D.A.R.Y.L.
1987 - Return Of The Six Million Dollar Man & The Bionic Woman
1987 - The Two Mrs. Grenvilles
1987 - Thee Men And A Baby
1987 - When The Time Comes
1988 - David
1988 - Little Nikita
1989 - The Experts
1989 - The January Man
1991 - Frankie And Johnny
1991 - Swithced At Birth
1994 - Seasons Of The Heart
1995 - Open Season
1996 - The Mirror Has Two Faces