Lorax (Dr. Seuss' The Lorax)

Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Młode studio Illumination Entertainment do swojego trzeciego filmu animowanego Lorax zaangażowało kompozytora Johna Powella, artystę o sprawdzonej marce. Powell z sukcesem zilustrował już wiele familijnych animacji niemal wszystkich wytwórni, m.in. Jak wytresować smoka, Roboty, Pioruna czy Matki w mackach Marsa. Kilka tych kompozycji cechuje wielkie bogactwo tematyczne, instrumentacyjna finezja i przede wszystkim ekscytująca filmowość. Artysta doskonale czuje widowiskowe kino familijne i potrafi znacząco wzbogacić dźwiękami jego walory wrażeniowe. Nawet w przypadku gdy mu zabraknie natchnienia.

Lorax w porównaniu z Matkami w mackach Marsa czy Jak wytresować smoka jest po prostu solidnym rzemiosłem, czasem wybijającym się ponad przeciętność. Pierwszy utwór wnosi sporo kinowej magii i wprowadza widza w bajkowy świat filmu. Powell rozpoczyna go energetycznymi, wesołymi motywami smyczków, ozdobionymi rozpryskującymi się dźwiękami eterycznych dzwonków. Napięcie potęgują gwałtowne crescenda puzonów. Efektowny początek przechodzi w ilustrację kliszową, ale wciąż bogatą pod względem motywicznym i brzmieniowym. Powellowi często zdarza się ograniczać interesujące rozwiązania do scen, w których muzyka może być dla przeciętnego widza najbardziej zauważalna. W przypadku Loraxa brak oryginalności specjalnie mnie nie dziwi. Film jest tak pstry, że wymagał od kompozytora głównie sprawnego podkreślenia akcji (też dość sztampowej), a nie wykreowania specyficznych dźwiękowych barw.

Powella wybrano do Loraxa również z powodu piosenek. Kompozytor dał się już poznać jako znakomity aranżer, doskonale odnajdujący się w popowej stylistyce (przykładem niezwykle efektowne Happy Feet). Ponieważ obraz Chrisa Renauda został skierowany do najmłodszych widzów, Powellowi polecono skomponować proste utwory śpiewane. I rzeczywiście, ich melodie są nieskomplikowane i dość infantylne. Nie mam oczywiście o to do artysty pretensji, nie podoba mi się jednak stylistyka jego piosenek, kształtująca złe gusta dzieci. Niestety mamy do czynienia w dużej mierze z prymitywną łupanką rodem z bawialni z centrów handlowych. Najbardziej udaną piosenką jest moim zdaniem rock`n`rollowa How Bad Can I Be?, napisana zresztą do świetnej sceny, niosącej antykonsumpcyjne przesłanie. Ten wyrazisty, z nerwem wykonany utwór polecam ściągnąć z iTunesa (znalazł się on na osobnym albumie - okładka obok). Resztę można sobie darować.

Tweet