Niesamowity Spider-Man (The Amazing Spider-Man)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Dobrze, że reżyser Marc Webb utrzymał rozrywkową konwencję opowieści o człowieku-pająku, nie uderzając w poważne i mroczne tony. Niesamowity Spider-Man pod względem klimatu nie różni się znacznie od niedawnych Spider-Manów Sama Raimiego, a mimo to zdecydowanie bardziej angażuje emocjonalnie. Film Webba jest mniej infantylny i pod wieloma względami lepszy jakościowo. Ma logiczny scenariusz ze sprawnie rozplanowanymi i poprowadzonymi wątkami obyczajowymi. Główny bohater, przekonująco grany przez Andrew Garfielda, wzbudza sympatię, podobnie jak wybranka jego serca (Emma Stone). Ich związkowi chce się kibicować. Opowiadaną historię uatrakcyjnia niewymuszony humor i oczywiście wartka akcja.

Muzykę do Niesamowitego Spider-Mana skomponował James Horner. Artysta mistrzowsko zilustrował obraz, podkreślając w każdej scenie wszystko to, co najważniejsze. Jego bogate i kolorowe utwory współtworzą rozrywkowy klimat filmu. Heroiczny temat przewodni, choć sam w sobie niezbyt porywający, nadaje fabule odpowiedni ton i sygnalizuje widzowi, że ma do czynienia z bezpretensjonalną zabawą. Horner efektownie połączył elektronikę z orkiestrą symfoniczną, tworząc charakterystyczne brzmienie (czyżby dla całej nowej serii?). Nie mogę jednak powiedzieć, że jego utwory dają podczas seansu poczucie kinowej magii. Najpewniej wynika to z tego, że film Webba nie został zbudowany na długich widowiskowych sekwencjach, stwarzających kompozytorowi pole do napisania efektownych utworów o budowie ewolucyjnej (tak jak np. w Avatarze).

W Niesamowitym Spider-Manie największe wrażenie robi więc raczej muzyka czysto ilustracyjna, w której kompozytor popisał się inwencją w doborze środków. Przedzieranie się przez ścianę złego Jaszczura artysta zilustrował klasterami fortepianu, wspinaczkę człowieka-pająka - drobnymi selektywnymi motywami syntezatorów, a sceny w laboratoriach naukowych - pulsującymi teksturami orkiestrowo-elektronicznymi. W omawianym soundtracku wiele jest utworów czysto hollywoodzkich i sporo powtórek z wcześniejszych kompozycji Hornera, np. z W cieniu przeszłości czy z Włamywaczy. Niestety nie rekompensuje ich ani jeden utwór na poziomie porywającego Main Title Danny`ego Elfmana ze Spider-Mana Sama Raimiego.

Miłośnikom muzyki filmowej Niesamowity Spider-Man może dać satysfakcję. Nie jestem jednak pewien, czy na długo.

Tweet