W drodze (On the Road)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Jeden z najciekawszych soundtracków tego roku, a łatwy do przeoczenia, bo po pierwsze pochodzi z dość chłodno przyjętego filmu W drodze, a po drugie został stworzony przez lekceważonego Gustavo Santaolallę. Ten argentyński kompozytor jest przez wielu miłośników muzyki filmowej traktowany jako ucieleśnienie niesprawiedliwości, bo dwa razy z rzędu otrzymał Oscary. Oczywiście można polemizować z Amerykańską Akademią Filmową, ale nie należy negować talentu Santaolalli. Swoim najnowszym dziełem udowodnił on, że ma kinu wiele do zaoferowania.

Film Waltera Sallesa, będący ekranizacją bardzo niefilmowej powieści Jacka Kerouaca, nie trzyma w wielkim napięciu, ale ogląda się go z przyjemnością i zainteresowaniem. To przede wszystkim bardzo wiarygodny obraz pokolenia ^*beatników, wiernie oddający atmosferę Ameryki lat 50. Mnogość rozmaitych typów osobowych i przede wszystkim klimat, kreowany przez nietuzinkowe zdjęcia, montaż i muzykę, nie pozwalają widzowi się nudzić. W drodze bardzo zyskało dzięki muzyce. Utwory Santaollali wyraźnie zdynamizowały sceny i pomogły odtworzyć klimat epoki. Artysta stworzył pulsujące, energetyczne utwory jazzowe w stylu bebopowym, pozwalające widzowi wejść w świat przedstawiony w filmie. Podczas seansu trudno uwierzyć, że wybrzmiewające dźwięki powstały w XXI wieku. Naturalność, energia i spontaniczność muzyki oryginalnej bierze się w dużej mierze z jej wykonania. Znamienne, że w większości utworów występuje sam kompozytor - gra na fortepianie, perkusji, szklanej ^*harmonice, korze, dulcimerze, santurze, a nawet zabawkowym klarnecie. Towarzyszą mu - co należy szczególnie podkreślić - wybitni muzycy jazzowi: kontrabasista Charlie Haden i perkusista Brian Blade. Udział artystów tego formatu w nagraniu oryginalnej muzyki filmowej należy do rzadkości. Dziwi mnie więc, że fakt ten nie został wykorzystany do promocji filmu, a nawet samego soundtracku. Ja sam dowiedziałem się obecności Hadena dopiero słuchając płyty, kiedy przyjemnie zaskoczyło mnie niezwykle charakterystyczne brzmienie tego wybitnego kontrabasisty.

W filmie bebopowe utwory Santaollali pełnią funkcję efektownego tła, spajającego sceny, ale także występują jako muzyka źródłowa - widzimy jak grają ją filmowi muzycy ku uciesze roztańczonych bohaterów. Omawiane kawałki przeplatają się zresztą z utworami legendarnych jazzmanów lat 50., takich jak Charlie Parker, Ella Fitzgerald czy Slim Gaillard. Ten ostatni pojawia się nawet w jednej scenie - brawurowo gra go Coati Mundi.

Kompozytor stworzył również bardzo interesującą, eksperymentalną muzykę ilustracyjną. Wprowadza ona do filmu trochę transowy klimat, przywodzący na myśl dzieła Jima Jarmusha. Obecność nietypowych, wymienionych wyżej instrumentów, na których gra kompozytor, podtrzymuje w filmie napięcie, czasem niebezpiecznie opadające z winy scenariusza. Artysta doskonale podkreślił też skrywane emocje bohaterów.

Gorąco polecam wysłuchanie soundtracku W drodze, nie tylko miłośnikom jazzu. To ożywcza, świeża muzyka filmowa bez pustych dźwięków.

Tweet