Bestie z południowych krain (Beast of the Southern Wild)

Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Bestie z południowych krain młodego debiutanta Benha Zeitlina nie są na szczęście filmem ckliwym. Historię biednej rodziny, zmagającej się z żywiołem na terenach zalewowych Nowego Orleanu reżyser ukazał w sposób nietuzinkowy, mistrzowsko łącząc magiczny realizm z kinem katastroficznym. Niezwykle sugestywna gra aktorów - naturszczyków dodała filmowi wiarygodności, a emocje granych przez nich bohaterów efektywnie podkreśliła muzyka.

Ścieżka dźwiękowa autorstwa samego reżysera oraz Dana Romera pełni szereg innych funkcji, przede wszystkim uwydatnia wymowę dzieła. Nie wiem nawet, czy Bestie... nie zrobiłyby na mnie większego wrażenia, gdyby Zeitlin bardziej uwierzył w siłę tego środka wyrazu. Niepotrzebne wydały mi się bowiem filozoficzne kwestie, wypowiadane z offu przez główną bohaterkę, tym bardziej, że z ust dziecka nie zabrzmiały zbyt wiarygodnie. Z drugiej strony ten typowo amerykański zabieg czyni Bestie... filmem bardziej przystępnym dla masowej widowni.

Muzyka Zeitlina i Romera jest bardzo prosta, gdyż artyści skoncentrowali się na odczuciach głównej bohaterki. W filmie obserwujemy świat z punktu widzenia dziecka, dlatego kompozytorzy podkreślili przede wszystkim emocje dziewczynki. Niektóre utwory - zwłaszcza te, w których wybrzmiewa temat przewodni kompozycji - mają pozytywkowy charakter za sprawą ciekawej instrumentacji. Na przykład w The Smallest Piece linię melodyczną grają ^*smyczki ^*pizzicato, natomiast ^*kontrapunkt do niej stanowią długie dźwięki kwintetu smyczkowego - czyli odwrotnie niż zazwyczaj. Całość uzupełnia motoryczny akompaniament ukulele. Temat przewodni Bestii... kapitalnie oddaje wrażliwość i ciekawską naturę dziecka. Najczęściej słyszymy go w wersji na dzwonki klawiszowe.

W Bestiach... wybrzmiewa muzyka folkowa, wynikająca z miejsca akcji filmu. Kompozytorzy wykorzystali jej charakterystyczne elementy w utworach oryginalnych, co dało bardzo dobry efekt, zwłaszcza w scenach bardziej podniosłych. Zadziorne melodie skrzypiec i ludowa rytmika wzmacniają ich przekaz, a jednocześnie oddalają ryzyko nadmiernego patosu.

Mimo że muzyka Zeitlina i Romera jest prosta, nie można jej nazwać prymitywną. Podkreśla przecież wszystkie niuanse emocjonalne opowiadanej historii. Warto choćby wsłuchać się w utwór Mother Nature, wybrzmiewający w retrospekcyjnej scenie, ukazującej dwoje kochanków, by przekonać się, jak kilkoma prostymi środkami można wydobyć szczere uczucia i wykreować prawdziwie magiczną atmosferę.

Tweet