Wróg numer jeden (Zero Dark Thirty)

Kup tę płytę w: iTunes za 8.99

Spośród licznych kompozycji Alexandra Desplat z zeszłego roku ścieżka dźwiękowa z Wroga numer jeden zrobiła na mnie największe wrażenie. Desplat, trzymając się konwencji thrillera, napisał utwory bardzo oryginalne i frapujące, w których rozwinął elementy swojego unikalnego stylu. To imponujące, że pracując przy tak wielu projektach, francuski artysta się nie powiela, lecz stworzone rozwiązania kompozytorskie udoskonala, wykorzystując w nowy, podporządkowany opowiadanej historii, sposób. Tak właśnie jest we Wrogu numer jeden, w którym usłyszymy elementy ścieżek dźwiękowych z jego poprzednich thrillerów, takich jak Syriana, Operacja Argo, Idy marcowe i Autor widmo. Na ich bazie (ale nie tylko!) powstała zupełnie nowa jakość.

Desplat musiał dostosować styl muzyki do realistycznej konwencji filmu Kathryn Bigelow. Napisał więc utwory skąpe tematycznie, ale motoryczne i pulsujące. Pomógł zbudować suspens, umiejętnie dozując poszczególne plany utworów a także w nienachalny sposób podkreślił emocje głównej bohaterki - tropiącej Osamę bin Ladena agentki CIA. Na szczególną uwagę zasługuje oryginalne brzmienie utworów, wynikające z pomysłowego łączenia instrumentów i interesującego wykorzystania elektroniki. Dzięki niemu film Bigelow, skupiony na dokładnym odtworzeniu wydarzeń, nabiera cech artystycznych.

Napięcie kompozytor zbudował pulsującymi, nakładającymi się na siebie ^*groove`ami o bardzo intrygującym brzmieniu. Na przykład w utworze Flight to Compound słyszymy miarowe współbrzmienia wiolonczel i kontrabasów oraz powtarzającą się figurę marimby. Nachodzą na nie narastające repetycje drugiej, preparowanej marimby i instrumentów dętych blaszanych, prowadząc trzymający w napięciu dialog. Charakterystyczne piony puzonów i fortepianu, grającego w niskim rejestrze budują niepokojącą atmosferę, a przeciągłe frazy ^*waltorni, smyczków i wiolonczeli elektrycznej oddają lęk bohaterów przed niepowodzeniem misji. Utwór robi piorunujące wrażenie w scenie nocnego lotu zamaskowanych helikopterów do kryjówki tytułowego Wroga, a i na płycie słucha się go z zainteresowaniem, a nawet ekscytacją. Do innych skonstruowanych na podobnej zasadzie utworów należą: mroczny Bombings z mrożącą krew w żyłach podstawą elektronicznego sampla, surowy Monkeys z etnicznym rytmem bębnów, duszny Ammar i Preparation to Attack, oparty na rockowym groovie, czy Picket lines z energetycznym, ?przyczajonym? pizzicato i przeciągłymi dźwiękami instrumentów dętych blaszanych.

We Wrogu numer jeden Desplat wykorzystał bliskowschodniego neya i duduka, ale nie w sposób schematyczny. Skomponowane na orientalne instrumenty frazy brzmią intensywnie i szczerze, a wplecione w wyszukane szaty harmoniczne i aranżacyjne, poruszają. Przykładem rzewny utwór Drive to Embassy, charakteryzujący się niebanalnymi współbrzmieniami smyczków, marimby i fortepianu (na którym gra sam kompozytor). Takie zabiegi zbliżają widza do bohaterów, ale nie łamią realistycznej konwencji filmu.

Desplat we wszystkich utworach z wyczuciem żongluje muzycznymi idiomami, jak choćby bohaterski temat instrumentów dętych blaszanych w Preparation to Attack, jednoznacznie kojarzący się z amerykańskimi siłami zbrojnymi, albo smutne frazy trąbki, wiolonczeli elektrycznej i duduka rodem z kina noir (Back to Base). Dzięki inteligentnemu rozplanowaniu wszystkich komponentów dzieła, Wróg numer jeden jest kompozycją ekscytującą i zarazem dojrzałą, nie trywializującą poważnego tematu, a wzmacniającą przekaz filmu. Na płycie bardzo mądrze rozmieszczono materiał muzyczny, dlatego odnajdywanie wszystkich smaczków dzieła Desplat sprawia prawdziwą przyjemność. Majstersztyk!

Posłuchaj soundtracku:

^*pizzicato ^*róg

Tweet