Rust and bone (De Rouille Et d`Os)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Druga, po Poradniku pozytywnego myślenia, nietypowa historia miłosna mijającego sezonu, z kilku powodów bardzo przekonująca. W Rust and bone wątek melodramatyczny został wpisany w szeroki kontekst społeczny. Rozmaitość poruszanych problemów skutecznie oddaliła niebezpieczeństwo popadnięcia w sentymentalizm, którego oczywistym źródłem mogło być kalectwo głównej bohaterki. Audiard wiarygodnie sportretował niższe warstwy francuskiego społeczeństwa, po mistrzowsku reżyserując zarówno nielegalne walki bokserskie, jak i sceny ?rodzinne?. Momentami Rust and bone sprawia wrażenie rasowego kina społecznego spod znaku Kena Loacha. Sama relacja zakochanych jest tu mocno nieszablonowa. Ona - kaleka, on - biedny i dość prymitywny. Postacie skomplikowane, pełne niuansów, znakomicie odegrane przez Marion Cotillard i Matthiasa Schoenaertsa. Ich historia nie chwyta za serce (znamienne, że w filmie najbardziej poruszyła mnie scena rozpaczy chłopca, któremu odebrano ukochane psy), ale daje do myślenia.

Mam natomiast ambiwalentny stosunek do ścieżki dźwiękowej filmu Audiarda. Składają się na nią rozrywkowe piosenki - znakomicie dobrane, bo ożywiające film - i oryginalna muzyka Alexandre`a Desplat. Słuchając uważnie płyty, można dojść do wniosku, że Desplat miał bardzo przemyślaną koncepcję ilustracyjną. Subtelnymi i oryginalnymi środkami chciał delikatnie podkreślić wszystkie niuanse skomplikowanej relacji Aliego i Stéphanie. Jednak reżyser zmarginalizował jego kompozycję na rzecz piosenek, używając tylko kilku oryginalnych utworów, w dodatku dość niefortunnie. Podczas seansu odnosiłem wrażenie, że Audiard wolałby pozostawić w filmie same piosenki, ale żeby nie robić przykrości swojemu stałemu współpracownikowi, wykorzystał także fragmenty specjalnie napisanej muzyki. Niestety, została ona użyta w sposób nieprzemyślany, pojawia się ni stąd, ni zowąd, jak w scenie wypadku podczas pokazu ork, i nie koresponduje z wyrazistymi piosenkami rockowymi i tanecznymi. W efekcie nietuzinkowe utwory Desplat nie mają w filmie żadnego znaczenia, a momentami nawet irytują. Ich wyrywkowe użycie nie pozwala bowiem na wybrzmienie kluczowych detali, eksponuje natomiast prostą konstrukcję kompozycji. Podczas seansu denerwuje na przykład ciągnący się w nieskończoność dźwięk skrzypiec, na którym zawieszone zostały rzadkie motywy i współbrzmienia.

Fakt, że kompozycja Desplat została zmarnowana w filmie uatrakcyjnia płytę, gdyż otwiera jej słuchaczowi szerokie pole do interpretacji. Chęć intelektualnych poszukiwań może bowiem ułatwić odbiór mało melodyjnych, powolnie rozwijających się utworów i uwrażliwić zmysły na nietypowe efekty sonorystyczne. Kompozytor w ciekawy sposób połączył takie instrumenty, jak fortepian, akordeon, gitary, trąbka, ^*waltornia oraz syntezatory (w tym legendarny moog). Snujące się, jak w kinie Jima Jarmusha, drobne motywy i harmonie tworzą niezwykle ciekawe przestrzenie dźwiękowe. Wprawdzie muzyka brzmi momentami dość sterylnie i w porównaniu z podobną stylistycznie ilustracją W drodze Gustavo Santaolalli prezentuje się mniej atrakcyjnie, ale warto jej dać szansę, zwłaszcza po obejrzeniu filmu.

Ocena dotyczy wyłącznie muzyki oryginalnej Alexandre`a Desplat

Tweet