Stoker

Kup tę płytę w: iTunes za 11.99

Po obejrzeniu Stokera utwierdziłem się w przekonaniu, że Clint Mansell jest nie tylko znakomitym kompozytorem, ale i niezwykle kreatywnym adaptatorem istniejącej muzyki. Wcześniej udowodnił to w Czarnym łabędziu, na którego potrzeby twórczo wykorzystał jeden z najsłynniejszych baletów Piotra Czajkowskiego. W najnowszym filmie Chan-wook Parka Mansell znów mistrzowsko łączy swoją muzykę oryginalną z utworami źródłowymi.

Myślę, że ilustracja Czarnego łabędzia wpłynęła na decyzję koreańskiego reżysera o zaangażowaniu Mansella do swojego pierwszego filmu zrealizowanego w Hollywood. W Stokerze muzyka odgrywa bowiem równie ważną rolę, co w dziele Darrena Aronofsky`ego, stanowiąc jeden z jego najistotniejszych elementów narracyjnych. Współkreuje podobnego rodzaju suspens, podkreśla stany emocjonalne głównej bohaterki, Indii - dziewczyny kruchej i z zaburzeniami psychicznymi (jak Nina z Czarnego łabędzia) - uwydatnia też napięcie seksualne.

Jedna z najbardziej emocjonalnych scen Stokera rozgrywa się przy fortepianie, na którym bohaterowie grają razem duet - nową kompozycję, napisaną specjalnie przez Philipa Glassa. Słynny minimalista nie zaprezentował w niej niczego nowego, całość budując na typowych dla siebie harmoniach i strukturach motywicznych. Niemniej jednak jego duet znakomicie oddaje kotłujące się emocje młodej kobiety - lęk, dziewczęcą przekorę, podniecenie. Clint Mansell wprost nie zaadaptował Duetu do swoich oryginalnych utworów, ale niewątpliwie nawiązał w nich do Glassowskiego minimalizmu, stosując charakterystyczne repetycyjne motywy fortepianu. Podczas seansu najbardziej zafrapowało mnie jednak wykorzystanie przez Mansella wprawek fortepianowych, granych przez główną bohaterkę, dźwięku metronomu i innych filmowych odgłosów. Artysta bardzo ciekawie wykorzystał ich potencjał dramaturgiczny i narracyjny. W jednej scenie widzimy Indię ćwiczącą bez przekonania wprawki, by zaraz gwałtownie przerwać to zajęcie brzdąkniętym od niechcenia akordem. Ów akord kapitalnie dysonuje z pobrzmiewającą cały czas w tle muzyką Mansella. Z kolei motoryczny stukot metronomu bardzo efektownie buduje napięcie i zespala dwie muzyczne sekwencje w jedną narrację.

Muzyka do Stokera jest bardzo potoczysta, trzymająca w napięciu i oryginalna pod względem brzmieniowym. Kompozytor subtelnie połączył w niej tradycyjne instrumentarium z elektroniką. Niektóre utwory są wręcz hipnotyzujące, a to za sprawą bardzo wymownych motywów, takich jak te grane na fortepianie w utworze In Full Bloom - świdrujące, rozedrgane i szkliste.

Na końcu filmu piorunujące wrażenie robi piosenka, specjalnie napisana przez Emily Wells, artystkę, która w równie fascynujący sposób co Clint Mansell łączy rozmaite muzyczne style. Koniecznie przekonajcie się sami w kinie. Scenariusz Stokera można uznać za błahy, ale film broni się od strony formalnej. To prawdziwa audiowizualna uczta. Polecam! ^*piano

Tweet

Zobacz także:

Czarny Łabędź (Black Swan)