Romeo i Julia (Romeo & Juliet)

Historia Romea i Julii, młodych kochanków, których okrutny los postawił po dwóch stronach sporu między zwaśnionymi rodami, od setek lat inspiruje nie tylko sentymentalnych miłośników anglosaskiej literatury. Po temat unieśmiertelniony na kartach dramatu Szekspira sięgają też kolejne pokolenia kompozytorów. Wśród nich najwybitniejsi: Charles Gounod, Hector Berlioz, Piotr Czajkowski, Sergiusz Prokofiew czy wreszcie Nino Rota, twórca ponadczasowej ścieżki dźwiękowej do filmu Franco Zeffirellego z 1968 r.

Informacja, że do tego grona wkrótce miał dołączyć nie kto inny jak James Horner, twórca niezapomnianych soundtracków do Walecznego Serca, Wichrów namiętności i Titanica, wywołała wśród fanów zrozumiałe zainteresowanie. Amerykaninowi zaproponowano napisanie ilustracji muzycznej do najnowszej adaptacji sztuki w reżyserii Włocha Carlo Carlei. Emocje podgrzewały przecieki z sesji nagraniowej, o przebiegu której raportowały branżowe media elektroniczne. Wiadomo, że wzięli w niej udział m.in. sopranistka Emily Kirby-Ashmore oraz trębaczka Alison Balsom. Niedługo przed planowaną premierą obrazu sprawy przybrały jednak dość nieoczekiwany obrót.

Dokonane późno zmiany w ostatecznym kształcie obrazu sprawiły, że wykorzystanie dotychczasowej muzyki stało się niemożliwe. Z braku czasu kompozytora lub dalszych chęci którejś ze stron - tak naprawdę nie wiadomo - nazwisko Hornera zniknęło z afisza, a jego miejsce nieoczekiwanie zajął nasz rodak, Abel Korzeniowski. Choć na stworzenie nowej partytury pozostał mu ledwie miesiąc, historia po raz kolejny pokazała, że taka presja wcale nie musi zwiastować porażki.

Nie mając czasu na kompozytorskie popisy, Polak postawił na prostotę i czyste emocje zaklęte w charakterystycznych dla siebie minimalistycznych fortepianowo-smyczkowych pasażach, bezpośrednio przywołujących w pamięci nominowany do Złotego Globu W.E.. Podobnie jak w tamtym filmie, opowiadającym prawdziwą, a jednocześnie niemal szekspirowską w swojej skali historię miłosną, tak i tu romantyczne uniesienia bohaterów zilustrowane zostały prześlicznymi kompozycjami lirycznymi w rodzaju Forbidden Love, First Kiss czy A Thousand Times Goodbye lub Come, Gentle Night, w których Korzeniowski mimo nowoczesnej formy pozwala sobie na niczym nieskrępowany patos.

Artysta sprawnie żongluje emocjami, płynnie przechodząc od stanów ekstazy do momentów bardzo intymnych i z powrotem. Najdrobniejsza nawet zmiana instrumentacji (wejście altówki czy fletu) służy dramaturgii odgrywanej sceny, skutecznie dopowiadając to, co nie zawsze jest w stanie wyrazić para młodych aktorów. W odróżnieniu do Roty Korzeniowski praktycznie nie wplótł w muzykę żadnych motywów renesansowych (te w symbolicznej ilości znalazły się tylko w filmie), co w kontekście obrazu stylizowanego na kino historyczne było posunięciem dosyć nieszablonowym. Kompozycje są na wskroś współczesne, co początkowo mogło rodzić wątpliwości, jak się w ogóle w nim odnajdą. Seans na szczęście rozwiewa je wszystkie, dowodząc bezbłędnego wyczucia Korzeniowskiego. Doskonałym przykładem jest ilustracja sceny balowej (fragmenty The Cheek of Night i Trooping with Crows), gdzie smyczkowe frazy tak pokrywają się z krokami tancerzy, że można odnieść wrażenie jak gdyby to oni poruszali się do ich rytmu.

Układ utworów na krążku nie do końca odzwierciedla ten z filmu. Został on przygotowany zgodnie z kryterium nastroju, gdzie cały ciężar dramatyczny, łącznie ze stanowiącym prolog From Ancient Grudge, przeniesiono na jego drugą połowę. Dzięki temu zabiegowi otrzymaliśmy wyjątkowo spójny album, co jednak odbyło się kosztem nie tylko chronologii, ale również kilku bardzo ładnych kompozycji, które nie znalazły miejsca na płycie.

Film Carlo Carlei nie tylko nie powtórzył sukcesu obrazu Zeffirellego, ale sromotnie poległ w kinach, nie oferując widzom wiele więcej niż piękne ujęcia Werony i ładne buzie tytułowych bohaterów. Gdyby nie muzyka Abla Korzeniowskiego o filmie już by się nie mówiło. Soundtrack ten, mimo minimalnej oficjalnej promocji, został uznany za jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych minionego roku, pokonując w branżowych zestawieniach ostatnie dzieła Johna Williamsa i Hansa Zimmera. Wyróżnienia Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Muzyki Filmowej, znaczących światowych portali czy naszego rodzimego Resume to nie przypadek. To koronny dowód, że muzyka filmowa jako dziedzina sztuki - popularnej, ale jednak sztuki - jeszcze nie zginęła. ^*piano

Tweet

Zobacz także:

W.E.

Gwiazda Kopernika (Copernicus' Star)

Escape From Tomorrow

Penny Dreadful