Złodziejka książek (The Book Thief)

Kup tę płytę w: iTunes za 6.99

Oparty na popularnej powieści Markusa Zusaka film Briana Percivala Złodziejka książek opowiada historię młodziutkiej Liesel, niemieckiej dziewczynki, która krótko przed wybuchem II Wojny Światowej trafia pod opiekę przyrodnich rodziców. Niepotrafiąca pisać ani czytać szybko staje się obiektem niewybrednych żartów ze strony rówieśników. Stopniowo nadrabia zaległości i wkrótce odkrywa bogaty świat literatury. Nie wie jeszcze, że nią samą zainteresowała się nie byle kto, bo Śmierć we własnej osobie.

Amerykańsko-niemiecka adaptacja dzieła Zusaka nie spotkała się z równie ciepłym przyjęciem co jej literacki pierwowzór. Filmowi Percivala zarzucono między innymi nadmierny sentymentalizm i konwencjonalność - typowe winy sporej części hollywoodzkich produkcji. Choć trudno się z tą krytyką nie zgodzić, nie przekreślałbym jednak całego filmu. To mimo wszystko przyzwoite kino środka, pięknie sfotografowane i świetnie zagrane.

Jednym z najmocniejszych atutów Złodziejki książek jest piękna muzyka Johna Williamsa. Nieczęsto we współczesnym amerykańskim kinie mamy do czynienia ze ścieżką dźwiękową, która nie tylko wypełnia tło i jest łącznikiem między poszczególnymi scenami, ale także współtworzy filmową narrację. Kompozycje Amerykanina są wystarczająco subtelne, by nie przytłoczyć historii, a przy tym na tyle charakterystyczne, by nie pozostawić widza obojętnym. Nie chodzi tylko o same melodie, które zresztą od lat są w Hollywood na cenzurowanym i zarezerwowane co najwyżej dla animacji. Głównym zadaniem tej muzyki jest pobudzić emocje i z niego Williams wywiązuje się jak mało kto.

Kluczowym wątkiem filmu jest miłość do literatury, która nie tylko stanowi odskocznię od wojennej rzeczywistości, ale przede wszystkim kształtuje wrażliwość i wyobraźnię bohaterki. Williams zilustrował go delikatnym motywem, który mi osobiście kojarzy się z dźwiękiem przewracanych pośpiesznie kartek (np. Ilsa`s Library, Learning to Read). Wykorzystanie znanej z soundtracków do opowieści o Harrym Potterze czelesty dodaje mu czarodziejskiego charakteru. Z tą magią kontrastuje opresyjne, pulsujące ^*basowe brzmienie, które słyszymy w scenie rytualnego palenia książek przez nazistów (The Book Burning), a któremu znacznie bliżej do tego, co znamy z wcześniejszego dzieła Williamsa - Monachium.

W muzyce do Złodziejki książek więcej jest jednak liryzmu i ciepła niż przygnębiającego mroku. Odróżnia ją to m.in. do tej z Prochów Angeli, gdzie w warstwie instrumentalnej także dominują ^*smyczki, fortepian, obój i klarnet. Nawet Śmierci, która nie ma tu wizerunku ponurego żniwiarza, nie towarzyszą żadne groźne dźwięki Dies Irae, ale dostojny, trochę melancholijny temat ( ?One Small Fact?, The Visitor At Himmel Street), którego cudownie pogodna aranżacja w kulminacyjnym Finale to prawdopodobnie najpiękniejszy fragment tej ścieżki dźwiękowej. Ładnych momentów jest tu w ogóle pod dostatkiem, choć często kryją się w otoczeniu mniej charakterystycznej, trudniejszej do zanucenia muzyki tła. Tylko w utworze Rudy is Taken Williams pozwala sobie na niczym nieskrępowany patos. Można się zżymać, że to manipulacja, że kicz, że takie chwyty są już dziś passé, ale to właśnie dla tych emocji wielu słuchaczy nadal sięga po muzykę filmową.

Złodziejka książek Johna Williamsa to podróż w przeszłość. To przypomnienie czasów, gdy ścieżki dźwiękowe potrafiły dostarczać autentycznych wzruszeń nawet bez znajomości obrazu, któremu towarzyszą. To propozycja dla osób, które docenią nie tylko warsztatową elegancję kompozycji, ale również wrażliwość i dojrzałość 82-letniego artysty. W tej branży szczególnie te ostatnie to wartości prawdziwie bezcenne.

Tweet

Zobacz także:

Prochy Angeli (Angela`s Ashes)

Lincoln