Operacja Piorun (Thunderball)

Thunderball był jedną z najbardziej oczekiwanych ścieżek dźwiękowych z serii reedycji bondowskich soundtracków. Wydany w 1965r longplay zawierał tylko połowę materiału. John Barry nagrał część materiału z drugiej połowy filmu tuż przed jego premierą, a poza tym całość nie zmieściłaby się na płytę winylową. A ta brakująca część materiału to nie byle co, bo najbardziej ciekawa, dynamiczna muzyka z tego filmu ilustrująca sceny akcji (głównie podwodne). Teraz całość, wydana także w Polsce zawiera prawie 80 minut zremasteringowanej muzyki.

W porównaniu z poprzednim Goldfingerem John Barry zmodyfikował nieco brzmienie. Aparat wykonawczy uległ powiększeniu przez co muzyka stała się bardziej epicka. Jeśli chodzi o piosenkę tytułową to widać kontynuację dwóch trendów. Piosenkę tytułową ma wykonywać młoda wschodząca gwiazda muzyki, po drugie piosenka ma być głośna, podniosła i przebojowa. Tom Jones zaśpiewał piosenkę Thunderball niemal tak jak Shirley Bassey. Pomogła ona filmowi zdobyć status najpopularniejszego filmu o 007. Jak obeznani w temacie fani wiedzą, główną piosenką do tego filmu miała być równie podniosła Mr. Kiss Kiss, Bang Bang. Tekst napisał Leslie Bricusse, nagrano dwie wersje wokalne z Shirley Bassey oraz Dionne Warwick. Ostatecznie wybrano piosenkę Jonesa. Ja nie mogę nie polecić słuchaczom fantastycznej, saksofonowej wersji instrumentalnej piosenki Mr. Kiss Kiss Bang Bang oraz stylowego, jazzowego Cafe Martinique, którego również słucha się z niekłamaną przyjemnością. Mamy jeszcze następną wersję instrumentalną tej piosenki w rytmach karaibskich, czyli Death of Fiona, w którym John Barry w niebywale oryginalny sposób stopniuje napięcie.

Zaraz po piosence tytułowej wkracza Chateau Flight - frapujący, szybki utwór oparty na James Bond Theme. Znakomity Switching The Body zawiera charakterystyczną melodię graną na flecie, dość często przewijającą się na ścieżce dźwiękowej. Właśnie ta melodia została użyta w The Bomb i Search For Vulcan - mrocznych, zagadkowych utworach symfonicznych, które świetnie ilustrują sceny eksploracji dna morskiego przez Bonda i ludzi Largo. Zdecydowanie wart polecenia jest ponury i groźnie brzmiący Bond Below Disco Volante w którym Barry po mistrzowsku dopasował muzykę do sceny ucieczki Bonda spod jachtu. Na płycie mamy również kolejną, drugą już wersję fantastycznego tematu akcji pt. 007.

Dodane, kilkanaście nowych kompozycji dość rozsądnie połączono ze sobą w kilka dłuższych utworów. Pierwszy z nich to gunbarrel i wiązanka krótkich, dość bondowskich tematów akcji z groźnym brzmieniem trąbki połączonym ze straszącymi słuchacza uderzeniami perkusji. Utwór nr.14 to z kolei mieszanka wyciszonych, skromnych kompozycji - raz odrobinę lirycznych, przyjemnych raz niepokojących. Nr.16 to cała kolekcja kompozycji ilustrujących sceny podwodne - od skromnych kompozycji ilustrujących eksplorację morza po bogaty brzmieniowo, znakomity Bond Joins Underwater Battle. Przedostatnia kompozycja to prawdziwa uczta dla miłośników rasowej bondowskiej muzyki. Najpierw świetny Underwater Mayhem a następnie najdynamiczniejszy z płyty i jeden z najbardziej ekscytujących epizodów muzycznych w karierze Anglika Death Of Largo, którego śmiało można zestawić w takimi klasykami Barry`ego jak First Zulu Appearance and Salute czy Media Vita In Morte Sumus. To porywająca i melodyjna żonglerka tematem 007. Barry narzucił tu bardzo szybkie tempo. W tym momencie nie ma co narzekać na brak wrażeń. Jest jeszcze głośny, momentami naprawdę świetny End Titles z tematem Jamesa Bonda.

Całość to 79 minut bardzo różnorodnej muzyki dla wszystkich. Od stosunkowo zróżnicowanych, oryginalnych, nieco ilustracyjnych i ponurych utworów ze scen podwodnych, przez jazzowe klasyki, folklor karaibski aż do dynamicznych tematów akcji. Prawie wszystko utrzymane na bardzo wysokim poziomie. Gorąco zachęcam wszystkich fanów bondowskiej muzyki - tę płytę musicie mieć. Na pewno nie będziecie żałowali zakupu.

Tweet

Zobacz także:

Goldfinger

Żyje się tylko dwa razy (You Only Live Twice)