Światło między ocenanami (Lights Between Oceans)

Światło między oceanami to film-życie (reż. Derek Cianfrance). Nie ma czarodziejskiej różdżki, nie da się cofnąć czasu. Dobrych ludzi spotykają trudne chwile, mimo iż krajobraz za oknem sielski. To film o miłości, tęsknocie, stracie i konsekwencjach podjętych decyzji, które ciężko oceniać w kategoriach zła czy dobra.

Jest rok 1920. Bohater wojenny Tom Sherbourne przyjmuje posadę latarnika na bezludnej wyspie u wybrzeży Australii. Pragnie spokoju, odosobnienia po trudnych latach walki. Jednak budząca się między nim a Isabel (Alicia Vikander) miłość sprawia, że decyduje się ją poślubić i dzielić z nią razem samotne życie na wyspie. Niestety życie małżonków nie jest kolorowe. Po dwóch poronieniach Isabel są na skraju załamania. Dziewczyna nie może posiadać więcej dzieci, co doprowadza ją do depresji. Gdy do wyspy przypływa łódka z ciałem nieznajomego mężczyzny i jeszcze żywym małym dzieckiem trudno o potępienie decyzji Toma i Isabel. Małżeństwo postanawia zaopiekować się malutką dziewczynką, nie zgłaszając odnalezienia na policję. Historia mogłaby skończyć się szczęśliwie, gdyby nie okazało się, że dziecko już ma matkę, która próbuje je od wielu lat odnaleźć…

W tę przejmującą historię próbuje wejść muzyka Alexandre Desplata. Nie jest ona porywająca, nie zachwyca tematami. Raczej nie przeszkadza, bazuje na delikatnych, wysokich dźwiękach instrumentów smyczkowych na tle fortepianu, które zlewają z tłem niczym woda u wybrzeży Australii. Nie ma większego dramatyzmu, ciekawych zwrotów muzycznych. Jednak za bardzo cenię kompozytora i nie byłabym sobą, gdybym nie starała się odnaleźć nutki geniuszu twórcy także i tutaj.

Muzykę do Światła między oceanami cenię za jej wycofanie i strukturę. Utwór Letter czy At the First Side wydają się jakby utkane z maleńkich niteczek. Aleksandre Desplat bardzo często stosuje ^*arpeggio na tle głównej melodii. Niesamowicie wysokie brzmienia instrumentów minimalistycznie rysują obraz wody, tęsknoty, osamotnienia. Temat Toma - mollowy w swoim wyrazie, pod koniec utworu złożony jest z polifonicznych struktur. Bardzo podoba mi się ten malutki końcowy fragment utworu. Mam wrażenie, że obrazuje złożoność decyzji, jakie podejmuje bohater. Temat Toma pojawia się wielokrotnie w innych utworach na płycie: w The Resent (nabierając nieco kolorów) czy w lirycznej wersji w Janus oraz Path of Light. Z kolei motyw Isabel to bardzo oszczędna, prosta (także w sposobie wykonania) melodia fortepianowa ukazująca młodzieńczą, świeżą naturę bohaterki nieświadomej czekającego ją losu. Niestety wydaje się, że kompozytorowi zabrakło pomysłu na zobrazowanie dziewczynki Lucy-Grace i muzyka w tymże utworze (Lucy Grace) ma raczej charakter ilustracyjny.

Ostatnim przeze mnie wyróżnionym utworem jest Hannah Roenfeldt, czyli muzyczny obraz biologicznej matki Lucy-Grace, granej w filmie przez Rachel Weisz (świetna kreacja bohaterki!). Jej rozbicie - miłość do dziecka, a jednocześnie zrozumienie dla sytuacji, w której się znalazła (dziecko jej nie pamięta, nie zna) obrazuje melodia z wykorzystaniem dźwięków obcych. W minimalistyczny, spokojny akompaniament wkradają się dziwne brzmienia (jakby przez przypadek dotknięte klawisze fortepianu), zupełnie niepasujące harmonicznie do prowadzonej narracji muzycznej. Za ten muzyczny zabieg, wielkie brawa Panie Desplat!

Na płycie znajduje się aż 19 utworów! Dlaczego tak dużo? Nie wiem. Dla mnie utwory te kojarzą się w większości z gatunkiem muzyki relaksacyjnej…niestety. Są drobne szczególiki, zabiegi, które niestety nie są słyszalne na pierwszy ?rzut ucha?. Mimo wszystko film gorąco polecam fanom melodramatu, muzyka na pewno Wam nie zaszkodzi!
^*piano

Tweet